Επιθυμιες...

Κοντα μου

Αυτο το τραγουδι μου αρεσει πολυ. Αμα θελετε βαλτε το να παιζει!!!

Τεος pov

Βρισκεται τοσο κοντα μου. Μπορω να ακουσω την καρδια της να χτυπα τοσο ακανονιστα κανοντας και την δικη μου να παρασυρθει μαζι της . Νιωθω το καλοσχηματισμενο κορμι της να τρεμει απο την τοση στενη επαφη με το δικο μου προκαλωντας μου μεγαλυτερη αναστατωση. Το βλεμμα της καρφωμενο στο δικο μου να με καει και να μου δημιουργει μια απροσδιοριστη νευρικοτητα. Την ιδια στιγμη τα μαγουλα της εχουν υιοθετησει αυτο το τοσο χαριτωμενο ροδαλο χρωμα που με τρελενει ακομη περισσοτερο. Τα χειλη της τοσο ζουμερα με προκαλουν να τα γευτω και να κανω τοσα πραγματα μαζι τους. Αισθανομαι την θερμοκρασια και τους παλμους μου να αυξανονται επικινδυνα γρηγορα και η μικρη αποσταση που με χωριζει απο κοντα της κανουν την κατασταση χειροτερη. Το χερι μου ειχε φυλακισει το δικο της και μπορω να αντιληφθω την ανατριχιλα που ειχε διαπερασει καθε εκατοστο του σωματος της. Το δερμα της τοσο απαλο μπορω να το αγγιζω για παντα και να αφησω τα σημαδια μου πανω του. Την γνωριζω τοσο λιγο μα απο την πρωτη συναντηση των εκτυφλωτικων καστανων ματιων της πανω στα δικα μου οταν δειλα σηκωσε το βλεμμα της προκαλεσαν μια αναστατωση στον οργανισμο μου. Κατι στα ματια της μοιαζει τοσο αθωω τοσο γαληνιο αλλα και ταυτοχρονα διεγερτικο. Μολις τα αντικρυζω ηρεμω αλλα και συναμα αναστατωνεται καθε ζωντανο αλλα και νεκρο ακομη κυτταρο του οργανισμου μου. Ειναι απλα εξωπραγματικα υπεροχο το πως αισθανομαι μαζι της. Μα τι ειναι αυτα που σκετομαι? Πρεπει να συνελθω. Περαν του οτι την γνωριζω πιο ελαχιστα και απο ελαχιστα ειναι η κορη του αφεντικου μου. Τα πραγματα θα περιπλεξουν πολυ. Αλλα ειναι αδυνατο να αντισταθω. Η λογικη μου με φρεναρει ομως το σωμα μου διαμαρτυρεται. Την κατασταση κανει δυσκολοτερη το αρωμα της. Τωρα μπορω απο τοση μικρη αποσταση να μυρισω το μεθυστικο αρωμα της που τοση ωρα γαργαλαει τα ρουθουνια μου και να χαθω. Ειμαστε για αρκετη ωρα χωρις να μιλαμε. Η σιωπη μιλαει και τα αναλυει ολα για μας. Οι αναπνοες μας και η καρδιες μας λενε οσα τα στοματα μας δεν μπορουν να πουν. Θελω τοσο πολυ κολλησω τα χειλη μου πανω στα υπεροχα δικα της. Να την αφησω ξεπνοη καθως θα της εκδηλωνω το εντονο παθος που βιωνω μεσα μου. Αλλα κατι με κραταει πισω. Απομακρυνω διστακτικα και με μεγαλη προσπαθεια το χερι μου απο το δικο της και ξεκολλαω το σωμα μου απο πανω της. Ολος μου ο οργανισμος απογοητευεται και διαμαρτηρεται. Πρεπει να τον αγνοησω αυτη τη στιγμη γιατι δεν ξερω αν θα αντεξω. Νιωθω το ιδιο να αισθανεται και εκεινη. Το εκφραζει καθε κινηση του κορμιου της. Το βλεμμα της χαμηλωνει και το κοκκινισμα της γινεται εντονοτερο. Αχ μην το κανεις αυτο τωρα. Δεν με λυπασαι? Με το ζορυ κρατιεμαι.