İNTİHAR

7.BOLUM

"Tok!Tok!Tok"

Korkuyla irkildim.Hayvan gibi çalınan kapının karşısında donakaldım.Hemen ayağa kalktım.Elleri sabunlu,mutfaktan acele çıkan anneme baktım.

-Ne oluyor anne?dedim.

Annem,şaşkın bir şekilde kapıyı açmaya gitti.Ben de onun arkasından gittim.Annem kapıyı açtı ve kapıda sinirden kıpkırmızı olmuş,kısa boylu bir adam duruyordu.Kocaman bir göbeğe sahipti.Koca göbeği önüne gelmiş,sanki göbeği kaçmasın diye eliyle göbeğini tutuyordu.Kel kafasında bir tel saç bile yoktu.

Adam:

-Nerede benim param?Hani kira?dedi kükreyerek.Sesi çok kalın ve sert çıkıyordu.

Annem,kafasını öne eğdi her zamanki gibi.Cevap vermedi.Adam,annemin üstüne yürüyerek:

-Çabuk bu evden çıkın!Hemen şimdi!Nereye gideceğiniz umrumda değil!Şimdi çıkmazsanız polisi arayacağım!dedi yine kükreyerek.

Kendini ne sanıyordu bu adam ya?Hangi hakla annemin üstüne doğru yürüyordu?Sinirle annemi geriye alıp önüne geçtim.Bir elimi havaya kaldırarak bağırmaya başladım:

-Git ya git!Vericez paranı işte.Zor durumda olduğumuzu biliyorsun.Ne diye kapımıza dayanıyorsun?Sende de hiç insanlık kalmamış!Hem sanki evin de çok lüks!Her gün çektiğimiz şeyleri bilmiyorsun!Su altında kalmış evin için mi para istiyorsun?Git ara polisi ne yaparsan yap ama biz bu evden çıksak bile bugün çıkmayacağız!dedim ve tam kapıyı kapatıcaktım ki eliyle engelledi ve annemle bana sinirli bir şekilde "Bu iş burada bitmedi.Siz göreceksiniz." dercesine baktı.

Annem bu bakış üzerine kafasını eğdi.Ben de adam elini çeker çekmez suratına sertçe kapıyı kapattım.Evet!Ben de biliyordum bu işin burada bitmediğini.Tekrar gelecekti ve o zaman kesinlikle atılacaktık!

Arkamı döndüğümde annemi ağlarken gördüm ve ona:

-Ağlama anne!Kaldır kafanı!Güçlü kal!Çalışırız beraber para kazanırız,üstesinden geliriz ağlama!dedim.

Annem odasına koşup kapıyı kapattı.Biranda bir cam kırılma sesi duyuldu ve annemin odasına koştum.Kendine zarar verebilirdi.Kapıyı açmaya çalıştım ama annem kilitlemişti.Kapıya sertçe vurarak bağırmaya başladım:

-Anneeee!Aç şu kapıyı ne olur?Anneee Aaaaaaç kapıyııı!!

Annemin sesi geldi:

-Deniz,sizi seviyorum yavrum ama artık dayanamıyorum.Ne olur beni affedin!Kardeşin sana emanet!Sizin için iyi bir anne olmak isterdim ama üzgünüm.Sizi çok seviyorum!! dedi.

Kapıya daha sert vurmaya başladım:

-Anne ne diyorsun?Saçmalama!Aç şu kapıyı!Hiçbir şey senin suçun değil!Lütfen aç!! dedim ve yanağımı ıslatan göz yaşıyla ağladığımı fark ettim.

Umut hemen koşarak yanıma geldi.O da kapıya yaslandı ve ağlamaklı, ince bebek sesiyle:

-Anne?Ne olur kendine bir şey yapma!Benim için!Ben ne yapacağım sensiz?Ne olur aç şu kapıyı!deyip ağlamaya başladı.

-Annee...

demeye çalıştım ama sesim çıkmadı.Boğazıma düğüm gibi saplandı kaldı.Nefes alamadım biranda.Gözlerim kararmaya başladı.Ayaklarım yerden kesildi sanki.Yerin neresi olduğunu anlayamadım.Bir yere dokunmak istedim ama her yer elimden kayıp gidiyordu.

-Anne...Nefes...Alamiyorum...

diyebildim bir tek.Sonra gözlerime bir ağırlık düştü ve uykuya daldım...

------------------------------------------------

Gözlerimi açtığımda sert bir koltukta yattığımı farkettim.Başım çok fena ağrıyordu.Etrafıma baktığımda annemin yanımda durduğunu ve bana baktığını gördüm.Gözleri kıpkırmızıydı,o kadar çok ağlamış ki! Annemin yanında ise göz yaşlarını silmeye çalışan Umut duruyordu.Ayağa kalkmaya çalıştım ama başaramadım.Ellerim titriyordu ve onları hissedemiyordum.Sonra annem:

-İyi misin?dedi.

-İyiyim.Sen?dedim hızlı nefes alıp verirken.

-Bizi çok korkuttun.Nefes almıyordun.Öldün sandık,dedi elimi tutarak.

-Yok!İyiyim.Sanırsam...

Bileğindeki çizgiyi görünce durdum.Sonra:

-Asıl sen bizi korkuttun!Ne yapmaya çalışıyorsun?Biz bu hayata senin sayende tutunuyoruz.Sen bizim için bir dalsın.Sen olmazsan nasıl bu iğrenç hayatın üstesinden geleceğiz söyler misin?dedim.

-Üzgünüm.Ama gerçekten dayanamıyordum."Ölmek bile daha az acı çektirir bana" diye düşündüm,dedi.

Onu anlıyordum ama yapamazdı.Bizi bu hayatın ortasında tek bırakamazdı.Kendime gelmiştim.Yavaş yavaş ayağa kalktım.Anneme sımsıkı sarıldım:

-Sana ihtiyacımız var.Hem de çok...

-Benim de size ihtiyacım var.Sizi seviyorum,dedi.

Umut ile beraber ona sarıldık ve aynı anda:

-Biz de seni seviyoruz,dedik.

Ben daha sıkı sarıldım ve:

-Bir daha asla böyle bir şey yapma!Ben de seni seviyorum,dedim ve yanağına bir öpücük kondurdum...