Achter het Papier

Het Beatrixpark

Ik had zeker al twintig rondjes gelopen, maar was geen picknicktafeltjes tegengekomen. Ik was te verlegen om het iemand te vragen. Geërgerd liet ik me vallen op het grasveld. De wolken boven me raasden voorbij, alsof de dood hemzelf hen achterna zat. In de verte doemden donkere wolken op, maar dat was toen niet mijn grootste zorg. Ik was gefrustreerd om het feit dat ik niks opschoot. Er was geen enkele picknicktafel te vinden in het park. Tenminste, naar mijn bevindingen. Voor zover ik wist was ik zo slecht nog niet in zoeken. Niet dat ik alles gelijk vond, ik was een keer tien minuten bezig geweest met het zoeken van mijn telefoon. Ik was helemaal gestresst, totdat ik ondekte dat mijn telefoon gewoon op het aanrecht naast me lag. Met een zucht kwam ik overeind. Misschien was dat dit keer ook zo, stonden de tafels gewoon naast me. Ik keek om me heen, maar niks nieuws was te bekennen.

Ik stond op en begon weer te lopen, met goede moed dit keer. Doordat ik zo om me heen aan het kijken was, botste ik per ongeluk op een hardloper.

'Oh, sorry. Het spijt me zo.'

De jongen waar ik tegen aan was gebotst glimlachte. 'Geeft niet, hoor,' zei hij. Zijn blik viel op het boekje in mijn hand, 'Maar waar heb je dat vandaan? Een vriend van me had precies zo een.' Opgetogen keek ik hem aan. 'Echt waar? Waar is hij?'

De jongen grinnikte. 'Hij zou over tien minuten bij de picknicktafels zijn. Daar hebben we afgesproken.'

'Top. Maar, waar zijn die verdomde tafels?'

De jongen grinnikte weer. 'Hier om de hoek, niet zo moeilijk.' Hij rende weer door. Stomverbaasd liep ik door, en inderdaad. Daar stonden een stuk of tien picknicktafels op een klein terrasje. Ik herkende de plek, ik was er zeker vijf keer langsgelopen, maar keek steeds de andere kant op.

Hoofdschuddend ging ik aan een van de tafeltjes zitten. Tien minuten. Over tien minuten is hij hier. Een glimlach groeide op mijn gezicht. Eindelijk.