De laatste bocht

"JAN"

Ondertussen waren de mensen in de pitboxen van Áragon ook al lekker bezig, het was een vrijdag, anders dan elke ander, ERS seizoen één stond op het begin van beginnen, banden zouden gevormd worden, datzelfde gold voor herinneringen en fantastische verhalen, die samen dit boek gingen vormen.

Twee mannen stonden naast elkaar, de eerste vrije training stond op het punt van beginnen, maar dat maakte ze niks uit, kibbelen bleven ze wel.
"Kijk Bakoma," "Nee, kijk Jan, ik ben voor de eerste keer hier in Aragon, het is begin Februari, ik moet nog gaan wennen aan deze auto en het circuit, dus ik ga eerst mijn eigen rondjes rijden en dan gaan we kijken naar je banden, oké?" Als blikken konden doden was Bakoma nu dood, en dat had het Afrikaantje donders goed door, maar hij zat op dit moment nog lekker veilig in zijn cockpit.
Hij kon zich niet inhouden en richtte zich nog eenmaal tot het hoofd bandenmanagement van zijn team om wat zout over de wond van zijn slachtoffer te gooien met een scherp opmerkinkje: "Heb ik een speld in je bandjes gestoken?"
En weg was ie, de eerste echte werkdag met zijn nieuwe collega en direct kon Jan proeven dat hij maar met hem zal moeten dealen, hij zelf was ook niet zo erg op zijn mondje gevallen, maar hier spande Bakoma toch echt de kroon, als sterrijder van je team mag je veel, maar dit ging hem toch even de pet te boven. De teambaas van dit alles kwam naast hem staan, een kop kleiner ondanks, ondanks toch wel redelijk grote haken. Naast hem was Maria Contenare komen staan, een vrouwelijke teambaas die er nog wel eens verdacht van wordt meer met haar haar dan met de race bezig te zijn, ze was gekleed in de voorgeschreven teamkleding, een rood T-shirt en een zwarte broek, maar had het wel even nodig gevonden om bijpassende haken aan te doen, en ze had er alle recht toe, want ze was ook maar één meter zestig, en stond naast Jan Szymoraski, die net geen twee meter was, dan maken hakken het wel makkelijker praten.
"Het is niet zo makkelijk hé?" Zei ze spottend, Jan had er makkelijk over gedaan, hij had jarenlange ervaring in de Le mans series en had er zo'n 20 van vanuit de pitbox mee gemaakt, hij had zich opgewerkt van een pitcrew medewerker met een goede kennis van alles, naar teambaas en was nu het hoofd bandenmanagement bij een team wat voor de titel ging, en werd in de pikorde aangemerkt als de nummer twee, vlak achter Maria, die de motorleverancier achter zich had staan, en die motorleverancier was niet de minste, het steigerende paard zelfe was de grote steunpilaar van dit team, Jan ergerde er zich stiekem kapot aan, dat alles politiek gestuurd werd van boven, uit het hoofdkantoor in Maranello, en dat de hoofdsponsor er maar een klein eitje in had, groot gelijk had ie, als al het rood dit team zo uit zou helpen, waarom ook niet? Het ging hun om de resultaten en niet de manier waarop.
In tegenstelling tot hen had Jan hier absoluut geen handje van, wat af en toe wel had gebotst, en mede zijn vertrek uit de serie waar hij jarenlang had gewerkt had veroorzaakt, hij zou nooit teamorders uitdelen. Hij is een echte raceliefhebber, en dat is af en toe te merken. "Als Bakoma die pittigheid ook de baan laat zien mopper ik niet." Zei hij, genietend van een binnenpretje, hij zag al voor zich hoe Bakoma  een geweldige race zou rijden, geweldige 'ding dong battles' uit zou vechten en gelijk een grand slam zou pakken, Maria liet hem hier even van genieten, maar dat deed iemand anders niet.

