Bir hayat hikayesi

2.3.4. sınıf derken

Yavaş yavaş büyüyordum arkadaşlarımla koşmak kovalamak yerine sevgi sevgili aşk ney demek onu öğreniyordum, öğreniyorduk işte 4 sınıfta bizim okulun büyük bir bahçesi vardı 8. Sınıflarla beraber okuyorduk  çok şerefsizlerdi en sevdiğim topu elimden aldılar vermediler üstüne üstlük dövdüler birde neyse küçük zıpzıp toplar var ya hani onunla oynardık her teneffüs atardık peşinden koşardık yakalayan atardı Hayla masumduk her teneffüs her gün bunu yapardık. Çocukken çok mutluyduk. Ama artık çocuk değilim değiliz. Neyin ne olduğunu biliyoruz artık biliyorsun. Kaybettiğini kazanamıyorsun kardeşim. Eskiden 2 göz yaşı ve kıyamıyorlardı. Şimdi istersen öl geber genede bir kere kaybedince bitiyor herşey geri dönmüyor ne ağlaması be kardeş büyü artık olgunlaş o çocuk değilsin sen annen su istediği zaman üstünden içip anlamasın  diye ağzını koluna silen çocuk değilsin artık bir şeylerin farkına varman gerekiyor geç oldu farkına vardım. Evet ama herşeyimi kaybettim elimde sadece anılarım ve bir kaç fotoğraf ım kaldı. Ne olucak şimdi diye düşünüyorum da. Bilmiyorum, ne ne yapacağımı nede başka birşeyi kaybettik kardeşim o masum çocuk değiliz artık biz. Çeki düzen vermeliyiz kendimize diğer bölümde öyle bir yere  parmak basıcam ki. İlk aşık olduğum an ilk erkek olduğum an bir kadına gönül kaptırdığım ilk imi anlatıcam. Bir kuru peçete alın yanınıza demedi demeyin çünki onları yaşarken dahaca  12-14 yaş arasındaydım...