Achter het Papier

Het Beatrixpark

'Hoi', zei ik en ging op een schommel zitten.
De jongen keek op. 'Huh? Oh, hoi. Hoe gaat het met je zoektocht?'
'Goed, goed', antwoordde ik, 'Hoe heet je eigenlijk?'
'Klaas,' zei hij, 'en jij?'
'Inge.'
Klaas knikte. Een tijd bleven we beiden stil, niet wetende wat te zeggen. Totdat onze telefoons allebei afgingen. Vlug checkte ik mijn meldingen en zag dat Niko had geappt.
Kun je nu komen? Ik heb niks te doen nu.
Ik wilde al appen datik direct kon komen, toen ik merkte dat ik het boekje niet bij me had.
Over een kwartier kan ik er denk ik wel zijn, hangt er vanaf waar je woont.
Ik wiebelde wat op mijn schommel. Gepaard met wat gekraak ging ik schommelen, met mijn telefoon in mijn hand. Af en toe dreigde mijn telefoon uit mijn hand te glippen, maar wist ik hem nog net op te vangen.
Klaas grinnikte. 'Ik zou niet verdergaan als je wilt dat je telefoon nog leeft na vandaag.'
Ik stak mijn tong uit en schommelde gewoon door. Mijn telefoon trilde weer. Onhandig probeerde ik te schommelen en te appen tegelijkertijd. Niko had geappt.
Beukenlaan 87 :)
Ik kon mezelf wel slaan. Terwijl ik gezellig met de bewoners van 78 aan het kletsen was, zat hij 9 nummers verderop waarschijnlijk iets als thee te drinken, of wat dan ook.
Top, appte ik terug.
Ik remde af met mijn schommel. Het was tijd om te gaan.

Ik nam afscheid van Klaas, na nummers uitgewisseld te hebben. Ik vertelde hem ook mijn adres. Ik racete naar huis en haalde de geschreven stem op. Vervolgens fietste ik naar de Beukenlaan. Met ene glimlach fietste ik langs 78, maar gooide mijn fiets uiteindelijk tegen de muur van 87. Hier gaat ie dan.
En ik drukte mijn vinger op het knopje van de deurbel.