Να με προσέχεις #WSA18

Το λουνα παρκ

Μαρία

Η ζωή μας είναι σαν ένα παιχνίδι του λούνα παρκ, ας πούμε σαν το τραινάκι του τρόμου. Μπαίνεις μέσα με φόβο ότι μπορεί πάνω στην στροφή να χτυπήσεις, κάπου να συγκρουστεί. Την απόφαση όμως την έχεις πάρει, έχεις μπει μέσα παρ' όλους τους κινδύνους που παραμονεύουν και απλά κλείνεις τα μάτια και εύχεσαι να μην συμβεί τίποτα. Στην διαδρομή όμως ανακαλύπτεις κάτι άλλο, κάτι που δεν το περίμενες και το άγχος μετατρέπεται σε τόλμη και ο φόβος σε ενθουσιασμό και απολαμβάνεις την διαδρομή χωρίς να φοβάσαι τίποτα, χωρίς να σε νοιάζει τι θα γίνει στο τέλος της διαδρομής, αρκεί να χαρείς την διαδρομή να την ευχαριστηθείς χωρίς αναστολές και τρόμο.

Ήμουν έτοιμη να τον πάρω τηλέφωνο, να του ζητήσω να βγούμε, να μιλήσουμε, είχα αποφασίσει να τα παίξω όλα για όλα και να ρισκάρω. Αυτό όμως που συνέβη δεν το περίμενα με τίποτα. Εκεί που το κινητό έπεσε από τα χέρια μου, ξαφνικά βρέθηκε στα χέρια του ανθρώπου που δεν περίμενα να δω με τίποτα μπροστά μου. Το χαμόγελο του, ο τρόπος που μου μιλούσε απλά με είχε αφήσει σαν άγαλμα μπροστά του!

- Μαρια είσαι καλά;, με ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον ανασηκώνοντας με ένα αρκετά τρυφερό τρόπο το πρόσωπο μου. Τα μάτια μου αντίκρισαν τα δικά του και αμέσως ένα ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το κορμί μου!

- Ν-ναι καλά είμαι, είπα προσπαθώντας ακόμα να ξεπεράσω το σοκ ..

- Σίγουρα;, ρώτησε με αγωνία γιατί έβλεπε ότι πραγματικά δεν βρισκόμουν και στην καλύτερη κατάσταση. Έλα Μαρία βρες το κουράγιο, μίλα του.

- Ναι ναι μια χαρά, εσείς δεν είχατε φύγει;, ρώτησα προσπαθώντας να αλλάξω θέμα αλλά έχοντας και την περιέργεια για το πώς βρέθηκε εδώ ξανά.

- Αποφάσισα ότι έπρεπε να γυρίσω, είναι μεγάλη ανάγκη να μιλήσουμε, δεν μπορούμε να το καθυστερούμε κι άλλο, είπε και τότε η ματιά του εστίασε πάνω στην κάρτα, η οποία είχε πέσει στο έδαφος... Έσκυψε και πήρε την κάρτα και ένα έκπληκτο ύφος εμφανίστηκε στα όμορφα χαρακτηριστικά του.

- Εμένα θα έπαιρνες;, είπε ενώ με κοίταζε επίμονα σαν να περίμενε με αγωνία την απάντηση μου.

Δεν ήξερα τι να απαντήσω , μου ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσω, ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια αλλά ούτε και στις πράξεις και αυτό επειδή ήμουν και είμαι ακόμα δειλή. Έτσι έμαθα από μικρή να μην μπορώ να διεκδικώ τίποτα, απλά έκανα ότι μου έλεγαν οι άλλοι. Από την στιγμή όμως που εμφανίστηκε στην πόρτα μου εκείνο το βράδυ, ένιωσα πολύ περίεργα, ένιωσα πράγματα ανεξήγητα για μένα. Τότε ξαφνικά ένιωσα την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και το τολμηρό κορίτσι μου χτυπούσε το καμπανάκι να βγει, να τολμήσει να πράξει αψηφώντας τις συνέπειες. Αυτό το καμπανάκι μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα γινόταν όλο και πιο δυνατό αλλά το εμπόδιζα να χτυπήσει δυνατά και να κάνει την εμφάνιση του. Σήμερα όμως ο ήχος του ήταν τόσο δυνατός, τόσο ανυπόφορος που με έκανε πραγματικά να τρελαθώ.