Να με προσέχεις #WSA18

Η πρώτη συνάντηση

Μαρία

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε στην ζωή μας τι έχουμε κάνει στην  και τα τραβάμε όλα αυτά? Φταίμε εμείς πραγματικά που αφήνουμε τους άλλους να μας κάνουν ότι θέλουν ή φταίνε αυτοί και τα απωθημένα τους; Είναι μια ερώτηση που με ταλανίζει από την στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει γύρω μου και ακόμα δεν έχει απαντηθεί?

- Μαρια που είσαι;... άκουσα την φωνή της αδερφής μου, της Νάντιας να με φωνάζει και μια ακαταμάχητη επιθυμία να την βρίσω άρχισε να με πνίγει...

- Εδώ στο δωμάτιο, διαβάζω,... είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, αφού είναι η μεγαλύτερη αδερφή μου και πρέπει να την σέβομαι και να μην της πηγαίνω κόντρα. Νευρικά βήματα άκουσα στο διάδρομο, ωχ, πάλι νεύρα έχει και ποιος θα την πληρώσει? Εγώ φυσικά! Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα μια νευριασμένη, όχι φυσικά μια εικόνα που δεν είχα ξαναντικρίσει...

- Γιατί τα πιάτα δεν είναι πλυμένα;... ρώτησε εξοργισμένη.

- Έχω διάβασμα  Ναντιας και τα άφησα για αργότερα,... απάντησα με ηρεμία.

- Ποσώς με ενδιαφέρει, υποχρέωση σου είναι να τα έχεις όλα άψογα εδώ μέσα!!

- Δεν είναι μόνο δική μου υποχρέωση, αλλά και δική σου και εσύ μένεις εδώ,... είπα και τότε τα μάτια της άστραψαν. Ωχ τι το ήθελα να της πάω κόντρα, τώρα ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε;

- Τολμάς και μου αντιμιλάς; Ποια νομίζεις ότι είσαι;... είπε ενώ κουνούσε το πόδι νευρικά από τον εκνευρισμό της.

- Είμαι πια ενήλικη Νάντια, δεν μπορείς να μου φωνάζεις σαν να είμαι κάνα πεντάχρονο,… είπα δεν ξέρω και εγώ πως, αλλά δεν άντεχα άλλο να μου φωνάζει και να με μαλώνει!!

- Τι λες βρε ασχημομούρα, που ούτε μαϊμού δεν θα γύριζε να σε κοιτάξει. Πήγαινε τώρα να πλύνεις τα πιάτα για να μην μιλήσω στους γονείς μας και θα δεις τι θα πάθεις μετά!!... είπε με ένα αυτάρεσκο ύφος! Με νευρίαζε όταν μου χτυπούσε κατάμουτρα ότι είμαι άσχημη, εντάξει το ήξερα, αλλά με νευρίαζε όταν μου το κοπάναγε ξανά και ξανά!

- Μπορεί να είμαι άσχημη, αλλά σκυλάκι δικό σου δεν είμαι, το κατάλαβες αυτό?... είπα θιγμένη.

- Μπα το σκιάχτρο κάνει την επανάσταση του; Θα δεις τι θα πάθεις εσύ τώρα!!... είπε και έφυγε κλείνοντας  δυνατά την πόρτα στην μούρη μου!

Δεν την άντεχα άλλο, όσο πέρναγε ο καιρός γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη. Επειδή ήταν η μεγαλύτερη και είχε την εύνοια των γονιών μου, μας έχει όλους σαν στρατιωτάκια εδώ μέσα! Οι γονείς μου πάντα ήταν με το μέρος της ακόμα και αν έφταιγε εκείνη.