Sessiz Kız?!

♧ 15.Bölüm ♧

Merhaba! Geç gelen bölümler adına özür dilerim.
Multi*Berke

Derin bir nefes aldım. Kapının önünde 5 dakikadan beri bekliyoruz. Poyraz da artık sıkılmış durumda. Destek verircesine elimi tuttuğunda gülümsedim.

"Hadi yapalım şu işi."

"Sonunda" diye fısıldadı. Ellerim zile gitti ve hızlı bir şekilde basıp ölümümü beklemeye başladım.

Annem kapıyı açınca anladığım kadarıyla önce inanmadı. Gözlerini kırptı bir kaç kez.
"Senin yüzünden!" Annemin bağırmasıyla geriledim. Annemse devam etti.

"Baban sen gittikten sonra her şeyini seni bulmaya adadı. Bulamadı. Şirkete gitmedi. İflas ettik." Annemin sözleri kalbime batarken sadece hafifçe fısıldayabildim.

"Her şey para değil ki annem"

"HER ŞEY PARA DEĞIL DEMEK! NE ALABILIRSIN PARA OLMADAN? HE SÖYLE? "

"Anne? Sen misin bu?"

" Hah! Kim olacakti ya?! Baban kalp krizi geçirdi! Hastanede! Parçaladın bizi! Mahfettin! Sen kaç gündür gününü gün ederken biz burda öldük! Ama hanfendinin keyfi yeni geldi!" Beynimden vurulmuşa dönerken ayaklarım beni daha fazla taşımadı. Yavaş yavaş bilincim kapanırken pişmanlık beni ele geçirdi.

***

Gözlerimi açtığımda ellerimi avuçlarının içine almış Poyrazla karşılaştım. Endişeliydi. Sahi neden bayılmıştım ben? Yaşadıklarım ve annemin buz gibi suratı gözümün önüne gelince gözlerim doldu. Poyraz da tam o anda bana baktı.

"Ada'm yapma böyle. Üzülme. Kendimi suçlu hissediyorum."

"Sen bir şey yapmadın ki." Lafıma devam edemeden odaya doktor girdi.

"Merhaba Ada Hanım. Size bir kaç test yapmamız gerekiyor tedbir amaçlı. " dedikten sonra bulduğu boş bir yere kağıdı koyarak bir şeyler yazdı.

"Tabii hemen yapalım." dedi Poyraz hızla. Endişelenmesi normaldi. Doktor kağıdı Poyraza uzattı. "Kan aldırma bölümü koridorun sonunda. Geçmiş olsun."

Yerimden kalkmaya çalıştım. Poyrazın yardımıyla kalktım. Kan verme işlemi bitince fazla bekletmeden doktor bizi odasına çağırdı. Bizim üzgün halimize rağmen baya neşeliydi.

"Size neşeli bir haberim var." hala gülüyordu burnuna kalem soktuğumun doktoru.

"Ölüyor muyum?" dedim düz bir yüz ifadesiyle.

"O nasıl laf lan öyle!" dedi Poyraz lafa karışarak.

"Aile saadetinizi bölüyorum ama, Ada Hanım" dedi bana dönerek.

"Evet?"

"Hamilesiniz." dedi 32 diş sırıtarak.

"Poyraz benim minnoş kulaklarım yanlış mı işitti yoksa Doktor Bey hamilesiniz mi dedi?" Poyraz patlamış gözleriyle bana döndü.

"Hayır Ada. HAMİLEYİZ!" Gerizekalı ya. Ellerim karnıma gitti. Resmen burda küçük bir Ada var!!

***

Babamın sağ salim bir şekilde hastaneden çıktığını duyunca cidden mutluluğum artmıştı. Şimdi iste annemlerle aramı düzeltmek için tek kozum olan bebeğimi kullanacaktım.

Hatta şu an bunu uygulamak üzereydim. Poyraz'la beraber yeni bir ev beğenmiştik. Ben her ne kadar zaten sen yeni ev almadın mi? Orda kalırız işte desem de kabul etmedi. Evi satın almak için gitti. Ben de evime -eski evime- geldim. Planım belliydi. Annemlerle konuşup özür dileyecek ve bebek haberini verecektim.