De laatste bocht

Het ongelofelijke gevoel van de eerste winst

"The whole point of a race is to find a winner..... I chose to race, so I chose to win." ~De kannibaal 

(Vertaling: Het hele punt van een race is het vinden van een winnaar, ik koost te racen, dus ik koos te winnen) ~Eddy Merckx

De kwalificatie sessie waar Bakoma Klassiher de eerste pole-position van het seizoen naar zijn hand had gezet was voorspoedig gegaan voor hem, maar hij was nog lyrischer over FP1, waarin hij de auto direct goed aan wist te voelen en hij de ronde van zijn leven gereden had. Hij reed nu ook een wel een 'foutloze' ronde, maar deze was slechter twee tienden, zelfs. Alsnog bleef hij Patrick Greashiller en zijn teamgenoot Matreo Di Mezzio met vijftien honderdsten voor en kon hij juichend zijn uitloopronde afmaken, hij was ook als laatste gestart, na teamgenoot Matreo. De Italiaanse Portugees was alsnog blij met een derde startplek op de grid, maar het was niet goed genoeg voor de teambaas. Maria had iets nieuws bedacht.

Michelin had rot gekwalificeerd en daar moest gebruik van worden gemaakt. KFC zou Opel dankzij een truc in de eerste bocht uitschakelen en de race domineren, want domineren is wat je wil als wat voor een team ook zijnde vond Maria. Jan vond natuurlijk van niet, "van domineren word niemand beter", hij ging ook niet voor niks andere dingen doen zaterdagmiddag toen de rest de normale briefing van het team deed.
"Ik wil dat Bakoma Patrick de lijn afstoot, Matreo Paul breakcheckt en dat jullie daarna drie ronden lang racen, onder teamorders, daarna moeten we een voorsprong hebben waarvan we kunnen zeggen of jullie mogen vechten of niet. Houd er rekening mee dat jullie jezelf de eerste stint in moeten houden." Maria was duidelijk aldus. De blikken die gewisseld werden ook, Matreo keek Bakoma aan en Bakoma Matreo, blikken van venijn. De gedachte die ze hadden was hetzelfde, dat doe jij niet, en ik dus ook niet. De tijden van zonneschijn waren voorbij, het seizoen was begonnen, en op de baan werden ze monsters voor elkaar.
De vijf rode lichten gingen uit, het plan werd uitgevoerd. Daar ging Bakoma, daar ging Matreo. Klarin werd wel opgestopt door Paul zoals de bedoeling was. Het ging onder lede ogen van Jan, die keihard door de microfonen wou roepen, dat het niet mocht, dat het niet kon. Hij zag onder lede ogen aan hoe de leiding ook nog eens verpest werd, weggegeven, waarom ook?

*

Gedachten vlogen door zijn hoofd, wat was er gebeurd? Wat moest hij nu doen? Wat had dit te betekenen voor zijn carrière? Wat was hier in godsnaam aan de hand? Hij haalde zijn stuur uit de auto, en legde hem neer op de wagen, op de zon. Hij duwde zichzelf omhoog, de race, die was afgelopen. Hij voelde nogmaals aan zijn hoofd, aan zijn helm. Blauw wit gestreept, als zijn vlag. Aan de zon boven op zijn helm, van zijn vlag. Hij keek naar achter, naar het afgesleten rubber van zijn band, naar de kapotte ophanging. Vreemd genoeg was alles wat 'hem' was ongeschonden gebleven, inclusief de zon op zijn auto, zijn nummer elf, en de naam Gonchi op de achterkant van zijn auto, op de achtervleugel aan de voorkant ervan, alla Mika bij Mika Häkkinen. Ronde één, Motorland Árágon, Jesko Dusko, OUT. Hij had al zo'n vermoeden van de echte reden van zijn crash, waarom hij ineens uit had moeten wijken, de muur en het grind in. Uitspreken zou hij pas een jaar later doen als er een onderzoek naar gestart zou worden.
De gedachten in de pitbox gingen die rechterkant nog helemaal niet op.

*

"Waarom was die linkerkant zo open? Waarom? Waarom?" Maria had zich verstopt met de handen in het haar, deze race was verloren, haar rijders waren begonnen te vechten en de echte nummer een reed weg, niet de beste rijder, niet de beste auto, niet de beste strategie, niks had ze. Maar toch reed ze daar, waarom? Puur geluk? Ze had gewoon een gat gezien, was er simpelweg voor gegaan en ging tegen haar principe in en vocht, en wist weg te rijden. Bij de KFC rijders was het wel duidelijk, eerst de ander weg, dan de rest, en dus werd de zachtste band naar de filistijnen gereden door beide, die er niet van gediend waren om op te geven. Een Rosberg-Hamilton was zich aan het ontwikkelen, misschien zelfs een Senna-Prost, misschien zelfs wel erger. De tijd was de enige die het kon weten, en misschien wist hij zelf het wel niet eens. Er vormde zich een trein achter de twee heren, een trein van 25 rijders achter de twee, er was maar een die niet mee deed, de nummer één, Ezra Kalera. Die nog zei blij te zijn met een puntenfinish dit weekend, en zei dat Air-France KLM geen races ging winnen de komende drie jaar.