De laatste bocht

Op zoek naar rust

"Hoe gaat ie?"
"Het gaat zo zijn slome gangetje, met jou?"
"Ach ja, team is niet zo fijn, maar voor de rest perfect."
Het cynisme droop van beiden af, net als de laatste drupjes pis. "Je hebt er zelf voor gekozen om voor Heineken te gaan rijden." "Tja, ik zit tenminste niet in een team wat elkaar nog maar twee weken kent." "Ik zit tenminste niet in een krot van een auto." Beiden lachten, gelukkig, ze konden het erg goed met elkaar vinden. "Ach, wat zijn we toch ook kut in beslissingen maken." "Inderdaad," ze gaven elkaar een boks, "Team slechte beslissingen, yeah!" Ze moesten wat harder lachen. "Het is een ramp binnen KFC." "Niks anders dan in de pitbox van Heineken hoor." Er viel een stilte, beide hadden door dat dit seizoen niet perfect zou verlopen, Bakoma zag zijn kans voor een ander gespreksonderwerp. "Zou je wel een uitstapje willen maken, naar Le Mans ofzo?" Stelde Bakoma voor. Maar nee, Roman had de Indy 500 liever en hij lachte, Bakoma kreeg een idee. Ach, dat kunnen we ook wel samen doen, we zijn vrij in dat weekend, toch?" "Ja, misschien krijgen we wel V.I.P. kaarten als we komen kijken." Roman Gustavo grinnikte en gaf Bakoma een schouderklopje, die daarop even in zichzelf lachte. "Ik weet nog iets veel leukers." De Ghanees had namelijk wel zijn connecties.

Nog geen 100 meter verder op ging het niet helemaal lekker, tussen de witte muren waar groot het logo van ondermeer Michelin op stond was er ook geen hele grote teambinding. Klarin Großenbergör stapte uit haar nummer 26, en liep naar haar teambaas toe, die gespannen om zich heen aan het kijken was. "En?" Vroeg hij, Klarin nog steeds niet aankijkend. "Met een mooie set-up kan het goed gaan, maar dit is bagger." Zei Klarin eerlijk, ook al wist ze dat de man die voor haar stond daar niet erg van hield, waardoor ze het de helft van de tijd ook verbloemde. Ze had zich voorgenomen dat dit jaar niet te doen, ook al wist ze dat dat niet zou lukken. Ze zat na te denken totdat haar moment van zelfmedelijden ruw werd verstoord door een jongeman achter haar, die vroeg of hij moest helpen. Klarin gaf met een gebaar aan dat dat joch zich er even vanaf moest houden, ook al zat deze Martin met de handen in het haar op een plastic stoel die het waarschijnlijk ook wel een keer niet zou houden, niet omdat Martin zo zwaar is (ook al is hij dat wel) maar eerder vanwege het gene wat de Canadees de stoel soms aan doet, want hij heeft nog wel eens last van woedeaanvallen, ook al is hij al 61 jaar oud. "Nee Jean, dat hoeft niet." Martin richte zich weg. "Klarin," zei hij nu, zich ook maar afwendend van Martin. "Ik heb een reserve set-up voor je." Ze draaide zich ook maar om en ging nieuwsgierig bij hem zitten, Martin kwam er ook maar aan, en Jean kon het ook maar niet laten om nog even een puntje aan te stippen. "Uhm, ik weet dat het niet handig is dat ik dit nu zeg, maar ik zou sowieso even je energie inhouden voor als José binnenkomt, ze rijdt alsof ze een rotte aardappel is." "GODVERDOMME!" Hij gooide zijn koffie ook nog eens om van tafel, niet eens express. Hij merkte nuchter op dat hij nieuwe koffie nodig had. Hij vroeg of de andere ook nog wat moesten, Jean antwoordde; "Doe mij nog maar wat extra water," en zo richtte hij zich bijna weer op Klarin, maar Martin  kwam er weer tussen, "Water? Wanneer heb jij je koffie gehad vandaag?" Hij schudde zijn hoofd. "Niet," Martin liep nu maar weg.
Een moment later kwam Kranen door de gangen kwam Kranen aangelopen, de rijder van T-Mobile had zichzelf een vrije toegang gegeven door middel van zijn relatie met Klarin, en dat wil afentoe nog wel eens botsen bij medewerkers in de pitboxen, tijdens het lopen ving hij een telefoongesprek van Jean op.
"Dit gaat fout, ik kan niet om gaan met deze man." "Nee er is nog niks gebeurt, maar," Er kwam een diepe zucht. "Ik voel het dat het fout gaat met deze man, ik weet dat hij de teambaas is en vertrouwen in me heeft, en ja het is pas mijn eerste 'echte' werkdag met hem, maar." "Nee, ik denk niet dat jullie moeten komen, bewaar dat nog maar even voor later." "Ja ik weet hoe graag jullie willen komen! Maar alsjeblieft, nu niet, sorry pap...." Hij hing op en liep weg.
Kranen was even versteend, wat had hij nou gehoord? Ook al was dit maar van één kant, dit was alsnog alles behalve goed, dat had iedereen wel eventjes door. Hij besloot toch maar door te lopen, ook al was hij onzeker over wat hij moest doen.
Moest hij Klarin dit nou vertellen? En zo ja, hoe? Veel tijd had hij niet, want Klarin stond al binnen een paar seconde voor hem. Ze waren beiden even stil, beiden bang om de stilte te verbreken, niet wetend wat te moeten zeggen. Kranen wist het niet, echt niet, hij keek nog eens om zich heen, kijkend of Jean misschien in de buurt was.
"Het gaat niet goed hier, of wel?" Hij wou er soepel op in spelen, ook al was hij niet zeker hoe. Stil antwoordde Klarin: "Nee, er is wat spanning, hoezo?" Zij zelf wist niet wat hij wist, en dat vond Klarin maar al te irritant. "Ik merkte het aan je." Draaide Kranen er maar weer omheen, wat Klarin zichtbaar irriteerde, ze had allang door dat dat het niet was, ook al had dat het wel kunnen zijn. Ze wist dat Kranen op deze plek niks ging vertellen, ze wou eigenlijk afleiding bij hem zoeken, maar dat ging nu dus ook al helemaal de mist in, een monteur was haar redding.
"De auto is klaar mevrouw Großenbergör." "Noem me nou Claire, als de andere." Ze gaf de monteur een duwtje, en zwaaide even naar Kranen. Die ook niet had gekregen wat hij wou. Een relatie tussen twee compleet verschillende rijders in dezelfde raceklasse kan soms heel onhandig zijn.
De Deen draaide zich toen maar om, maar direct stond Jean voor hem.