De laatste bocht

Abnormaal

Er was weer eens 'chaos' in het paddock, er was een rode vlag uit, wat op zich niet abnormaal was. De plek waar de auto stond, die was abnormaal.
Paul Kreker had de macht over zijn auto verloren, maar dat was niet het abnormale.
Er was een auto afgeslagen, wat ook niet abnormaal is.
Het was een Opel die afgeslagen was, wat ook niet super abnormaal was, Opel heeft vaak problemen aan het begin van een seizoen met nieuwe regels, maar maakt dat altijd ruimschoots goed.
Het rechte stuk voor de finish lijn waar alle commotie om was, was ook een normaal rechtstuk.
Die Paul Kreker, die Opel, en die plek, die maakten het samen abnormaal.
Paul reed d zij  rondjes, maar zijn motor sloeg af, en de capriolen daarna die hij uithaalden door de chicane waardoor hij de macht over het stuur verloor konden gebeuren, alleen nu hadden we een probleem.
Die auto, die stond horizontaal met zijn neus richting de muur, met zijn achterkant richting de andere kant van de baan, een fietser zou het moeilijk gehad hebben om er langs te komen laat staan dat een one-seater er langs zou komen. Oftewel, de eerste rode vlag van het seizoen was uitgeroepen. Paul Kreker liep teleurgesteld, een beetje boos, weg van de baan, stapte half al over de pitmuur heen, maar hij bedacht zich, keerde terug en rende hard naar zijn auto, en begonnde stewards te helpen, na een paar seconden stond er een lange jongen, in hetzelfde zwart met gele uniform naast hem. Paul keek hem aan, vroeg wat hij hier deed, hij antwoordde: "Denk je nou echt dat ik je dit alleen op laat knappen?"
Paul lachte, Patrick ook. Patrick Greashiller en Paul Kreker, twee beste vrienden, twee teamgenoten. Opel had een broederband geschept die je nergens anders zou zien. Patrick ging met zijn hand door het haar van Paul, "Ik zei toch dat je rustig aan moest doen!" Ze lachten, "Ik ben niet jou, en jij bent niet mij." Patrick lachte om wat Paul zei, Paul was inderdaad een ander soort rijder dan hij was, ook een ander persoon. Patrick Greashiller was een lange Ier, die zoals elk jaar weer getipt werd voor het kampioenschap, hij reed perfect op straatcircuits, reed perfect in de regen en was daarmee vooral vaak gevaarlijk als andere het lastig hadden. Paul was een ander persoon, die het juist moest hebben van normale condities waar hij echt zijn snelheid kon laten zien.

Ondertussen werd er in de pitlane druk rondgelopen, Ezra Kalera liep er ook rond, met haar teamgenote achter haar aan sukkelend, net zoals in de race vaak het geval was. Marena Shovel was een pay-driver, een pay-driver die het Air-France team keihard nodig had, ook om Ezra Kalera nog bij zich te houden. Air-France is een redelijk team, maar laag voor iemand als Ezra Kalera, dat had de Poolse niet voor niets door, ze kon beter, en daarom had ze ook een één jaar contract wat constant verlengd werd, mét een clausule dat ze weg mag als er iets beters langs rijdt. Weinig heeft ze dus niet, absoluut niet, maar om te zorgen dat er iets beters langs komt moet ze wel presteren, boven de auto uit stijgen, en dat kon nog wel eens lastig worden.

Iemand die niet aan het rondlopen was was Darela Sa-Keza, de nummer twee rijder van Heineken en zij was weer een pay-driver, eentje die wel maar al te snel vervangen zou worden als het aan iedereen daar lag. De testrijders, twee Russen, Michael Oron en Kasper Chrustiav vochten al een strijd uit om de plek van haar in te mogen nemen, maar de Arabierse leek het nog wel eventjes uit te houden in haar Heineken, misschien wel langer dan Roman, die veel beter dan de laatste plekken kon halen, hij was veel beter dan andere rijders die daar rond reden. Hij baalde en dat was zichtbaar, en dan mogen alleen vrienden bij hem komen, Bakoma was een vriend, maar hij had nog betere vrienden. Emera Betlekker, een Turkse rijdster bij Samsung liep binnen. Ze zag Gustavo zijn gezicht en direct ging ze naast hem zitten en wreef ze over zijn rug, Roman vroeg zich af waar hij aan was begonnen, wat had hij gedacht? Hij wou opstaan, maar werd tegen gehouden. Emera trok hem naar beneden, en ze stopte een oortje in zijn oor. Ze wist dat Roman van muziek hield en  stond op. Ze zei dat hij rustig moest blijven en dat ze later terug kwam, hij moest nu niet gaan haasten, gewoon zichzelf blijven was het slimste. De woorden waren goed, maar Emera was bang, bang dat Roman niet luisterde, zoals hij nooit deed.

