Lost (Vervolg op Beter Dan Woorden)

Hoofdstuk 6

“Niall Horan?” vraagt de verpleegkundige die in de deur opening staat van de wacht kamer.

Ik hou mijn hand omhoog en loop naar haar toe. “Dat ben ik.” Vertel ik haar. Ze knikt en vraagt mij om haar te volgen. Ik loop achter haar aan de lange witte hal in met hier en daar deuren die naar van die check up kamers gaat en volg haar naar de laatste toe.

Het blonde meisje legt mijn dossier neer op de aanrecht en wast haar handen. “U bent hier voor een spoed bloed afnamen?” vraagt ze. U? Nou ja zeg! Ik ben pas 20, zo oud ben ik nou ook weer niet.

“Ja.” zeg ik.

“Voor een allergie of iets anders?” vraagt ze als je wat dingen noteert in het dossier. “Nee. Om te kijken of die ene chromosomaal defect erfelijk is en ook als dat niet zo is hoe ernstig en of ik toch wel kinderen kan hebben met mijn vriendin.”

“Oké.” zegt ze en pakt een aantal spullen. Ze legt alles naast mij klaar op het bankje. Voordat ze begint desinfecteert ze haar handen. “Welke is uw dominante hand?” vraagt ze. Ik hou mijn linker hand omhoog. Zij pakt hem vast en legt hem plat omhoog op mijn been. Ze schuift mijn mauw omhoog en aan de boven kant legt ze een strakke knoop met een of ander elastieke touw. Ze geeft mij dan een bal. “Knijp er in zegt ze. Terwijl ik dat doe maakt ze de spuit klaar om mijn bloed af te nemen. Ze pakt de spuit vast, laat het louw los, en tikt op een ader voordat ze hem er in doet. Snel klikt ze er een tubetje in om het bloed mee af te nemen.

Na een aantal secondes is ze klaar en haalt ze de naald er uit en doet er snel een pleister over de plaats waar de naald in zat. “Ik neem het bloed nu meteen naar het lab mee. Als u even wilt wachten komt de dokter zo met het resultaat.”

Ik knik. “Ik wacht wel.” En met die zin is ze weg de kamer uit.

---

Het lijkt wel een eeuwigheid te duren terwijl het in werkelijkheid maar een uur was voordat de dokter binnen kwam. “Hallo Niall. Welkom terug. Dus jij had een paar vragen over het defect waaraan je zoontje overleden is? Klopt dat?”vraagt hij. Hij pakt de rol stoel en gaat voor mij zitten.

Ik knik en slik de brok in mijn keel weg die zich gevormd heeft. “Dat klopt.” zeg ik.

“Nou, ik moet eerlijk zijn. De resultaten waren niet al te best.”

“Hoe bedoeld u?” kom ik er tussen. Ik wil het gewoon weten.

“Nou, het was zoieso een wonder dat je Stephanie zwanger had gemaakt. Met jou defect is er maar een 25% kans dat je haar natuurlijk zwanger zou kunnen maken. En dan als dat gebeurd is, is er een 50% kans dat je kindje er van sterft of het over erft van jou aangezien Stephanie het niet heeft.”

Ik sta op. Ik heb genoeg gehoord en loop richting de deur. “Niall?” vraagt hij. “Ik ben nog niet klaar. Er zijn opties.” begint de dokter.

“Nee.” zeg ik. “Ik heb genoeg gehoord. De cijfers zijn niet in mijn gunst.”

“... en toen ben ik weg gegaan.” vertel ik tegen Harry.

Hij knippert met zijn ogen en laat mijn verhaal even bezinken. “Maar, hij was nog niet klaar met uitleggen. Ben je nog terug gegaan?”

“Nee. Ik weet genoeg. Stephanie wilt zo graag kinderen. Ik wil haar dat niet in de weg staan.”

“Hoe bedoel je genoeg? En Stephanie zou dat echt wel begrijpen eikel! Die laat jou daarom ech niet in de steek. En trouwens, wat ben jij toch een eigenwijze om niet terug te gaan! Wat als er alternatieven waren voor jullie? Dat zou Stephanie ook wel waarderen en uitproberen en zich afvragen. Ik bedoel, ja oké, wat je hebt is enorm kut, maar wat als ze voor maatregelen hebben, iets wat jullie kansen verhoogd dat het geen negatieve impact heeft?”