Ik word wakker in mijn bed. Alhoewel, mìjn bed... Je snapt wat ik bedoel. Ik heb de kleren van gisteren nog aan. Als ik op de klok kijk die op het nachtkastje staat zie ik dat het twaalf uur s'middags is. Ik draai me nog een om en wil net verder gaan slapen, als ik een stem hoor die uit de deuropening komt, "Beau, ben je wakker?" Ik kreun en draai me om, naar de deuropening. "Zou je even naar beneden kunnen komen? Er is iets wat je misschien wel zou willen zien." zegt Jeremy zachtjes. Er klinkt een alarmbelletje in mijn hoofd door de toon van Jeremy's stem. Ik sta op van m'n bed en loop, nog een beetje gammel, achter Jeremy aan.
Als we beneden zijn knikt Jeremy richting de bank en ik ga voor de tv zitten. Het nieuws staat aan. "En dan nu wat heftiger nieuws." begint de nieuwslezer, "er is een vliegtuig boven de Middelandse Zee neergestort. Het vliegtuig was vertrokken vanaf Schiphol. Er is al gauw bekend geworden wie er allemaal in het vliegtuig zaten. De lijst met namen komt nu in beeld."
Ik kijk Jeremy onbegrijpend aan. "Kijk nou maar even." zegt hij als hij mijn blik ziet. Ik kijk weer naar de lijst en scan de namen. Mijn blik blijft haken bij twee namen. De namen van mijn ouders. Ik hap naar adem en blijf staren naar het beeldscherm. De nieuwslezer zegt nog wat maar het gaat allemaal langs me heen.
Ik voel tranen in mijn ogen komen en algauw stromen ze over mijn wangen. Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Ik voel dat iemand een arm om me heen slaat en ik leun tegen diegene aan.
Ik weet niet hoelang ik zo zit, maar de tranen zijn opgehouden. Ik voel me leeg vanbinnen. Ik kijk naar degene tegen wie ik aanzit. Het is Jeremy. "Wat nu?" fluister ik zachtjes. Jeremy kijkt Joost aan. "Je kan niet naar de begravenis van je ouders, dat valt teveel op en je kan de politie enzo naar ons leiden." Ik schiet omhoog.
"Ik ben mijn ouders verloren en ik mag niet eens naar de begravenis?! Jemig! En-..." Ik wil verder gaan maar voel de gespierde arm van Jeremy om me heen. "Ik snap dat je overstuur bent, maar je moet nu even rustig doen." zegt hij rustig tegen me. Ik zeg niks. "Snap je dat?" zegt hij, al wat fermer dan de eerste keer. Ik adem een keer diep in en knik. Jeremy laat me weer los en ik kijk naar Joost.
"We hebben ook besloten," vervolgt Joost, "om je naar Don en Milan te brengen. Die kunnen hier op dit moment beter mee omgaan. Het is niet alleen daarom, maar we zijn het er ook over eens dat je niet goed bent voor ons als groep." Ik hap naar adem en wil schreeuwen, maar mijn stem is weg.
Ik sta op en sprint naar boven, naar mijn kamer. Ik doe de deur dicht en plof op mijn bed. Ik wil huilen, maar de tranen zijn op.
Ik probeer mijn gedachtes te ordenen.
1. Mijn ouders zijn dood, ik ben dus wees.
2. Ik moet naar Don en Milan toe... Ik slik. "Lekker dit." Iets meer dan een maand geleden had ik nog een rustig leventje, een beetje naar school gaan, dealen met het alcoholprobleem van m'n vader... Ik besef hoe graag ik mijn oude leventje weer terug wil, dat dit maar een droom is.
Maar dit is de harde werkelijkheid, en ik moet me er maar doorheen slaan...
Ouders kwijt, weg van de plek waaraan je net gewend bent. Beau heeft het niet makkelijk... Btw nog heel erg bedankt voor de 100 reads, ik zeg het echt te vaak<3
X
JE LEEST
Lekker dit... || de Squad
FanfictionCOMPLETED✔ Beau heeft het niet makkelijk thuis. Haar moeder is bijna altijd weg en haar vader komt elke avond stomdronken thuis. Maar of ze daarom ook akkoord gaan als ze "ontvoerd" wordt door een groepje jongens... *vervolg in the making...* ...