Emera haar teamgenoot bij Samsung was David Dekker, een Nederlander. David was iemand die goed was in en rond Nederland, iemand die kon verassen, het goed deed als je het niet verwachte, en slecht andersom. David was inconsistent, David was rustig, David was de steunpilaar van Bakoma. David was iemand die niet opviel, tenzij je het niet verwachte. Zoals David was was niemand hier, hij ging volgens de Nederlandse standaard, als je normaal doet ben je al raar genoeg, en was daarom ook raar. Hij was namelijk niet uitgesproken, hij was juist rustig, maar liet niet ook weer niet over zich heen lopen. David had door dat Samsung, een team wat vaak de subtop domineerde, nu minder was dan vorige jaren, met de nieuwe Jaguar motoren moest nog een band worden opgebouwd. De auto was er nog niet helemaal op afgesteld en leverde daardoor in op snelheid, snelheid op de auto's van Amazone.com en Douwe Egberts. David had een tweejarig contract en wist dat hij daar niet vanaf ging komen. Hij moest, in tegenstelling tot veel anderen, zich gedeinsd houden dit Silly Season, alwetend dat het zitje naast zijn beste vriend Bakoma in de KFC, nog wel eens open kon komen te liggen.

Bij Douwe Egberts liep alles op rolletjes, De DE Masterblenders (Of MasterRacers, zoals hun bijnaam duidt), gingen dit seizoen voor de titel 'Best of the rest', en werd stiekem gehoopt op meer. Minimaal een racewinst en een handvol podium was het devies, en er moest minimaal een vierde plek bij de constrcuteurs veroverd worden. Zowel Varke Pantearas als Fiona Bercelloti wist dat de druk hoog was, maar ook dat het hen sowieso zou lukken. Ze zouden er alles aan doen, en datzelfde was het geval bij Amazone, daar wisten ze ook dat ze moesten winnen: 'Één winst  minimaal en een handvol podia,' precies hetzelfde verhaal, er was hoop om Opel op te kunnen jagen, vooral in het begin. Luiza Grovena haar oude team notabene, waar ze zich slecht behandelt voelde. Ze was daar tot testrijder ooit gedegradeerd, Luiza kon beter vond zelf, en nu reed de Canadese naast Simone Perdocke, beiden hebben ze ervaring met winnen, maar gebeurtenissen in het verleden bieden geen garantie's voor de toekomst. Dat weten ze daar in hun pitbox ook maar al te goed.

Festina-BMW, hun eerste seizoen samen in de one-seaters, met twee rookies wouden ze sport binnen drie jaar domineren, hoog van de bomen schreeuwen, maar of het lukt is de vraag. Ze starten in ieder geval als een team wat er zeker wat van kan, vlak achter de toptien, in gevecht met T-Mobile en Samsung beginnen ze hun eerste seizoen. Jesko Dusko, een Urugyaan, en de Portugese Carmena Gabriella moeten van de heren boven sowieso een podia binnen slepen, en ze weten, liever meer. Makkelijk is het in ieder geval niet voor de twee, wen eerst maar aan de compitativiteit in deze serie, waarschuwen de teambazen de Zwitsers. T-Mobile hun grootste concurent had een teambaas die niet op zijn mondje geval was, bijna een EJ. Deze was wat gezetter en had een witte kop, hij keek om zich heen en had wel door, hier moest nog wek gebeuren. Hij was extreem gezet op zijn eerste rijder Kranen Barkiella, waardoor het talent van teamgenote Fiona Kreizenberger ondergesneeuwd raakte. Fiona had in het opleidingsprogamma van Michelin gezetten. Teambaas Pol Fingler was twee jaar de baas bij KFC geweest, had in zijn eerste jaar ooit samengewerkt met Kranen en wist dat hij hem zo snel mogelijk moest halen toen hij weer voor de middenmoot ging werken, Kranen had 'nog' niet de mentaliteit voor een topteam, maar zou die krijgen, daar was het partnerschap van de twee op gericht, en natuurlijk hielp 'zijn' Claire hem hierbij.