Büyük bir korkuyla uyandım.Nefes nefese kalmıştım.Kalp atışlarımı hissedebiliyordum.Etrafıma baktım.Hava hala karanlıktı.Saati tam olarak bilmiyordum.Ama her gece bu saatlerde uyandığımdan saatin "3.00" olduğunu tahmin edebiliyordum.Sıcak yorganı üstümden çekip yataktan kalktım.Çok terlemiştim.Sanırsam terleme nedenim hem korkudan hem de içerisi çok sıcak olduğundandı.
Oda o kadar cok karanlıktı ki hiçbir şeyi ayırt edemiyordum.Kardeşimle küçük salonda çekyatta yatıyordum.Biricik kardeşim mışıl mışıl uyuyordu.Onu öptüm ve saçını okşadım.Onu çok seviyordum.Çekyattan kalkıp annemin yanına gittim.Annem uyuyordu ama babam yoktu.Endişeyle anneme yaklaştım.Annem biranda gözlerini açtı.Bana bakarak:
-Ne oldu kızım?Beni korkuttun,dedi.
Ben:
-Özür dilerim anne.Babam nerede?diye sordum.Annem konuşmak istemezcesine sesini inceltti ve:
-Önemli bir işi varmiş.O sabaha doğru gelir,dedi ve arkasına dönüp yorganına sarıldı.Bir şey demeden ona baktım.Ona çok üzülüyordum.Annem ve kardeşim yaşama sebebimdi.Onlar yoksa ben de yoktum.
Annemin kulağına eğilip sessizce:"Sizi koruyacağım anne,kardeşimi ve seni.Kurtaracağım bu hayattan sizi"dedim.
Annem tepki vermedi.Her ne kadar belli etmemeye çalışsa da ağladığını biliyordum.Çekyata geri döndüm.Oraya yatmayı hiç istemiyordum.Kafamı yastığa her koyuşta kabuslar görüyordum.Bu yüzden uyuyamadım.Gözlerim artık kızarmıştı.Uykum gelmişti ama uyuyamıyor,gözlerimi kapadığım her an aklıma kabuslar geliyordu.
Hava aydınlanmaya başlamıştı.Ben de havanın çabuk aydınlanması için dua ediyordum.Hava aydınlanınca kendime geldim biraz.Korkum da dinmişti.Hep böyle oluyordu zaten.Akşam korkuyor,sabah içim rahatlıyordu.Yorganın altına girdim.Bu sefer uyuyabilirdim.Gözlerimi kapattım ve uykuya daldım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İNTİHAR
Teen FictionBabanız ondan nefret edeceğiniz kadar kötü ve sizi zorlayan bir hayatın,anneniz ve kardeşiniz için üstesinden gelmeye çalışıyorsunuz.Ama bir yerden sonra yoruluyorsunuz.Ne yapardınız?Devam mı ederdiniz yoksa pes mi ederdiniz? Acaba Deniz bu hayat ka...
