Επιθυμιες...

Η εκπληξη

Αυτο το κεφαλαιο ειναι ενα απο τα αγαπημενα μου. Απολαυστε...

Αυτο που αντικρυσαν τα καστανα ματακια μου ηταν απλα εξωπραγματικο. Μπροστα μου βρισκοταν ενα απο τα πιο μαγευτικα μερη στα οποια ειχα παει. Ηταν ενα μικρο εκκλησακι στην ακρη μιας πλαγιας. Μπροστα απλωνοταν ολη η πολη και τα φωτακια τωρα το βραδυ την εκαναν να μοιαζει με εναν ουρανο γεματο αστερια. Δεν ηταν ομως μοναχα αυτο. Εκει υπηρχε και ενα παγκακι. Πανω του και γυρω του βρισκονταν σε διαφορα σχηματα κερια αναμμενα. Πλησιασα πιο κοντα εντυπωσιασμενη και σαστισμενη. Πανω στο παγκακι υπηρχε ενα κοκκινο τριανταφυλλο και διπλα ενα σημειωμα. Ελεγε μυρισε με εννοωντας να μυρισω το τριανταφυλλο. Αυτο και εκανα. Εφερα κοντα μου το υπεροχο τριανταφυλλο και πηρα μια γερη δοση απο το μεθυστικο του αρωμα. Μετα παρατηρησα οτι στο εσωτερικο υπηρχε ενα κλειδακι που πρεπει βασικα να ηταν σαν κοσμημα. Το απομακρυνα σιγανα απο το εσωτερικο για να μην ξεριζωσω τα φυλλα και το τοποθετησα στη παλαμη μου. Ο Τεο που τοση  στεκοταν στο ιδιο σημειο αρχισε να με πλησιαζει με αργο βημα. Τα ματια του ειχαν καρφωθει μεσα στα δικα μου αναστατωνοντας με για αλλη μια φορα. Με πλησιασε αρκετα και μου χαρισε ενα πλατυ χαμογελο. Ανταπεδωσα αμεσως. Και υστερα τον ρωτησα αυτο που με βασανιζε.

Αγγελινα: Τι ειναι αυτο? Ειπα απαλα χωρις να απομακρυνω το βλεμμα μου απο το φλογερο δικο του.

Τεο: Αυτο αγαπη μου ειναι το κλειδι της καρδιας μου. Για αυτο σε παρακαλω πολυ μην το χασεις. Οριστε . Θα το βαλουμε σε αυτο εδω το βραχιολι.
Ειπε και ετεινε προς το μερος μου ενα ασημενιο βραχιολι πανω στο οποιο βρισκοταν και μια εκτυφλωτικη φωσφοριζε καρδια. Α και αυτη ειναι η καρδια μου. Μου την εκλεψες και τωρα δεν μπορω να την παρω πισω. Τουλαχιστον κρατα και τα δυο οσο καλυτερα μπορεις. Γιατι αν χαθουν αυτα χαθηκα και γω.
Τοποθετησε αργα το βραχιολι στον λεπτο καρπο μου ενω κοιταζε μια τα ματια μου και μια το χερι μου. Μολις τελειωσε σηκωσε τα υπεροχα ματια του και με ξανακοιταξε. Δεν αφησα τον χρονο να κυλισει παραπανω. Αρπαξα τα δυο σαρκωδη χειλη του που με προκαλουσαν απο την πρωτη στιγμη και τα ενωσα με τα διψασμενα δικα μου. Τα χερια μου βρεθηκαν γυρω απο το σβερκο του και τα δικα του γυρω απο την μεση μου. Στην αρχη φανηκε να ξαφνιαστηκε ομως ανταποκριθηκε κατευθειαν και αρχισε την αντεπιθεση. Τα χειλη μας ειχαν παρει φωτια οπως και τα σωματα μας ενω οι γλωσσες μας εκαναν τον δικο τους πολεμο. Αλλα οχι πολεμο για την ατομικη επωφεληση. Αλλα για την ευχαριστηση και των δυο. Το κρατημα του ειχε αρχισει να γινεται πιο σφιχτο γυρω μου και τα χερια του κατεβαιναν ολο και πιο κατω αναζητωντας την επαφη με ολο το σωμα μου. Δεν τον σταματησα και αισθανθηκα το αλλαζωνικο χαμογελο του μεσα στο φιλι μας. Με μια κινηση βρεθηκα στον αερα και τα ποδια μου τυλιχτηκαν στην γυμνασμενη του πλατη. Μειναμε για λιγο εκει. Τα στοματα μας να παλευουν στην ωραιοτερη μαχη ανταλλαγης συναισθηματων. Εντονων φλογερων που ειχαν κατακλυσει το μυαλο και τα σωματα μας. Οι καρδιες μας ειχαν παραδωθει σε αυτο που βιωναν. Ηταν ολα τοσο περιπλοκα ωραια που δεν χρειαζονταν αναλυση. Απλα να κλεισεις τα ματια και να αφεθεις. Να νιωσεις. Να γευτεις. Οι σκεψεις ηταν περιττες. Σιγα σιγα αρχισε να περπαταει και κατευθυνθηκε προς τα καγκελα. Με τοποθετησε ξανα στην γη απαλα και απομακρυνε τα χειλη του διστακτικα για να με κοιταξει και να μου μιλησει.