Love Beyond the Boundaries

Chapter Four

Maymay's POV

Eto ako ngayon nakatitig sa kisame ng kwarto ko sa ospital na to! Huhuhu. Pangatlong araw ko na dito. Hindi bumababa ang lagnat ko at over fatigue na daw ako.

At ang masakit pa nyan kagabi ko pa tinatawagan si Edward pero walang sagot. Isang linggo at tatlong araw palang nung bumalik sya sa Germany para ayusin ang mga dapat nyang ayusin pero simula ng nalaman nyang naospital na naman ako for the second time na wala siya dito di ko na sya nakausap uli.

"Nakalimutan na ata ako nung baboy na yon." Sambit ko sa sarili.

Muka na kong tanga dito. Bumaba kase saglit si Kuya Jimboy at may bibilin daw. Okay lang naman na wala akong kasama, nakahiga lang naman ako maghapon.

Bumisita na sila Marco, Kisses at maging si Ate Elisse at Kuya Mokya. Pati si Tatay Nonong dumaan din. Pero yung baboy na german shepherd na yun di na ko sinasagot man lang.

"Hayyyy! Bakit ba kase ngayon pa nagkasakit?!?" Sigaw kong magisa.

Kase naman, aaminin ko na nagpakabusy ako habang wala si Edward. Kase naman ala na kong kausap lage, kakwentuhan at yung lagi nya kong pinapagalitan kase hindi ako natutulog ng maaga o di kumakain ng gulay.

"Hayyy! Ano bang ginawa mo sakin Edward! Nakakainis kang Buang ka! Dapat kase hindi nalang kita iniisip. Dapat nagpapahinga ko. Hindi yung nagaalala ako kung anong nangyare sayo at hindi mo sinasagot ang tawag ko. Nakakainisss." Pagmamaktol ko naman.

"So iniisip mo pala ko?!" Rinig kong may nagsabi!

Dahil sa pagiinarte ko kanina, ni hindi ko napansin na may dumating na palang gwapo ay este baboy sa kwarto ko.

Ang gwapo nya talaga. Nagdedeliryo na ba ko at nakikita ko na sya. Diba nasa germany to. Imposibleng nandito sya.

Nakatitig lang ako sa kanya ng bigla itong muling magsalita. "So ano? You're thinking of me, May?"

"Totoo ka? Talaga???? 😱😱" sabi kong gulat na gulat.

"Tss. Do I look like a ghost to you, May??" sabi naman nya na parang seryoso naman ng muka.

"E diba nasa Germany ka? Diba? Dapat sa Sunday pa uwi mo? Diba? Teka. Paano?" Gulong gulo ko namang tanong dito.

Lumapit ito sa akin. As in sobrang lapit yung jusko. Mamatay ata ako. Napakalapit ng muka nya. Pagkatapos ay bigla nya kong niyakap. Inilagay nya pa ang ulo nya sa balikat ko. Edward John Barber!!! Juskooo! At juskooo po. Lord!

"Remember what I told you before I go?" Sambit nito.

"What?" Tanong ko naman. Habang niyakap ko na din sya.

Tiningnan ako nito sabay pisil sa ilong ko. "I would fly straight back here if anything happens to you."

Natulala naman ako sa sinabi nya. Parang huminto lahat, pati ata paghinga ko huminto. #Juskolord.

Bigla nyang kinuha yung kamay ko at tinitigan ako sa mata.

"Diba I told you not to get sick while I am away? Diba? I told you to take care of yourself? Then what, May? Suddenly I was shock when Kuya Jimboy called and told me you were in the hospital? Do you even get it, May? This is the second time that while I was away you were hospitalized. Do you even know how worried I was? That if only I could just teleport myself here I would? I don't even know what to do." Worried nyang litanya sakin.

Buti nalang talaga marunong na din to ng tagalog kundi magkakaroon ako ng brain hemorrhage sa lalaking to.

Pero sa haba ng sinabi nya parang natulala lang ako. Yung susunod na ginawa ko ang di ko inexpect na magagawa ko.

Hinawakan ko ang kamay nya, HINALIKAN ko ang pisngi nya at saka ko sya niyakap. Hindi ko alam kung anong espiritu ang sumanib sakin pero parang kusang gumalaw ang katawan ko.

"Thank you and I'm sorry." Yan lang ang tanging lumabas sa bibig ko.

Napabuntong hininga sya sabay sabi, "May yung takot ko mas matangkad pa sakin. Pinilit kong makauwi agad. Ni hindi ko alam kung ano iisipin ko kung anong nangyari sayo. Diba sabi ko magiingat ka. Ang kulit mo talaga."

"Kase naman iniwan nyo ko dito. Wala akong kasama kaya nagbusy busyhan ako para di ko kayo maalala." Pagdadahilan ko naman sa kanya.

"Really, May? Just because of that? You make pagod so that you won't think of us?" Tanong naman nito.

"You." Pabulong ko namang sagot.

"What did you say?!?" Tanong nito.

"Wala. Namiss ko lang din kayo. Kayo ni Mama Cath." Sambit ko sa kanya pero di ko sya tinitingnan.

Nagulat ako ng hawakan nya yung baba ko sabay sabi, "Look at me May."

Tiningnan ko naman sya. Napa #juskolord na naman ako. Namiss ko talaga yang mata nya at yung mga titig nya.

"I missed you too. So much." Sabi nito na puno ng lambing ang mga titig nya.

Jusko. Mukang kaylangan ko atang ipaalala muli sa sarili ko na kaibigan ko lang sya. Bat ba ang hirap lalo turuan ng puso ko. Bakit ngayon pa!?

Tiningnan ko sya at nginitian. Bigla ako nitong niyakap sabay halik sa noo ko. Maaga ata akong matetegi dahil sayo Barber.

"Best friend?" Sabi ko na parang pagpapaalala ko sa aming dalawa. Hindi ko alam kung bakit ko sinabi yun.

Ngumiti naman ito sabay sabi, "For now, May! For now."

"Thank you. Buang." Sabi ko dito sabay ngiti. Idinukdok ko ang ulo ko sa dibdib nya. Sarap mga bes. Char. Moment ko to. Pagbigyan nyo ko.

"For now?" Sabi ko sa kanya.

"For now." Sagot nito.

Edward's POV

This girl will drive me nuts. The moment I heard that she was hospitalized again while I am away I tried all my strength just to be convinced my Mom that I really need to go back. And thankfully she agreed. Because you know, the Barber's love Maymay as much as they love me. That is for real. They love her so much that sometimes I wonder if who their offspring is.

But back to what I was saying, she really drives me crazy. The moment I received that call I was a total mess.

And right now that I am hugging her all I know is one thing. That I am so dead. I totally fall for my Best friend. This crazy girl. This buang. This Manok. I just can't get enough of her. How am I going to save myself from falling deeeep deeeep in love with her.

But really I am not complaining.

Hay. My Marydale. What have you done to me!?

"Namiss kita. Sobra." She silently said while her eyes were dropping.

I silently smiled and whisper, "Namiss din kita. Sobra."

As she fell asleep I couldn't help but mutter, "Mahal kita, sobra."