Lekker dit... || de Squad

E E N

Ik zit beneden, het is ongeveer 10 uur. Ik wil opstaan om naar bed te gaan als ik de voordeur hoor opengaan. Dat zal mijn vader wel zijn, en nu maar hopen dat hij in een goede bui is. Ik hoor hem naar boven gaan, wat zo te horen niet met het grootste gemak gaat. Als ik de kamerdeur dicht hoor gaan, hap ik opgelucht naar adem.

Hoi, ik ben Beau. Ik ben 14 (bijna 15) en ik woon samen met mijn ouders. Alhoewel, het is maar net wat je samen noemt. Mijn moeder is bijna altijd weg voor haar werk.  Mijn vader kan geen werk vinden en komt dus elke avond terug van de kroeg, hartstikke dronken. Dan is het duimen of hij meteen naar boven gaat of niet, want hij kan enorme agressieaanvallen hebben.

Ik heb blond haar tot halverwege mijn rug en donkerblauwe ogen met een lichte rand. Ik zit nog op school, maar ik heb nu twee weken meivakantie. School is saai, ik heb geen vriendinnen en ik heb nog nooit een vriendje gehad.

Ik besluit maar naar bed te gaan en loop naar boven. Ik kleed me om, doe mijn pyjama aan en ga in bed liggen. Ik voel me al snel wegzakken in een diepe slaap.

Als ik wakker word is het buiten nog donker. De wekker laat zien dat het half 2 is. 'S nachts. Ik frons. Waarom ben ik wakker geworden? Dan hoor ik gerommel van beneden. Ik frons weer. Mijn moeder kan het niet zijn, die is weg. Mijn vader wordt 's nachts nooit wakker. Een angstig gevoel bekruipt me. Ik twijfel. Zal ik naar beneden gaan of in m'n warme bed blijven liggen? Mijn nieuwschierigheid wint het van mijn angst en ik besluit naar beneden te lopen.

Ik sla de treden die kraken over en als ik voor de kamerdeur sta haal ik diep adem. Dan doe ik de deur voorzichtig open.

Als mijn ogen gewend zijn aan het ligt schrik ik enorm. Er staan drie figuren in de woonkamer, bezig met allerlei dingen in zakken te doen. Ik voel al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en wil de deur snel dicht doen, als een van de gezichten mijn kant op draait. "Guys..." zegt de zachte stem die bij het figuur hoort dat nu met zijn handen in zijn zij naar mij toegedraaid staat. De andere twee draaien zich ook om en ik wenste dat ik kon verdwijnen. "Wat doen we met haar?" vraagt een andere, zwart figuur. "We kunnen haar moeilijk laten gaan." zegt het eerste figuur weer. Dan vind ik mijn tong terug, "Ik-... ik zegt n-niks hoor. Tegen niemand." Tot mijn ergenis merk ik dat mijn stem stottert. Ik wil langzaam naar achter lopen als het figuur wat nog niks heeft gezegd met snelle pas mijn richring op komt. Ik loop nog sneller naar achter tot ik de muur in m'n rug voel. Het figuur komt heel dicht bij me staan en slaat zijn armen over elkaar heen. Ik slik. "Ik heb een idee." zegt hij dan plotseling. "Geef me dat spul eens." en hij wendt zich naar de andere figuren. Ik zie mijn kans en weet niet hoe snel ik moet wegkomen. Ik hoor nog gevloek, en ik probeer zo snel en stil mogelijk naar boven te lopen, naar mijn kamer.

Ik vervloek het feit dat ik geen slot op mijn kamer deur heb. Ik kijk om mij heen en pak dan mijn bureaustoel, om die vervolgens onder de deurklink te zetten. Ik plof op mijn bed en zucht heel diep. Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden beneden. Dan hoor ik voetstappen. Één paar. Ik frons verbaasd mijn wenkbrauwen. Dat besef ik wat dat betekent. Zouden ze me meenemen? Ik kruip via mijn bed naar het hoekje van de kamer en ga daar stil op de grond zitten. De voetstappen zijn op de overloop en houden voor een oaar secondes op. Een deur gaat open en dicht. Dan gaan de voetstappen naar mijn deur. Ik houd mijn adem in. Gemorrel aan de deurklink. Gevloek. "Als je de deur opendoet zal het vele male makkelijker zijn. Voor ons beide." Ik zeg niets. Een diepe zucht en meer gemorrel aan de deurklink. Dan schiet de deur open.

Ik schrik en schiet omhoog. De gedaante loopt mijn kamer binnen en kijkt onderzoekend rond. Ik probeer me onzichtbaar te maken, maar tevergeefs. De gedaante heeft me in de gaten en loopt met rustige, zelfverzekerde passen mijn kant op. Ik houd mijn adem in. Als de gedaante voor me staat zeg ik; "Doe me alsjeblieft geen pijn. Laat me gewoon gaan." Het komt er piepend uit. Door het maanlicht zie ik dat de gedaante grijnst. "Ik geef je de keuze: of je gaat nu rustig en stil met me mee of-..." Hij kan zijn zin niet eens afmaken want ik onderbreek hem abrupt. "Make me." zeg ik boos. Het komt er zelfverzekerd uit, in tegenstelling hoe ik me op dat moment voel. De grijns wordt breder. Dan buigt hij zich dichterbij. "Ik heb je gewaarschuwd babe." fluistert hij zachtjes in mijn oor. Ik huiver en voel kippenvel zich over mijn lichaam verspreiden. Dan begint hij zachtjes kusjes te geven, beginnend bij mijn nek en langzam via mijn kaak richting mijn lippen. Ik huiver, en voel hem grijnzen tegen mijn kaak aan. Ik houd mijn lippen stijf op elkaar, om te voorkomen dat er een kreun ontsnapt.

Omdat ik zou druk ben met het figuur dat mij zit te kussen, merk ik niet dat hij ondertussen een lap stof uit zijn achterzak heeft gehaald. Hij trekt zich even terug en ik hap naar adem, zijn blik ontwijkend. "Sorry babe, maar je hebt het er zelf naar gemaakt." fluistert hij terwijl hij een laatste kus in mijn mondhoek plant. Dan drukt hij de lap stof tegen mijn mond en neus aan. Ik zak door mijn knieën, maar word opgevangen door twee gespierde armen. Dan wordt alles zwart...

Pampampaaaam. Het eerste deeltje is ready.
Ik wilde eerst het boek beginnen te uploaden na de vakantie, maar ik had zin om iets online te goeien en te kijken hoe er op gereageerd werd, dus tadaaa. Ik ga waarschijnlijk in de vakantie nog niet om de dag uploaden, reken maar op nog ongeveer 3/4 delen de komende twee weken (ik heb twee weken vakantie😏).
Die Beau heeft btw wel ziek erg last van emotie wisselingen😂. Waarschijnlijk komt net zoals eerst om de dag een nieuw deel.
Hope you like it <3
Xx