Angel przeprowadza się z Londynu do Virginii. Spotyka pewnego chłopaka, który od razu wpada dziewczynie w oko. Zakochuje się w nim po uszy, ale nie okazuje tego za bardzo. Chłopak zaprzyjaźnia się z dziewczyną i wyznaje jej prawdę. Gdy już są razem...
Po chwili dostałam powiadomienie z portalu, a opis, który brunet dodał do zdjęcia powalił mnie na kolana...
Myszko, trudno będzie mi cię zostawić na dwa tygodnie, ale mam nadzieję że to rozumiesz. Będę tęsknił i myślal o tobie każdego dnia i każdej nocy. Będę odliczał godziny, minuty i sekundy do naszego następnego spotkania😘😍 Kocham cię i nie zapominaj o tym💕💞
Jedyne co chciałam teraz zrobić to wypłakać się brunetowi w koszulkę. - Będę tęsknić - powiedziałam i poczułam słoną ciecz spływającą po moich policzkach. - Mała nie płacz - powiedział i pocałował mnie w czoło. - Nie mogę, bo jesteś najważniejszą osobą w moim życiu, a za takimi tęsknię najbardziej. Wstałam i przytuliłam się do chłopaka, a ten oparł podbródek na mojej głowie, a po chwili poczułam, że coś mokrego spadło na moje włosy. - Jacob...? - spytałam. - Tak - powiedział. - Ty płaczesz? - No, t-tak - odparł zrezygnowany. - Ale dlaczego? - spytałam i spojrzałam na jego załzawione, świecące oczka. - Bo zdałem sobie sprawę, że jeżeli kocha się jakąś osobę, to jest się w stanie poświęcić dla niej całe życie i nie chce się jej odstępować na krok. A połówkę mojego serduszka oddaję najważniejszej dziewczynie w swoim życiu, bo wiem, że będzie się nią dobrze opiekować. Wypielęgnuje ją codziennie nawet, kiedy nadejdą te gorsze dni, gdzie będzie musiała sobie uświadomić jak ważna jest ta druga osoba. - Kocham cię. - Ja ciebie też myszko. Rozmawialiśmy przez dłuższą chwilę, ale kiedy nadszedł czas na pożegnanie to nie mogłam się powstrzymać, żeby ten ostatni raz go nie pocałować. Kiedy chłopak wyszedł zaczęłam płakać, a po krótkiej chwili na moją salę weszły moje siostry w tak fatalnym stanie jak ja. - Co się stało? - spytałam ocierając łzy. - Hunter i Mark też wylecieli do Los Angeles - powiedziała Nik. - Taaa... Wiem jak to boli. - Kiedy wracasz do domu??? Po chwili na salę wszedł lekarz. - No to ja się panienka czuje? - Fatalnie - odparłam podnosząc głowę tak, aby spojrzeć na lekarza. - Coś boli? - spytał. - Nie. - To dobrze. Jeżeli już tak zostanie to jutro twoja mama będzie mogła cię odebrać ze szpitala. - Dobrze. Bardzo dziękuję za pomyślne przeprowadzenie operacji, w sumie to dał mi pan drugie życie i tylko dzięki panu tutaj jestem. - Młoda panno jesteś tu ze swojej woli, a operacja przeminęła tak, bo w śpiączce myślałaś o tych najważniejszych w twoim życiu osobach. Kiedy doktor już wyszedł to rozmawiałam jeszcze z dziewczynami, ale o około 22 musiały już pójść do domu. Po krótkiej chwili zasnęłam. W czwartek obudziłam się o 12, bo około 15 ze szpitala przychodzi moja mama, żeby mogła wypisać mnie ze szpitala. Po chwili zobaczyłam, że koło mojego łóżka leżą uszykowane dla mnie ubrania. Szybko zajrzałam do torby i zobaczyłam tak outfit jaki chciałam tam zobaczyć.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Od razu poszłam do szpitalnego prysznica i jak co dzień wykonałam całą poranną rutynę. Nawet skorzystałam z kosmetyków, które przywiozła mi moja rodzicielka. Włosy rozczesałam i spięłam w wysokiego kucyka. Chwilę później na salę weszła moja mama. - Hej córcia - powiedziała i przytuliła mnie. - Hej mamo - odparłam i oddałam uścisk. - Już gotowa? - Yhym... Więc ruszyłam w stronę samochodu, a rodzicielka po podpisywała jeszcze kilka ważnych papierków, ale po krótkiej chwili zeszła na dół. Ruszyłyśmy w stronę domu, a w drodze do budynku rozmawiałam z mamą na różne ciekawe tematy. Dowiedziałam się również co robiły dziewczyny, gdy nie było mnie w domu. Kiedy stanęłyśmy przed naszym ukochanym domkiem to myślałam, że umrę, bo w tym szpitalu było tak strasznie, ale w końcu los się do mnie uśmiechnął i pozwolił mi wrócić do domku. - An!!! - krzyknęła Nik i rzuciła się na mnie, przy czym obydwie walnęłyśmy o samochód. - Stęskniłaś się? - spytałam dosyć szczęśliwą siostrę. - Yyyy... A jakby inaczej skarbie. - No nie wiem myszko - odparłam na co obydwie wybuchnęłyśmy śmiechem. - To co idziemy? - Hmm... A gdzie chce iść moja księżniczka - powiedziała Nik powstrzymując się od śmiechu. - Na spacerek - odpowiedziałam puszczając do niej oczko. - Ej, wy coś ćpałyście dzisiaj? Beze mnie??? - spytała Amy wychodząc do nas z domu. - Nooo... Ja zawsze - odparłam na co dziewczyny zaczęły się śmiać. - To co, za ile idziemy na spacerek? - spytała Nik. - Przebierzcie się w ładne ciuszki i porobimy sobie jakieś fajne zdjęcia, które potem wyślemy chłopcom, OK? - powiedziałam. - Oksik - powiedziała Am spoglądając na Nik. Weszłam do domu po dwóch tygodniach nieobecności i to co tam zastałam zamurowało mnie. - Mamo!!! - krzyknęłam na widok przemalowanego salonu. - Coś się stało - powiedziała nerwowo, podbiegając do mnie. - Co tu się stało? - spytałam. - A, to. Taka malutka zmiana. - Okejjj. Podeszłam do drzwi od swojego pokoju, ale bałam się co tam zastanę. W końcu weszłam, a kiedy otwarłam drzwi to mnie zamurowało...
750 słów Mam nadzieję, że rozdział się spodobał😘 Przepraszam za wszelkie błędy w tej części😉😳 Dziękuję za waszą aktywność🌟 Do następnego miśki💙🐻
