Achter het Papier

Beukenlaan 87

Een jongen, ongeveer twee jaar ouder dan ik, deed open. Ik verstarde even, maar vertelde toen hoe blij ik was dat ik eindelijk met Niko kon praten en hoe mooi ik het verhaal wel niet had gevonden. Niko keek me aan, maar zei niks. Zijn blik stond verdrietig, maar ik begreep niet waarom. Ik vertelde verder over hoe ik Niko had gevonden. Over mijn zoektocht, de ontmoeting met Klaas en hoe dichtbij ik was. Hoe dichtbij is was toen ik op Beukenlaan 78 aan het praten was, maar niet door had dat ik even verderop moest zijn. Ik merkte dat ik buiten adem raakte. Niko zei nog steeds niks. Mijn mond klapte ik dicht. Er klopte iets niet. Hij glimlachte zwakjes. Uit zijn zak haalde hij zijn telefoon, die trilde. Even gleden zijn ogen over het scherm, toen liet hij het aan mij zien. Een appje van Klaas.
Je moet nu echt komen. We hadden een afspraak, weet je nog?
Ik knikte en Niko deed de deur dicht. Dat was het dan. Verslagen keek ik naar het boekje in mijn hand. Ik duwde het door de brievenbus. Verdrietig draaide ik me om en liep naar mijn fiets. Ik had het gevoel dat ik iets fout had gedaan, maar wat?

Die avond kreeg ik een brief, van Niko.

Hoi Inge,

Het spijt me van hoe onze ontmoeting is verlopen. Het is niet jouw schuld, zeker niet. Ik weet niet wiens schuld het is, maar erg belangrijk is het niet. Het is gewoon dat…
Vond je het verhaal mooi? Leuk? Ik weet dat je het einde wil weten. Waarom maak je er niet zelf een? Dan loopt het af zoals je wil.
Ik kan je niet vertellen hoe ik het had willen laten lopen, niet in een gesprek. Geschreven wel. Ik ben doofstom, Inge.

Ik staarde naar het papier en las de worden keer op keer. Dit kon toch niet waar zijn?

Snap je nu waarom ik het boek schreef? Ik heb expres dat boek aan jou gegeven. Mijn oom is de eigenaar van dat kraampje. Ik stopte het tussen de andere boeken en daarna liep het vanzelf. Het was leuk met je kennis te maken. Het was leuk om zelf de hoofdpersoon van een verhaal te zijn, maar elk verhaal heeft zijn eind.

Adieu,

Niko