De ó zó mooie droom werd ruw verstoord door iemand die op zijn rug tikte, ook voor deze was het lastig hem echt te bereiken, hij draaide zich om en zag daar de kop van een bijna 18 jarige rijder die ook door Ferrari op dit plekje neer was gezet. Matreo Di Mezzio had hem nodig, en dat was ook niet raar, de Italiaan stond aan de vooravond van zijn eerste volle seizoen one-seaters, hij nam het Portugese jonkie bij de schouder en pakte zijn kladblok: "Voor jou had ik een heel ander verhaal dan Bakoma." Begon de Tsjech serieus, en dat was hij ook, want dit seizoen werd moeilijk, dat had hij als een van de beste door, maar hij had ook als een van de weinigen een goed reeël en hoopvol beeld,  hoe ver Matreo zou gaan komen, alleen al dit seizoen.

Bakoma was na een rondje of tien weer teruggekomen, hij moest de normale preek over wat beter kon enzo weer eens aanhoren, een paar dingen sloeg hij op, maar de meeste had hij zelf al bedacht of vond hij niet nodig, en toen hij eindelijk aan de beurt was zelf wat te gaan zeggen over het circuit enzo kwam er iemand om de hoek.
"Je weet het allemaal weer beter, of niet?" Als Bakoma van een ding niet hield, dan was het wel een Alexandro Pardeala die zich ergens mee ging bemoeien.
"Ik weet heel goed dat jij hier niet hoort." Zei hij, zich africhtend van Alexandro en een blik van ergernis afgevend aan Maria, met wie hij tot dan in gesprek was.
"Alexandro, ga terug naar je kamer." Zei ze, duidelijk geïrriteerd. "Nee mama, ik ben 21 en kan voor mezelf zorgen." "Ik zou blij zijn dat je niet zijn echte moeder bent Maria." Merkte Bakoma hierop op, "Jij hebt Bakoma's tweede vrije training gekregen en als je die wil houden zal ik even weggaan Alex." Probeerde Maria te dreigen, en ondanks dat dat niet lukte was Alexandro wel genoeg gewaarschuwd, hij draaide zich half om en kreeg Bakoma in zijn nek. "Hou hem wel even heel alsjeblieft." Alexandro draaide zich nu compleet om en stond recht voor Bakoma, met de vuist gespannen deed Alexandro een poging Bakoma te imponeren, maar vanwege het lengte verschil lukte het Bakoma beter, die ondanks een gebogen hoofd zijn neus in de ogen van Alex kon porren als hij wou.
Dit aankijkende raakte Maria een klein beetje in paniek en probeerde haar twee rijders zo snel mogelijk uit elkaar te halen, maar zo snel mogelijk was niet snel genoeg, de situatie dreigde te escaleren, en aangezien het 'fandag' was en de pers daardoor ook vrij rond liep was dit alles behalve handig. Ze had hulp nodig, en snel, dus er zat maar een ding op.
"JAN!"
Met een hoge gil waar opera zangeressen nog eens jaloers op zouden kunnen zijn werd Jan van de pot gerukt, en nog net op tijd kon Jan de twee uit elkaar halen, een vuist van Alexandro tegen houdend. Bakoma besloot dat hij maar weg ging, maar nog net in de deuropening schoot hem iets te binnen, "Ik zou maar even normaal doen Spanjaard, voordat 'Mar' je een trap in je balen geeft als beloning voor dit." "Alexandro moest er wel een beetje omlachen, maar besloot ook maar te gaan, toen hij naar een over de grond gewrijft wordende haak keek vlak achter zich.
"Kan je even op Matreo letten?" Met een depressief blikje keek ze verwachtingsvol naar Jan, die met een rustige knik antwoord gaf, waarop ze zich met een plof in haar stoel liet vallen. Matreo was rustig, maar had hulp nodig, compleet zelf redzaam moest de 16-jarige nog worden in de harde wereld van de autosport. Een minuutje later kreeg Maria een berichtje, Jan pakte haar telefoon maar voor haar op, en las het.
"Bakoma is geniaal." Zei hij verwonderd, wat een vragende blik van Maria opleverde, maar Jan viel dat niet op, hij ging door, Maria keek hem teleurgesteld aan. Hij sprak over hoe geweldig de potentiële set-up was, maar Maria had daar geen oren voor, ze dacht na, hardop, ze wou dat Bakoma ook zo slim naast de baan deed, Jan en Maria keken elkaar aan, beiden met een blik van medelijden voor elkaar.