Kort zwaaide ik naar de oude man, waarvan ik wist dat het de oom van Niko was. Hij zwaaide terug met een glimlach en liet een paar rotte tanden zien. Zwakjes glimlachte ik en richtte mijn zicht weer op de weg voor me. Ditmaal was ik niet gekomen om bij hem een leesboek te kopen, nee, ik zocht naar een boek om gebarentaal te leren. Ik had het verhaal nog niet afgeschreven, maar wel een ander verhaal. Een verhaal dat al veel langer in mijn hoofd zat. Een idee dat ik eindelijk had uitgewerkt. Ik raakte al goed op weg, maar meerdere keren stond school in de weg. Daardoor ging het schrijven wat langzaam, maar ik was er wel trots op. Elk hoofdstuk dat ik af had stuurde ik naar Niko, die het dan las en commentaar gaf.
Klaas en ik waren in een paar weken al hele goede vrienden geworden. Niko zat er af en toe bij, maar keek dan niet erg gelukkig. Daarom had ik besloten gebarentaal te leren.
Een week later/Nu
Ik ben nog steeds niet uit over hoe de gesproken stem gaat eindigen. Eigenlijk zou ik willen dat ik geen einde hoefde te schrijven. In principe is er geen eind. Het verhaal gaat altijd door. Als het niet in gedrukte letters, woorden, zinnen, op papier is, dan gaat het in je gedachten verder. Iedereen maakt er dan wel iets anders van, maar wat maakt dat uit?
HET EIND
VAN DE GESPROKEN STEM
WANT ZEG NOU ZELF, ACHTER HET PAPIER BESTAAT TOCH EIGENLIJK UIT TWEE VERHALEN?
JE LEEST
Achter het Papier
Short StoryACHTER HET PAPIER Het boek was niet afgemaakt. Er stond geen schrijver op, dus ging ik op zoek naar het persoon achter de woorden, het verhaal achter het papier.
