De laatste bocht

Discussiëren op gevoel

En daar zat iedereen dan, om een grote rode ronde tafel waren er een stuk of tien stoelen neergezet. Voor de rijders, ook Alex, voor Maria en Jan, voor de persvoorlichter, voor het hoofd O&O, voor iedereen die voor iets verantwoordelijk was. Het ijs moest snel gebroken, dat was wel bekend. Het was alleen een probleem van hoe. Bakoma zag geen enkel probleem om te beginnen toen Maria het startschot had gegeven door als eerste punt van de briefing de race te pakken. "Ik vind dat we ons aan onze plannen moeten houden." Matreo liet zich uit zijn hol trekken en de discussie werd een aardige ruzie. "Ik denk dat ook Bakoma." Zei Matreo. "Waarom doe je dan dat?" "Ik deed niks, ik voerde mijn deel gewoon uit, dat jij niet kan rijden is niet jouw deel goed genoeg uitvoerde om die pole te behouden is niet mijn schuld." Bakoma werd op deze uitlating van Bakoma pas echt fel. "Ik ben hier de eerste rijder, dus ik verdien die plek." Maria moest zich erin mengen, "Het is niet afgesproken dat jij voor zou gaan Bakoma." Het leek haar allemaal veel te duidelijk, wat haar inlevingsvermogen zo erg aantastte dat ze geen goede bemiddelaar meer was. "Maar Maria, het is ook logisch toch? Als eerste rijder hoort dat." Zei hij. "Ik ga niet zomaar een hard bevochten plek weggeven." Kwam Matreo terug. "Sinds wanneer staat in Bakoma zijn contract dat hij eerste rijder is?" Zei de persvoorlichter die zich ertussen moest mengen om een of andere reden. Matreo greep de kans aan. "In mijn contract staat dat we geen eerste tweede rijder rangorde hebben." "In mijn contract ben ik eerste rijder, bovendien heeft Matreo nog een testrijder contract, dus is zijn contract niets waard in dit verhaal." Bakoma zei het, maar gaf perongeluk een voorzet voor Alex om hem terug te pakken. "In mijn contract hebben de twee racerijders dezelfde rang, en dat is nog een rijderscontract voor een vast stoeltje de komende twee seizoenen."
Stiekem had Bakoma hier compleet geen zin in, hij had afgesproken met Fiona vanavond, en wist ook dat elk woord wat hij nu in deze briefing zei tegen hem gebruikt zou worden later, in de media of welk ander ding. "Jongens, dit is niet zoals racen hoort!" Hij probeerde de meningen maar weer op hetzelfde spoor te krijgen, gedreven door emotie was hij dit gesprek begonnen en hij wist zeker dat dit niet echt handig was. Matreo daarentegen kwam net pas op dreef. "Nee, en als jij me niet de lijn afgepusht hadden we een één twee binnen kunnen halen, als jij normaal reed." Wie Matreo zijn blik chagrijnig noemt maakt een understatement, de blik die je hier zag was vooral gevuld met een haat om de gebeurde gebeurtenissen. Een blik waaruit je kon zien dat hij vooral teleurgesteld was, dat die teleurstelling de grote drijfveer van de haat was. Matreo zelf had ook op beter gehoopt, op leuker. Hij had het tegenovergestelde gekregen. Terugkijkend naar de race zag je pas hoe bijzonder het eigenlijk was dat ze elkaar er niet af hadden gestoken. Maar die kans bleef, met de vergadering die vuriger en vuriger werd. Alex wou de boel maar weer eens opstoken, "Als je teamorders nodig hebt om voor te komen, dan ben je topteamrijder af. Dan ben je niet meer van het niveau dat je bij het beste team mag rijden." Er viel een stilte, Alex, Alex had door dat hij nu zijn kans kon pakken de twee pijn te doen, hij moest toch iets doen om of van zijn contract af te komen, of weer een rijderszitje te krijgen. Eigenlijk was het best zielig, een jongen met veel sponsorgeld, veel talent en extreem sterke connectie's zich hier zat te verkroppen. Toekijkend hoe rijders die 1 seconde langzamer waren dan hun teamgenoot op ronde na ronde gezet werden, en twee teamgenoten het al na race één niet meer op de rails konden houden. Alexandro had zijn plaats verloren aan het te agressief rijden van hem, wat hem kenmerkte, en de competitie ook. Hij was over de schreef gegaan voor sommigen, was weggehaald omdat het niet goed voor de sponsor zou zijn een brokkenpiloot te hebben, maar hij was ondertussen wel degene die veel fans naar KFC kreeg, niet de winnaar naast hem Roman, die eigenlijk naast Bakoma had moeten rijden. Roman was het alleen niet eens met de Ferrari heren die de baas gingen spelen, hij was daar door Seat (eigenlijk Audi) neergezet en had een hekel aan de teamorders waar Ferrari bij hem bekend mee was geraakt. Als Braziliaan deed het hem een constante pijn. Roman had zoveel meer talent dan Alexandro was de algemene stelling geworden door de tijd heen, maar waarop was dat gebaseerd? Alex wou zich zo snel mogelijk revancheren op zijn rivalen, vorig seizoen was goed, maar niet goed genoeg. Ook al had hij in die weekenden zijn naam gevestigd, snel en agressief, met een rijstijl die mensen op de banken kreeg. Met een bijna winst in Mexico als grote hoogtepunt, laatste bocht, hij reed aan kop. Bakoma moest winnen om zicht te houden op het WK en reed achter hem op P2. Tien seconden later lag Roman in de muur..... een rivaliteit was begonnen, geen wonder dat KFC maar voor Matreo koos in plaats van die ene andere van de twee, maar als lievelingetje van de teambaas bij T-Mobile moest dit wel goed komen, die plek voor volgend jaar bij een willekeurig team kwam er, het liefst bij eentje voor de eerste rij.
Een paar minuten later was de vergadering geschorst, mensen liepen boos weg. Crisis bij KFC, crisis, het bleek maar weer dat de media het een mooi woord vind in de artikelen erover, het kampioenschap komt er, hoe dan ook, dat bleef de stelling in kamp KFC-Ferrari.

~

Met een noodvaart reed een geel-zwarte taxi door de straten van Zaragoza, aan het stuur Bakoma Klassiher, naast hem een motorsportfanaat van een taxichauffeur die de boetes voorlief nam, en ondertussen hem de weg moest wijzen de plek van handelen, een restaurant midden in de stad. Doel? Fiona Bercelotti, zijn vriendin, zo ver krijgen dat ze mee wil.
Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming rent met een noodvaart Bakoma Bolt Klassiher het restaurant binnen, zich gelukkig omgekleed hebben. In zijn meest formele outfit struikelde hij bijna over de tafel voor eten heen. De handrem keihard aantrekkend liet hij zich hard vallen op de leren stoel, hij zette zijn motor uit en kon nog alleen maar lachen naar de vrouw die hem tot deze capriolen had aangezet, hij keek haar aan, zij hem. Hij probeerde wat te vragen, maar zij gaf nog eerder antwoord. "Je was een record rondetijd Red Bull Ring te laat." Ze moesten lachen. Fiona zei wat. "Last van stoplichten?" En Bakoma antwoordde, "Misschien wel, misschien niet." Na de eerste twee gangen was het al fantastisch geweest, en nu moest Bakoma toch een gewaagde actie doen. Hij wist hoe erg Fiona van haar familie hield, en dat ze naar hen wou met de twee weekse break voor zich. Maar Bakoma wou haar mee hebben, naar Portugal, naar mama. Want het ging niet goed.