Επιθυμιες...

Το βραδυ - Μερος 1ο

Μια φωτεινη αχτιδα απο την μικρη χαραμαδα της κουρτινας ειχε εισβαλλει στο δωματιο και εκανε τα νυσταγμενα ματακια μου να ανοιξουν. Ενα βαρος ειχε καλυψει το στομαχι μου δυσκολευοντας την αναπνοη μου αλλα σε υποφερτο βαθμο. Διστακτικα κουνησα της βλεφαριδες μου και αυτο που αντικρυσα με καθηλωσε. Αμεσως αναμνησεις απο τα χθεσινα γεγονοτα κατεκλυσαν το μυαλο μου. Ενα χαμογελο στολισε το αγουροξυπνημενο προσωπο μου με τα κουρασμενα αλλα γεματα ζωη χαρακτηριστικα του προσωπο μου.
Καθισα εκει να τον χαζευω. Τοσο γαληνειο και ηρεμο να βρισκεται κοντα μου. Το χερι του να εχει αγκαλιασει σφιχτα την μεση μου σαν να φοβαται μην φυγω. Εφερα απαλα τα ακροδαχτυλα μου στο χερι του και τα μετακινησα απαλα. Το αισθημα της σαρκας μου να αγγιζει την δικια του ξυπναγε τον ιδιο ηλεκτρισμο με την πρωτη φορα. Μπορουσα να ακουσω την καρδια του να χτυπα τοσο ρυθμικα μιας και το κεφαλι μου βρισκοταν πριν λιγο στο γυμνο στηθος του. Τωρα απλα εχω καθισει και χαζευω το υπεροχο θεαμα και αναπολω στιγμες απο την χθεσινη μας βραδια.

Χτες το βραδυ:

Τεο: Ανοιξε σιγα σιγα μην τους ξυπνησουμε τους ανθρωπους εαν κοιμουνται.

Αγγελινα: Δικιο εχεις.
Εσυρα σχεδον αθορυβα το κλειδακι μου στην κλειδαροτρυπα και ανοιξα την πορτα σιγανα. Μαυρο σκοταδι απλωνοταν στο σαλονι καθως και στα υπολοιπα μερη του σπιτιου οπως προχωρουσαμε προς τα μεσα.

Τεο:  Μαλλον δεν ειναι εδω οι γονεις σου.

Αγγελινα:  Ναι απο οτι φαινεται. Καθισε. Θελεις κατι να πιεις?

Τεο: Αν δεν βαριεσαι φερε μου ενα παγωμενο νερακι. Κορακιασα.

Αγγελινα: Φυσικα και δεν βαριεμαι. Ερχομαι μισο.
Πριν προλαβω να απομακρυνθω με τραβαει απο το χερι και φερνει τα σωματα μας κοντα μεταξυ τους και τα προσωπα μας να τα χωριζουν μολις λιγα εκατοστα.

Τεο: Ετσι χωρις φιλι φευγεις?
Ειχα χαθει να τον κοιταζω με την ανασα μου κομμενη. Αυτο που μου προκαλουσε καθε φορα ηταν ανεξηγητο. Ολος ο οργανισμος μου παραλυρουσε οταν βρικομουν κοντα του.
Δεν περιμενε απαντηση. Απλα ταιριαξε τα γλυκα χειλη του με τα δικα μου σε ενα τρυφερο φιλι. Ανταπεδωσα και χαθηκα στην γλυκητητα του. Ως που διεκοψε διστακτικα.

Τεο: Τωρα ομως αληθεια χρειαζομαι αυτο το νερακι.
Του χαμογελασα πλατια και κατευθυνθηκα προς την κουζινα. Μολις πηγα να ανοιξω το ψυγειο ειδα ενα χαρτακι κρεμασμενο στην πορτα. Ηταν σημειωμα απο τους γονεις μου που ελεγαν οτι θα πανε στην πρωτευουσα αυτες τις δυο ημερες για μια δουλεια. Πηρα το νερο και πηγα παλι μεσα. Ο Τεο ειχε καθισει αραχτος στον καναπε και αυτη η απλοτητα του τον εκανε ακομη πιο ακαταμαχητο.

