Να με προσέχεις #WSA18

Να τολμήσω;;

Μαρια

Το περιστατικό που έγινε σήμερα στο γραφείο της Νάντιας με έκανε κυριολεχτικά να τρελαθώ, να θέλω να τα παρατήσω όλα και να φύγω μακριά από όλους και από όλα. Νοιάζομαι για τους άλλους, βρίσκω τον μπελά μου, δεν νοιάζομαι, πάλι το ίδιο συμβαίνει. Γιατί μια ζωή η μόνη υπαίτια για ότι γίνεται, είμαι μόνο εγώ;

Αυτό που με πείραξε περισσότερο σήμερα, δεν ήταν τόσο η συμπεριφορά της Νάντιας, όσο η συμπεριφορά του Ιάσωνας. Ήταν φυσικό να νευριάσει, αφού είχαμε γίνει ρεζίλι μπροστά σε τόσους υπαλλήλους της εταιρείας, αλλά δεν ρώτησε καν ποια ήταν υπαίτια για όλα αυτά, απλά κατηγόρησε και τις δυο μας χωρίς να γνωρίζει.

Πήγα στην εταιρεία μόνο και μόνο για να αφήσω τα κλειδιά του σπιτιού στην Νάντια που τα είχε ξεχάσει και δεν θα μπορούσε να μπει μέσα, αφού εγώ θα έβγαινα με την παρέα μου από την σχολή. Εκείνη όμως όχι μόνο δεν είπε ευχαριστώ αλλά αντιθέτως σήκωσε τον τόπο, θεωρώντας ότι είχα πάει εκεί για να κλέψω τον Ιάσωνα Αν και έκανα πολύτιμες προσπάθειες να της εξηγήσω τον λόγο για τον οποίο βρισκόμουν εκεί και να την ηρεμήσω, η Νάντια όχι μόνο δεν ηρέμησε αλλά πήγε να με χτυπήσει και αν δεν εμφανιζόταν σαν από μηχανής θεός ο Ιάσωνας σίγουρα θα το είχε κάνει. Όταν τον είδα με αυτό το απόλυτα επαγγελματικό και συνάμα νευριασμένο ύφος να κοιτά μια εμένα και μια την  Ναντια , άρχιζα να τρομάζω για το ποια θα ήταν η επόμενη αντίδραση του. Ξαφνικά ο τόνος της φωνής του ανέβηκε τόσες οκτάβες που με έκανε να τα χάσω και μην αντέχοντας άλλο, εξαφανίστηκα από εκεί σχεδόν τρέχοντας.

Μόλις βγήκα έξω, με περίμενε η κολλητή μου,  η οποία γνώριζε τα πάντα όσο αφορούσε εμένα και τον Ιάσωνα καθώς και τα συναισθήματα που έχω για αυτόν. Όταν με είδε, αμέσως έτρεξε κοντά μου...

- Μαρία τι συνέβη, γιατί κλαις;, με ρώτησε με αγωνία στην φωνή της αλλά εγώ δεν είχα πια αντοχές, είχαν εξαντληθεί και έτσι το μόνο που μπορούσα και είχα ανάγκη να κάνω, ήταν να πέσω στην αγκαλιά της. Εκείνη με κράτησε γερά ενώ παράλληλα με το χέρι της με χάιδευε απαλά στην πλάτη για να με παρηγορήσει.

- Έλα μάτια μου, πάμε σπίτι μου., είπε μαλακά και την ακολούθησα σαν υπνωτισμένη.

Μόλις φτάσαμε σπίτι της, μου έφτιαξε μια ζεστή σοκολάτα και μόλις καθίσαμε στο καναπέ και εξιστόρησα ακριβώς ότι είχε συμβεί λίγη ώρα πριν στο γραφείο. Το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας, μας βρήκε να κοιμόμαστε στο καναπέ με μαύρους κύκλους από το ξενύχτι. Απορώ πώς θα πηγαίναμε στην σχολή να παρακολουθήσουμε μάθημα έτσι όπως ήμασταν.