She didn't knew...

4.

Pov Shawn.

'En als laatste, Shawn en Monica.' ah nee he... Niet met de nerd! Ik pak mijn spullen en ga naast haar zitten. 'Oke de bedoeling is dat jullie een duet gaan zingen, en dat jullie die met het schoolfeest laten horen. De winnaars krijgen een studiebeurs voor het conservatorium in Los Angeles, dus zorg er voor dat je goed voorbereid bent.' We knikken en gaan ieder ons eigen gang. Ik pak mijn gitaar en Monica luistert naar wat ik speel. Na dat ik klaar ben met wat pingelen, kijk ik haar aan. 'Ga jij ook nog iets doen?' vraag ik bot. 'Ik weet dat je niet met me samen wilt werken, en dat je hier ook niet om hebt gevraagt. Op deze manier wil ik niet eens met je werken.' zegt ze. Top. Zij denkt er het zelfde over als ik. Ik pak mijn spullen en ga naar de andere kant van het lokaal. Ik pak pen en papier uit mijn tas en begin wat te schrijven. Al snel heb ik een refrein gemaakt. Ik kijk naar Monica. Ze zit naar buiten te kijken en ik zie haar tranen langzaam naar beneden glijden. Ik heb best medelijden met haar. Haar vader is gister overleden, en ik gedraag me zo kut tegenover haar. Aan de ene kant heb ik spijt, maar aan de andere kant niet. Ik kan er niks aan doen, maar deze opdracht moet goed gedaan worden. Ik zucht en pak toch mijn spullen weer en ga naast haar zitten. Ze kijkt met tranen in haar ogen naar mij, maar toch zie ik ook een beetje opluchting in haar glazige ogen. Ik lach vriendelijk naar haar en ga zitten. 'Sorry dat ik zo bot doe. Ik weet gewoon niet wat ik tegen je kan zeggen zonder dat ik je kwets, maar dat gaat nu moeilijk.' 'het geeft niks. Jij kan er niks aan doen. Gaan we beginnen?' vraagt ze en ik knik. 'Zullen we in een andere ruimte gaan zitten zodat we rustig kunnen oefenen?' vraag ik. 'Is goed. Ik meld het wel even.' zegt ze en loopt achter me langs naar de docent. Na een minuutje of 2 komt ze terug en knikt naar me als goedkeuring. Ik pak mijn spullen weer en loop samen met Monica naar de andere ruimte. We zijn de enige gelukkig, dus niemand kan ons nummer horen of afpakken. Ik begin het refrein te spelen en te zingen. Ze luistert aandachtig en schrijft dingen mee. Nadat ik het refrein klaar heb, vraagt ze of ik hem nog een keer speel, zodat zij haar ideeën kan laten horen. Het klinkt echt super goed, en haar stem is ook prachtig. Dit had ik nooit van haar verwacht! Na de laatste noot, kijkt ze me aan. 'Wauw'. Zeg ik. 'Hahaha nu is het voor de verandering uit jouw mond.' zegt ze en ik begin te lachen. Als de bel gaat komt Adriana gelijk binnengelopen. Ik geef haar een kus en pak haar hand. 'Doei Monica, zie je morgen! Zeg ik nog snel. Ik zie Adriana een boze blik geven aan Monica, en daarna lopen we samen de school uit.