Yönetmen BEN Başrolümde SEN..

Elveda Şehrim..

Yine bir sehir daha bıraktık arkamızda ben , annem ve babam..
Gözlerim her zaman ki gibi dolmuştu arkadaşlarimdan yine ayrı düştüm...

Artık alışmıştım arkamda insanlar bırakmaya dayanabiliyordum vedalaşmalara. Annem ve babam doktordu. Íşleri gereği başka bir yere gidiyorduk . Annem yolcu koltuğundan bana doğru baktı ve boğuk bir sesle

-Dicle nasılsın. Daha iyi misin canim.

Güler bi vaziyette cevap verdim çünkü onlar yüzünden üzüldüğümü   düşünmelerini istemiyordum.

-iyiyim anne beni merak etme yolun tadını çıkarıyorum.

Annemin keyfi yerine gelmiş olacak ki sıcak bir gülümseme ile karşlık verdi.

-Kızım benim seninle gurur duyuyorum ne kadar da anlayışlı bir çocuk oldun sen . dedi babam gülümseyerek.

-Ehh baba kimin kızıyım. dedim.

-Tabi ki benim kızımsın dedi yapmacık bir böbürlenmeyle bende fırsattan yararlandım hemen

-Babacım aslında bakarsan ben annemi kastetmiştim. dememle annemin kahkaha sesi bi anda yankılandı.
- Helal olsun kızıma dedi annem

-Demek öyle Dicle hanım sen beni annenin diline düşürürsün seninle elbet hesaplaşacağız. Dedi kaşlarını çatarak

-Canım babam benim şaka yaptım

-Yok yok yemezler laf ağızdan bir kere çıkar hiç uğraşma hanımefendi.

-Ama baba... dedim yapmacık bi üzülme  ile
- Gerçekten şaka yaptım.

-Biliyorum tatlım. Dedi gülerek

-Aman babasının gönl ü   kalmasın dedi annem kaşlarını çatarak.

-Havada kıskançlık kokusu varrr..!
Babam kahkaha atiyordu annemde omuz silkti

-Seni ve senin ķılığındaki cadıyı mı kıskanacağım güldürme beni . Dedi gözlerini devirerek.

-Hadi ama anne kabul et ikimize de hasta oluyorsun değil mi diyerek sırıttım ukalaca babamda başıyla onaylıyordu gülerken.

-Bunu söylemek çok acı ama EVET dedi annem gülerek .

-Merak etme hayatım ikimizde sana hastayız. Dedi babam anneme dönerek annem babama şefkatlice baktı ve biliyorum dedi hüzünlü bir şekilde...

Yol boyunca şakalaşmıştık ve artık karanlık çöküyordu benim de gözlerim ağırlaştı iyice...