She's The Gangster

Chapter 4: Who Are You?

Alrich suppressed his smile on the sight of the lithe woman on top of the bed and ready to fight.

“Sino ka?” tanong nito habang titig na titig sa kanya.

“I’m Alrich. Nandito ka sa bahay ko. Natagpuan kitang duguan sa daan.” He tried to walk closer to her. Halata ang discomfort sa mukha nito,  ganun din ang takot. “You can put the utensil down so we can talk.”

She looked back at him quizzically. Itinaas niya ang kamay upang ipakitang wala siyang balak gawing masama dito. “Hindi ka pa kumain? Halika, samahan kita sa kusina.”

“Sir,” tawag sa kanya ng matandang nasa likuran niya.

“Okay lang, Manang.” He smiled at old woman confidently then looked back at her. “Let’s go?”

Hindi malaman ni Vendetta kung anong gagawin. Habang nakatitig siya sa lalaki sa harapan ay hindi niya maiwasang hindi kabahan. Bilang isang yakuza ay natutunan niyang wag magtiwala basta sa mga taong nakakasalamuha.

“How can I be sure that you won’t poison me?” Damn! Wrong question. Huli na para mabawi ang nasabi niya.

“Well, if any of us is trying to kill you, you would be dead by now. Don’t you think?” sagot nito.

“I’m not hung-” bago pa niya matapos ang sasabihin ay tumunog na ang tyan niya. Tumitig siya ng masama sa lalaking kaharap, expecting him to mock her but he looked stoic.

“You saying?” his eyes full of… amusement?

“I’d kill you before you can put a scratch on me,” she threatened hm.

It’s the first time someone threatened Alrich. This woman is some kind of war freak.

He remained expressionless and met her gaze. “No one is threatening you, lady. It’s the other way around, though.” He looked thoughtfully at the old woman behind him then looked back at her and spoke softly. “I really love Manang, please calm down and we can talk like civilized person without causing Manang a heart attack.”

To his delight, her expression soften. “Vendetta. That’s my name.”

He extended his hand to her. “Alrich.”

Ngumiti si Alrich ng tipid nang abutin ni Vendetta ang kamay niyang nakalahad.

“Now that we’ve met each other, I would like to offer you breakfast. Pwede mo ba akong saluhan?”

Vendetta nodded timidly. “Yung kamay ko, pwede mo nang bitawan.”

Shit! “Oh, sorry.” Binitiwan niya ang kamay nito at palihim na tumingin sa mga kasama sa bahay. “Manang, ipaghanda mo na kami ng makakain.”

“Sige,” anito bago umalis.

“Gusto mo bang maghilamos o maligo muna?” tanong niya sa dalaga.

“Wala akong damit,”

“Mayroon pa yatang mga damit dito na kakasya sa iyo. Maligo ka na at dadalhin ko nalang dito.” Ngumiti siya dito saka tinuro ang direksyo ng banyo.

“Salamat.”

Lumabas na siya upang ikuha ito ng mga damit. Sigurado siyang magkakasya dalaga ang mga naiwang damit ni Stacy. Magkasing katawan lang ata ito at ang dati niyang kasintahan.

Alrich shake his head at downpour of bittersweet memories. Kumuha siya ng ilang pirasong damit mula sa dating kwarto ni Stacy at bumalik sa guest room. Inilapag niya ang mga damit sa kama.

“Hihintayin kita dito sa labas,” aniya.

“Sige,” sagot naman nito.

He silently walked out of the room then waited for Vendetta outside. Vendetta. Bakit parang pamilyar sa kanya ang pangalang iyon? Ipinikit niya ang mga mata upang alalahanin kung saan niya narinig ang pangalan na iyon. He opened his eyes when he remembered who his guest is.

Kasabay ng realisasyon ay ang pagbukas ng pintuan.

“Okay na ako.”

Oh, shit! Vendetta of DeathyScythe.