Αγγελινα: Βλεπω εχεις απλωθει σαν τον τραχανα. Μην νοιαζεσαι.

Τεο:  Μην μου πεις οτι σε πειραζει. Αφου το ξερω οτι σου αρεσω πολυ ετσι αραχτος.

Αγγελινα: Ναι πλακα κανω. Οριστε το νερακι σου.

Τεο: Σε ευχαριστω μωρο μου.

Στο ακουσμα αυτου του επιθετου για αλλη μια φορα εμεινα να τον κοιταζω με την καρδια μου να χτυπα με τρελους ρυθμους. Μερα απο λθγα δευτερολεπτα συγκροτησα ξανα τον εαυτο μου και εισπνεοντας μια μεγαλη ποσοτητα οξυγονου του ξαναμιλησα. Μα το βλεμμα του πανω μου εκανε τα πραγματα τοσο δυσκολα. Ακομη ετρεμα απο τον τροπο που τα ματια του σκαναραν το σωμα μου και που κατεληγαν να καρφωνονται στα ματια μου αφηνοντας με στο ελεος τους. Οφειλω ομως να ομολογησω οτι το λατρευα. Γιατι ενιωθα πως και σε εκεινον αρεσε αυτο που αντικρυζε.

Αγγελινα:  Οι γονεις μου τελικα θα επιστρεψουν σε κανα δυο μερες.

Τεο: Που το ξερεις? Ρωτησε με μια απορια αλλα και ενα χαμογελο να απλωνεται στα πανεμορφα χαρακτηριστικα του προσωπου του.

Αγγελινα: Ειχαν αφησει ενα σημειωμα στο ψυγειο.

Τεο : Α ωραια.

Αγγελινα: Που το βρισκεις το ωραιο?

Τεο : Σκεφτομαι οτι τωρα που λειπουν θα εχουμε την δυνατοτητα να περασουμε περισσοτερο χρονο οι δυο μας. Αυτο τα ξεπερναει ολα.

Αγγελινα: Ναι δικιο εχεις.
Και οντως ειχε δικιο. Τωρα που θα ειμασταν μονοι μας οι δυο μας θα ειχαμε περισσοτερη ησυχια.
Πριν προλαβω να ολοκληρωσω την φραση μου ειχε βρεθει διπλα μου υπερβολικα πολυ διπλα μου αυξανοντας τους παλμους μου σε πολυ μεγαλο βαθμο κανοντας την ανασα μου πιο βαρια. Το σωμα του ακουμπουσε το δικο μου το ενα χερι του ειχε βρεθει στο μαγουλο μου και σχηματιζε αορατες γραμμες καθως το χαιζευε ενω το αλλο ειχε αγκαλιασει απαλα την λεπτη μεση μου. Ειχα χαθει στα ματια του που με κοιταζαν σαν να μου μιλουσαν. Γυαλιζαν στο ημιφως του δωματιου με αποτελεσμα να γινονται ακομη πιο μοναδικα. Μου χαριζει ενα τρυφερο φιλι στο μαγουλο και υστερα ακουμπα την πλατη του στον καναπε.

Αγγελινα: Λοιπον εμ τι θελεις να κανουμε? Να δουμε καμια ταινια και να παραγγειλουμε? Ελεγα και η φωνη μου ηταν καπως αστατη.

Τεο : Ειχα κατι αλλο στο μυαλο μου αλλα αν θες ταινια οκ.

Αγγελινα: Τι ειχες στο μυαλο σου δηλαδη? Ηξερα η αληθεια ηταν τι σκεφτοταν αλλα και μονο στην σκεψη ντρεπομουν και ετρεμα.
 
Τεο: Αυτο δεν λεγεται με λογια. Μονο να στο δειξω μπορω. Ειπε κοιταζοντας με εντονα μεσα στα ματια.

Αγγελινα: Τι περιμενεις λοιπον?

Το ξερω πως αργησα παρα πολυ να ανεβασω αλλα ειλικρινα δεν μλορουσα. Ελπιζω να σας αρεσε το σημερινο παρτ. To be continued οπως λενε και στις σειρες. Μεχρι τοτε πολλα φιλια. 😙😁💜