Lekker dit... || de Squad

V E E R T I E N

Oke, nu komt er een andere pov (position of view volgens mij) om het verhaal wat beter uit te laten komen ofzo. Dit is niet de enige andere pov, in het laatste deel komt er ook een . Dit is al weer veel te lang, verder met het verhaal! Owjah, het is van voordat Beah is 'weggelopen'.

Pov Don

Ik pak Beau's kin zachtjes vast en draai haar gezicht naar mij toe. "Ben je bang voor mij?" vraag ik nog een keer, iets dringender nu. "Misschien." zegt ze zachtjes.

Dan piept mijn oortje. Ik vloek en sta op. Dan verlaat ik zonder te zeggen de kamer van Beau.

De oortjes waren een maatregel van Milan en mij, zodat we elkaar konden 'oppiepen' als er iets was of we elkaar nodig hadden. Ik zucht. Beter had Milan een goede reden...

Als ik in de woonkamer kom zit Milan op de bank onderuitgezakt televisie te kijken. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Als hij merkt dat hij naar me kijkt, kijkt hij verbaasd terug, "Wat is er?"

"Waarom heb je me opgepiept?" vraag ik nors. Milan kijkt nog verbaasder. "Ik heb je helemaal niet opgepiept." Ik kijk hem verbaasd aan. "Hebben de kaboutertjes het dan gedaan?" "Nee," zegt Milan "want mijn piepding is hier." en hij haalt zijn afstandbedieningding uit zijn kontzak. Ik zucht. Het zou wel door een beweging van Milan zijn gaan piepen of zoiets. Ik plof naast Milan op de bank en kijk mee naar de televisie

Ik weet niet hoe lang ik zo zit, maar ineens schiet me tebinnen wat ik aan het doen was. "Ik ben zo terug." zeg ik snel tegen Milan, en weg ben ik. Ik loop met een flinke pas richting Beau's kamer.

Als ik haar kamer inloop schrik ik. Haar kamer is leeg. "Beau?" zeg ik, iets wat aarzelend. Als ik naar een paar secondes geen antwoord krijg roep ik wat harder, "Beau!" Weer geen antwoord. Ik vloek en storm naar beneden.

"Milan," zeg ik hard. Milan kijkt me verschrikt aan, "Beau is weg." Milan vloekt ook. "Jij kan ook helemaal niks hè." zegt hij boos terwijl hij snel opstaat van de bank en naar de telefoon loopt. "Als jij mij niet had opgepiept, had ik niet eens weggehoefen." reageer ik boos. Milan zucht, "Je hebt nog gelijk ook, maar laten we geen ruzie maken. Daar krijgen we haar niet mee terug." Ik zucht geërgerd.

"Wat ga je nu doen?" vraag ik dan. "Ik ga een paar van m'n maten bellen, die hebben haar in no time weer opgespoord." Ik haal mijn schouders op, "Beter van wel, anders zou het zonde zijn." Milan knikt en gaat dan verder met het opbellen van mensen die ik waarschijnlijk toch niet ken.

Oke, zo gaan we eindigen. Excuses voor het extreem korte deel, maar ik wist niks meer. Deze is wel extreem vroeg, de volgende upload komt waarschijnlijk pas zondag, maar ik ga m'n best doen.
'Don' was btw maar een keer geraden...
Hope you like it<3
X

Ps, Wattpad spacet hem soms even dus sorry als zinnen wegvallen.