İNTİHAR

6.BOLUM

Annem yemek yapmak için mutfağa gitti.Umut da:

-Benim ödevim var.Abla yardım eder misin?dedi.

Ben:

-Tamam kardeşim,dedim.Onun mor gözüne baktım.Gülen yüzüm kayboldu birden.Onun yerini kin ve nefret aldı.Umut,bendeki değişimi fark etmiş olacak ki suratındaki gülümseme yok oldu ve kafasını öne eğdi.Gülümsemeye çalıştım.Kardeşimin saçını okşadım ve "Akıllı Kardeşim" dedim.Umut kocaman gözleriyle bana baktı.Gülmeye çalıştı.Ben de karşılık vermek istedim ama olmadı.Sanki gülmeyi unutmuştum biranda.Kafamı eğdim.

Kardeşimin zayıf,ince kolunu tuttum ve salona geçtik.İkimizin beraber yattığı çekyata oturduk.Üst kattaki komşudan aldığımız tahta masaya ödevlerimizi koyduk.

Aslında ben de çok isterdim şöyle güzel bir odam olsun.Kendime ait sıcacık bir yatağım...

Biz birinin çöpe attığı eşyayı alıp yeni eşyamız oldu diye sevinen bir aileyiz ve ben birisine muhtaç olmadan yaşayabileceğimiz bir hayat isterdim.Babamın olduğu bir hayat...GERÇEK bir babamın...

Ben de arkadaşlarımı evime çağırmak isterdim,odamı göstermek ama şimdi ben temizlik yapmak için gittim evlerde kızlar hava yapıyorlar.Tabi hepsi öyle değil ama çoğu öyle.

Belki de sizde var olan şeyler şu an benim hayallerim.Ama şunu söyleyeyim bu hayat beni daha güçlü yaptı...

Ben bunları düşünürken Umut beni sarsıyor ve "Abla bunu yapamadım!" diyordu.

"F" harfini yapmaya çalışyordu ama sürekli "T" ile karıştırıyordu.Bir de el yazı yazdığından zorlanıyordu.Ona yardım ettim.Sonra bir sayfanın yarısına "F" yazmasını diğer yarısına "T" yazmasını söyledim.O yazmaya çalışırken onu izledim.Saçını okşadım.

Ona çok üzülüyordum.Umut'un üzerindeki pijamaya baktım.Çocukcağız kaç yıldır o pijamayı giyiyordu.Artık mavi rengi solmuş,alt kısmı yırtılmıştı.Buna rağmen Umut,hala bunu giyiyor ve hiç sorun etmiyordu.

Eminim ki onun da çok istediği,hayalini kurduğu şeyler vardır ama gerçekleşmeyeceğini bildiğinden ve annemi zora sokmamak için sesini çıkarmazdı.

Mesela bir keresinde yolda yürürken fırıncının yanından geçtik.Cama doğru konulmuş çikolatalı lezziz küçük pastaları görünce ağzının suları akmış ve neredeyse cama yapışmış ordan gözlerini alamıyordu.Buna rağmen hiç ses etmiyor.Hatta bazen "ona bakıyor muyum?" diye bana bakıyor belli etmemeye çalışıyordu.O zaman o pastayı onun için almayı o kadar çok istemiştim ki ama param yoktu.

Bazıları "Çocuk anlamaz,bir şey bilmez" derler ama yanılırlar.Asıl her şeyi anlayan çocuktur.Umut her şeyi anlıyordu.Maddi ve manevi sıkıntıları biliyor bu yüzden sesini çıkarmıyordu.

Umut'un kirli,sarı saçlarına baktım.Açık mavi gözleri bu kötü hayata umutla bakıyordu adeta.Bu yüzden adı "Umut" olmuştu.

Umut, 1.sınıfa yeni başlamıştı.Anasınıfına falan gitmemişti.1.sınıfın da yarısında okula başlamıştı.Çünkü tam hazır değildi.Geç başlama nedeniyle pek bilgisi de yoktu.Evde de ona ben yardımcı olmaya çalışıyordum.

Umut sadece mutlu olmak istiyordu.Tek isteği buydu:Mutlu olmak...