Lekker dit... || de Squad

T W A A L F

Ik kijk nog eens om me heen in de enorme kamer en besluit dan mijn spullen toch maar uit te pakken, al hoop ik dat ik hier niet lang hoef te blijven.

Als ik mijn kleren in de kast heb gehangen en mijn spullen op mijn nachtkastje heb gedumpt ga ik op mijn veel te grote bed liggen.

Zou ik nu kunnen ontsnappen? Of ik dan betrapt worden? Wist ik maar waarneer Milan kwam. Ik schiet omhoog. Dat Milan komt is allemaal wel leuk en aardig, maar waarom komt hij dan? Ik ril en ban die gedachte uit mijn hoofd. Ik zal nu moeten ontsnappen.

Ik kijk een beetje rond in mijn kamer en kom erachter dat ik een balkon heb. Dit huis is nog luxer dan het huis waar ik met mijn ouders in woonden! Mijn ouders... Waarom zaten ze samen in een vliegtuig? Zouden ze me hebben gemist? Zouden ze een pijnlijke dood hebben gehad? Hoe was hun begravenis?

Mijn zicht wordt troebel en ik zoek op de tast naar mijn bed. Dan ga op mijn bed liggen, met mijn hoofd in het kussen en ik huil.

De tranen zijn al lang opgehouden met stromen en ik lig op mijn bed, nogsteeds met mijn hoofd in het kussen. Ik hoort de deur openstaan en mijn spieren spannen zich automatisch aan. "Slaap je?" hoor ik de stem van Don vragen. Ik ontspan, maar zeg nog steeds niks. Ik heb nergens zin in, in niemand, dus ik hoop dat als ik mijn mond hou, hij weg gaat.

"Je slaapt niet." zegt Don na een lange stilte. Plan mislukt. "Ik slaap wel." mompel ik in mijn kussen. Het bed zakt een beetje in, wat betekent dat Don naast me op het bed gaat zitten. "Ga weg." zeg ik zachtjes. "Gaat het?" vraagt Don inplaats van weggaan. Ik ga rechtop zitten, hopend dat mijn ogen niet al te rood zijn, "Het gaat geweldig." Don schudt zijn hoofd, "Het gaat niet geweldig, je hebt gehuild." Ik rol met mijn ogen, "No shit Sherlock. Ga je nu weg?" Don schudt zijn hoofd. "Jij bent echt vervelend." zucht ik.

Don grijnst en haalt zijn schouders op, "Ga je nu nog vertellen wat er is?" Ik schud mijn hoofd, "Je kan er toch niks aan doen." Ik zie een donkere blik in de ogen van Don verschijnen. Ik schrik ervan en schuif een stukje achteruit. "Mijn ouders zijn dood." zeg ik snel. De donkere blik verdwijnt net zo snel weg als hij gekomen is.

Don fronst zijn wenkbrauwen. "Hoe?" "In dat vliegtuigongeluk van gisteren." Ik voel me leeg vanbinnen. Don zegt niks.

"Komt Milan vandaag eigenlijk nog?" vraagt ik zo nonchalant mogelijk, onderanderen om de stilte te laten verdwijnen. Don trekt zijn wenkbrauwen omhoog en ik zie pretlichtjes in zijn ogen. Verkeerder vraag. "Laat maar." zeg ik er zachtjes achteraan. "Ik weet niet wat Milan gaat doen, maar ik denk het niet. Hij is nu druk bezig met iema-... iets anders." Ik zucht opgelucht. Don fronst. "Ben je bang voor hem? Ben je bang voor ons?" Ik zeg niks maar schuif bijna automatisch weer een stukje naar achter. Ik voel de achterkantleuningding if you know what i mean... van het bed in mijn rug prikken en ik kijk een andere kant uit om Dons blik te vermijden. Ik voel dat Don mijn kin zachtjes vastpakt en mijn gezicht naar hem toedraait. "Ben je bang voor mij?" vraagt hij nog een keer, nu dringender.

Hahaaa, cliffhangers be like. Volgens mij heeft Don niet vaak zo'n rol in een fanfic maar jah. Hope you like it<3
X

Owjah, mijn eerste boek heeft (ook) 100 reads, thanks daarvoor<3