Lekker dit... || de Squad

A C H T T I E N

Een dag te vroeg, but idk. Ik zat me er vandaag al helemaal op te verheugen en anders komt het morgen ook niet goed. Ben alweer veel te lang aan het praten.
Ga maar lezen

Ik heb de hele dag niks gedaan. Letterlijk niks. Ik kon niks, dankzij die handboeien, die ik onderanderen wel erg zat aan her worden ben. Ergens halverwege de dag kreeg ik wel eten, wat Link me bracht. Aangezien eten met handboeien nogal lastig is mochten ze even af, maar Link bleef wel de hele tijd bij me zitten. Nu lig ik in bed. Ik had geprobeerd Link nog een beetje uit te horen over wat ze met me gaan doen, het enige wat hij zei was dat ze het hadden opgeschoven naar vanavond.

Dus daar lig ik dan. In een bed, met handboeien. Geen idee van wat er komen gaat. Ik zucht.

Op dat moment gaat de deur met een zwaai open en komt Jeremy gelopen. Hij stopt voor mijn bed en trekt me omhoog, "Je wordt nu naar een kamer gebracht. Er kan niks gebeuren, als je maar rustig blijft." zegt hij zachtjes. Hij pakt mijn arm vast en zo lopen we door de gangen.

Ik ben de weg allang vergeten, maar op een gegeven moment stopt hij voor een deur die wijdopenstaat. Achter de deur is een kleine kamer. Ik zie een stoel, een tafel en een silouet. Jeremy loopt met me de kamer in en zet me op de stoel.

Het silouet zet een stap naar voren, en ik kan het gezicht onderscheiden. Het is Duncan. Ik wil wat zeggen, maar bedenk me en doe mijn mond weer dicht. De handboeien worden losgemaakt, maar het plezier duurt maar kort. Mijn handen worden achter de stoelleuning weer aan elkaar gedaan zodat ik geen kant op kant. Ik begin al wat banger te worden en kijk Duncan, die ondertussen druk bezig is met allerlei dingen klaarleggen, bang aan. "Wat ga je doen?" vraag ik met een klein stemmetje. Duncan hurkt voor me, zodat zijn gezicht op dezelfde hoogte is als die van mij. "Ik heb een plant gevonden met een bijzondere werking. De bladeren ervan laat je alles doen vergeten. Echt alles." Ik snak naar adem, "En dan?" vraag ik zachtjes. Duncan staat op en haalt zijn schouders op, "Dat is aan de rest." en hij gaat verder met hetgeen waar hij mee bezig was. Ik kijk om me heen, zoekend naar Jeremy, maar ik kan hem niet vinden.

Ik weet niet hoelang ik zo zit, gevangen in mijn eigen angst, maar na een lange tijd is Duncan eindelijk klaar. Als hij weer naar me toe draait heeft hij een doekje vast. Ik kijk hem bang aan. "Je hoeft niet bang te zijn, het doet geen pijn. Je moet alleen een keer ademhalen in het doekje." "En dan?" vraag ik. "Dan ben je alles vergeten." Alles is wel veel. Alle leuke herinneringen met mijn ouders, alle leuke momenten. Allemaal weg. Maar wat heeft het nog voor zin? Ik heb niemand meer, ik kan nergens meer heen. Ik voel de tranen langzaam over mijn wangen stromen. Misschien is het wel beter zo. "Doe maar." zeg ik zachtjes. Duncan knikt.Ik doe mijn ogen dicht en als ik iets vochtigs tegen mijn neus en mond aan voel, adem ik rustig in en uit.

Een flinke pijnscheut door mijn hoofd. Dan wordt alles zwart en tuimel ik in een diep, zwart gat. Ik kan nog net een laatste 'dag' murmelen.

Nog een laatste pov, alles spreekt voor zich...

Pov Jeremy

Ik, Harm en Link ziten op de bank, een beetje niks te doen. Plotseling komt Joost voor ons staan, "Guys, ik wil het even ergens met jullie over hebben." Link zet de televisie uit en ik ga wat meer rechtop zitten. We kijken alledrie Joost aan en hij begint met praten; "Milan en Don hebben Beau dus 'teruggebracht' omdat ze was ontsnapt. Don heeft haar bij het weeshuis onderschept en teruggebracht. Maar ja, wij zitten nu met haar ongescheept. Ik had een idee. Duncan is dus weer bezich met school, en hij had iets gevonden: een plant waarvan de bladeren een vergetende werking heeft. Mijn idee was dus om dat met Beau te doen, omdat we, aangezien ze ontsnapt is en we geen risico meer kunnen nemen, en eigenlijk niks meer aan haar hebben. Nadat ze alles vergeten is, is ze ongeveer 24 uur buiten westen. Dan brengen we haar naar een weeshuis aan de andere kant van het land. Ik dacht dat dat beter was voor ons en voor haar. Wat vinden jullie ervan?" We zijn alledrie even stil, overrompeld door dit nieuws.

Link trekt als eerste zijn mond open, "Ik denkt dat het wel een goed idee is, zo heeft niemand iets aan haar." Harm knikt langzaam. "Zitten er geen risico's aan verbonden?" vraag ik aarzelend. "Duncan zei dat het in principe goed moet gaan." antwoordt Joost. In principe, denk ik bij mezelf, maar ik houd mijn mond.

