Bir hayat hikayesi

Herşeyin başladığı an

Ana okul sınıfları zamanında bir kız var dı hiç unutmam ismini unuttum gerçi ama yemeklerimizi paylaşırdık, oyunlar oynardık beraber.  Bir gün yemek yapmıştı annem bana her zamanki gibi paylaşmak için ona gittim. Yemeye başladık çok güzel olmuş demişti bir iki ısırık daha aldıktan sonra bana baktı bi anda üstüme kustu benim üstüm mavfolmuştu o da  utanmıştı. Çok küçük dik daha gülmeye başladılar herkes ben Hayla olayın şokundaydım ne oldu ne bitti diye anlamaya çalışırken bir anda ağlamaya başladı evet evet adı Elif di, sonra koşarak çıktı 3 gün okula gelmedi hafta sonu olmuştu. Annemle annesi yakın arkadaş olduğu için bize geldiler ne olursa inanırsınız bana sarılmıştı kapıdan girince hiç bişey yapamadım öyle kaldım, kala kaldım. O gün yemek yiyoruz masada gene bu sefer ben kustum Elif bana baktı dediki sadece benim miğdem değilmiş hassas olan dedi. O gün ben evcilik oynamayı, hayal kurmayı, çocukluğumu yaşamayı öğrendim 2016 yılının martın 12 sinde onu kaybettim herşey sırasıyla biraz zaman. 11 senemdi o  benim işte, neyse işte o gün o kadar masum bir insanken mutlu olmayı öğrendim ben. O günden beri bir günümüz ayrı geçmemişti asla her daim yanı başmdaydı kalkıyorlardı gitmesin istedim daha ondan öğreneceğim çok şey vardı, annesine söyledim biraz daha kalın diye beni kırmayıp bi saat daha oturdular. 1 ay geçtikten sonra bir haber aldım taşınıcaklarmış uzağa gideceklerini düşündüm Meryem üst komşumuz oldular. Çok güzel bir soru ben dün yendiğimi unutan bi insanım bunları nasıl unutmadın işte. Oraya geliyorum. Elif  çok güzel bisiklet sürerdi abisi vardı bi tane unuttum adını ona o öğretmişti öyle demişti yani bana, gittim ben de öğrenmek istiyorum dedim sen kimsin dedi bana abisi Elif arkadaşım dedi güldük bisiklete bindiğimde düştüm dizim kanıyordu baya Elif de küçük bir çanta vardı içinde ne vardı hep merak etmiştim bi yara bandı bide ıslak mendil çıkarttı önde sildi sonra yapıştırdı. Bu yüzden unutmadım bunları o benim yaralarımı saran ilk insandı 😊