till the end|stydia

^5^

•Cuma Akşamı•

"Sevgili Lydia;
Seni üzdüğüm her saniye için çok,çok özür dilerim.Sana olan sevgim kimseyle kıyaslanamaz,inan bana.Sana yalan söylememin tek sebebi seni üzmemekti fakat anlaşılan söylemem seni daha da üzdü.

Seninle birlikte olamayız çünkü seni mutlu etmem kısa sürer.En kısa zamanda seni yine gözün yaşlı bırakmak zorunda kalırım.Şimdiden benden nefret etmeni sağlıyorum ki gelecekte daha fazla üzülme.Ama senden ayrı kalmak beni daha çok üzüyor,keşke birlikte olabilseydik.

Seni her şeyden çok seven,Stiles'ın."

Elimle ağzımı kapattım ve donakaldım.Scott ve Allison'da bana şok olmuş bir şekilde bakıyordu.

"Pekala..."dedi Scott ve ensesini kaşıdı.

"Ne diyeceğimi bilmiyorum."dedim.

"Seni seviyor.Ama görünüşe göre karşısında büyük bir engel var."dedi Allison.

"Engelleri aşabiliriz,umarım."

"Konuşacaksın yani? Benim tanıdığım Stiles konuşmanı isterdi."dedi Scott.

"Konuşacağım,hatta hemen şimdi."dedim ve çantamı alıp evden çıktım.

Yağmur başlamıştı ve ben buna inat ne şemsiye almış nede arabayla gidiyordum.Yürüyordum ve ıpıslaktım.Ama buna değecekti.Kesinlikle.

Tir tir giderken karşıma çıkan insanlar garip garip bana bakıyordu.Adımlarımı hızlandırdım ve sonunda Stiles'ın evinin önüne geldim.Tam kapıyı tıklatacakken Stiles'ın sesini duydum.

"Buradayım,bankta oturuyorum."

Gözlerimi banka doğru çevirdim ve benim gibi ıpıslak duran Stiles'ı gördüm.

"Stiles! Ne yapıyorsun böyle?"

"Biraz hava alayım dedim."

"Yağmurlu zamanda? Peki şemsiyeni neden getirmedin?"

"Şemsiye kullanmayı sevmem.Sen?"

"Bende."dedim,"Bende şemsiye kullanmayı sevmem."

Gülümsedi ve yanına oturmam için işaret etti.

"Mektubumu almışsın."

"Çok,çok özür dilerim Stiles.Pişmanım...Aslında değilim,gerçekleri öğrendim."

"Daha fazlası var Lydia."

"Yok.Ben seni sende beni seviyorsun.Daha fazlası yok,olmamalı.Lütfen olmasın."

"İzninle.."dedi ve ıslak saçlarımı yüzümün önünden çekti.

"Stiles?"

"Lydia."elleriyle yüzümü çevreledi ve kısa ama bir o kadar da mükemmel bir şekilde öptü.

Kalbim yerinden çıkmış,aklım başında değildi.İlk öpücüğüm ilk aşkımdan olmuştu.Çok heyecanlanmıştım ve sanırım dünyanın en mutlu insanıydım.

"Seni seviyorum."dedi kısık sesiyle.

"Bende seni seviyorum."

"Ama dahası var..Benim..."

"Senin?"

"Her neyse,bu anı bozmak istemiyorum.Önemli bir şey değil."dediğinde itiraz etmek için ağzımı açtım fakat heyecanlanacağımı bildiği için elleriyle saçımı okşadı ve susmamı sağladı.

Onu gerçekten tahmin edilemeyeceği kadar çok seviyordum.Çok.