"Oke, dat is dan afgesproken. We gaan het vanavond doen, dan zijn we ervan af." zegt Joost. Ook ik knik aarzelend. "Zal ik Duncan bellen?" vraagt Link. Joost knikt. Dan lopen ze allebei weg.

Alleen Harm en ik zijn nog over. Harm zit met z'n hoofd in zijn handen. "Het komt wel goed," zeg ik tegen hem, terwijl ik hem een bemoedigend klopje op zijn schouder geef. Harm zucht.

"Het is geregeld, Duncan is er over vijf minuten. Jer, haal jij Beau even op? Breng haar maar naar dat ene kamertje." Ik sta zuchtend op en loop zonder wat te zeggen, met lood in mn schoenen richting de kamer van Beau.

Beau ligt op haar bed als ik haar kamer binnen kom. Ik stop voor haar bed en hurk neer. "Je wordt nu naar een kamer gebracht. Er kan niks gebeuren, als je maar rustig blijft." zegt ik zachtjes tegen haar. Ik trek haar omhoog, pakt haar arm vast en neem haar mee naar de kamer.

Ik stop voor de kamer, waarvan de deur al open staat. Ik zie dat Duncan er al is. Ik stap met Beau naar binnen en zet haar op de stoel neer, die in het midden van de kamer staat.

Ik blijf even achter Duncan staan, maar maak Beau's handboeien achter de stoelleuning vast als Duncan dat gebaart. Dan ga ik weer terug naar m'n plek in de hoek van de kamer. Duncan legt wat dingen klaar, maar ik heb geen idee wat.

"Wat ga je doen?" vraagt Beau plots. Ik hoor de angst in haar stem en mijn hart breekt. Ik weet niet hoe snel ik weg moet komen.
Zodra ik de kamer uit ben merkt ik dat mijn zicht troebel wordt. Ik ga op de eerste beste trap zitten en laat mijn hoofd in mijn handen rusten. Dan komen de tranen.

Ik weet niet hoe lang ik zo zit, maar de tranen zijn allang opgehouden als er iemand naast me komt zitten. Ik draai mijn hoofd en zie dat het Harm is. Is geef hem een waterige glimlach. Harm slaat zijn arm om me heen, "Het komt wel goed." Ik leun tegen hem aan en doen mijn ogen dicht.

Na een paar minuten maak ik me voorzichtig los uit onze omhelsingding. "Zullen we kijken hoever Duncan is?" vraag ik aan Harm. Hij knikt.

Net als we bij de kamer komen, komt Duncan eruit lopen. "Het is klaar. Ze slaapt." Harm knikt langzaam. Hij kijkt me aan. "Laten we met Duncan mee naar de woonkamer lopen, kijken wat Joost nu in gedachten heeft." en we lopen achter Duncan aan.

"Ze slaapt." zegt Duncan als hij de woonkamer in loopt. Joost en Link zitten op de bank en kijken naar de televisie. Joost knikt en staat op. "Nu moet een van ons naar de andere kant van het land rijden en haar daar droppen. Dan is dit hoofdstuk afgesloten." "Laat mij het maar doen, ik heb toch niks beters te doen." zeg ik met een stem die verbazingwekkend vast klinkt. Joost knikt, "Prima. Nu moeten we haar alleem maar de auto in krijgen."

Het punt om haar de auto in te krijgen ging verbazingwekkend makkelijk. Ik rijd nu naar het adres wat Joost mij gegeven heeft, ik ben er over een klein halfuurtje. Opeens krijg ik een idee. Ik stop bij de eerste en beste juwelierszaak, om na een kwartier later naar buiten te komen met een klein doosje. Er zit een dunne, zilveren ketinkje met een hangertje in, die ik om Beau's hals vastmaak als ik weer in de auto zit. Dan rijd ik zonder verder nog te stoppen naar het weeshuis.

Onderweg heb ik al bedacht hoe ik Beau het weeshuis in ga krijgen. Als ik voor het weeshuis stop, til ik haar voorzichtig uit de auto en loop richting de ingang. Voor de 'voordeur' aarzel ik. Dan geef ik haar een voorzichtige kus op haar voorhoofd en loop ik, met haar in mijn armen naar binnen.

"Excuses," zeg ik beleefd tegen de vrouw die achter de balieding zit, "ik heb dit meisje zo op straat gevonden en volgens mij lag ze er al een tijdje." Ik zie de vrouw bedachtzaam kijken maar uiteindelijk knikt ze. "Leg haar maar neer in de kamer hierachter, ik zal kijken wat ik voor haar kan doen." zegt ze. Ik knik en doe wat de vrouw me zegt. In de deuropening blijf ik even staan en ik kijk over mijn schouder. "Dag Beau," fluister ik, "je verdiende zoveel meer..." en dan loop ik zachtjes de kamer uit.

Dit was het dan. Dit was "Lekker dit". Ik hoop dat jullie dit een leuk boek vonden. Bedacht dat je het boek tot zover hebt gelezen, bedankt voir de stemmen en bedankt voor de leuke reacties<3.
Ik heb alweer een idee voor een tweede deel, maar dan moet er wel vraag naar zijn. Als ik het ga doen laat ik het in dit boek weten.
Lemme know wat je ervan vond en laat eventueel tips achter.
Ik hoop je terug te zien in het tweede deel.
X

Ps, dit boek is 3 keer zo lang als een normaal deel😊.