De laatste bocht

Helm

"Rot circuit, rot plaats, rot set-up, rot sfeer, rot race." Mompelend pakte Klarin haar spullen in, zo snel mogelijk. De race had haar wakker geschud, terwijl ze dat allang was. Het ging niet, het ging niet én het ging niet. Ze keek naar de foto achtergrond foto van haar mobiel, twee jaar geleden nu al, haarzelf met de trofee, met de F1 -25 bokaal. Ze dacht terug, wat als? Wat als ze in was gegaan op het aanbod van Opel, of het aanbod van HP, T-Mobile, Hilton of zelfs..... KFC. Wat als ze daar nu reed, wat als ze daar vorig seizoen voor had gereden? Wat als in Adu Dhabi haar versnellingsbak niet vast was gelopen, voor die ene twee seconden. Ze gooide haar telefoon weg, en ging op het bed zitten, half televisie kijkend. Ze vroeg zich niet eens af waarom ze de TV niet uit had gedaan, ironisch genoeg was het een ex-coureur die in gesprek met een of andere Spaanse dame het silly season van vorige seizoen besprak. Ze keek ernaar, maar ondanks haar sterke Spaans kon ze het niet volgen, ze kon zich er niet op concentreren. Nee, het wou niet. Ze pakte haar mobiel, haar koffer en deed de TV uit. Ze liep bijna naar buiten, maar pakte haar helm toch uit haar tas. Er gingen miljoenen edachten door haar hoofd, die helm, die vertelde waarom ze dit deed, vol met illustratie's, herinneringen, en gedachten, voor de toekomst.  Deze helm, met tekeningen van Schumi, de Duitse vlag, nummer 26, de SMR-2 waarmee ze haar kampioenschap won en natuurlijk als laatste, haar kroon, afkomstig van haar bijnaam, 'die Kaiserin', ja deze helm bracht haar binnen 2 seconden weer de gedacht bij dat ze blij moest zijn met deze loopbaan, dat ze gelukkig moest zijn, dat haar leven geweldig was, en dat met alleen maar één blik op het geweldige ontwerp wat in haar handen lag. Ze kneep de helm half kapot en voelde zichzelf weer blij worden, een gevoel van adrenaline en ongelofelijke zin in het beoefenen van haar ding spoot door het bloed van haar aderen. Het circuit van Catalonië kon zijn borst natmaken. Dit seizoen zou zijn borst nat kunnen maken, dit werd haar seizoen. Ze pakte haar spullen en ging snel de kamer uit, maar liep hard tegen iemand op.

~

Totdat het weekend gebeurde had ze hoop gehad, hoop op dat ene, stiekeme hoop op die ene race die haar andere hoop weer bevestigde.
Maar nee, voor haar ogen gebeurde het weekend gewoon, ze zag zichzelf opgehouden worden, ingehaald en weer opgehouden worden, en constant als ze eindelijk de baan voor zich kon zien was ze weer ingehaald, leuk racen was het geweest als het om plek één ging en niet om P11, en degene met wie je vocht achter je zouden moeten zijn, dit seizoen werd haar seizoen niet nee, dit werd het seioen van iemand anders, dat moest wel, als een goed begin het halve werk was, dan was de helft van dit seizoen al verloren, en dat na één race, na één dag, na anderhalfuur. Simone pakte haar tas maar in, Catalonië wacht op niemand, en al helemaal geen zielige rijdsters die geen punten kunnen pakken.

~

Bakoma zat daar dan, midden in een restaurant in Áragon, recht voor zijn liefde, zou zij, zou zij met hem mee willen? Hij ging haar niet ten huwelijk vragen, of wat er ook maar op leek. Maar wel iets met misschien wel een meer symbolische waarde. De altijd zo vluchtige Ghanees had een strop in zijn keel gekregen, hij kon reageren en gewoon praten, maar het werd zachtjes, het was alsof hij een angst had, een hele grote angst, wat eigenlijk wel zo was.
Tijdens het hoofdgerecht kreeg hij de knoop pas een beetje uit zijn tong. Terwijl hij Fiona voor zich zag genieten van haar lasagne schraapte hij zijn keel. De woorden kwamen er stotterend uit, "de zwarte leeuw", hij die altijd de trots zelf was en nooit op dit soort slippertjes betrapt kon worden, ook al zat hij voor tientallen omroepen, honderden kranten, duizenden sites, zat te stotteren terwijl de enige die hij tegensprak een blond Italiaans meisje in haar twintigers was, die al jaren zijn collega was en al een maandje zijn vriendin.
"Fiona, ik weet hoe je bent met je familie, maar ik wil je een ding vragen, zou jij, voor mij, na komend weekend, met mij, mee naar de droge vlakte van Portugal, naar mijn moeder willen? Ik..." Fiona onderbrak hem, "Bakoma," "Ja?" "Ik wist dit al, je zus heeft me ingelicht, ik was al van plan je mee te nemen als je me niet zou vragen. Ik heb haar uitgenodigd voor Imola in jouw pitbox, ik weet hoe zeer jij je aan haar hecht, tuurlijk zou ik met je mee gaan, ook al zouden al mijn broers op sterven liggen." Ze hield zijn hand vast terwijl de man die gekend werd voor zijn trots, de tranen over zijn wangen liet rollen.

~

Daar zat ze dan, recht tegenover de man die haar toekomst  bepalen zou, Marena Shovel zat tegen over haar teambaas. Waar Ezra het voor elkaar had en op rozen lag, lag Marena op een bed van spijkers, ze deed haar best niet te bloeden, maar het is was onmogelijk, ze zat gevangen in een diepe ondergang met onbekende duur. Ze had het heft in eigen handen genomen, had hem aangesproken en zat nu, ergens rond 10 uur, met een mok soep voor haar tegenover de man die meer wist dan haar over haar eigen baan. Hoe lang zou het brood op de plank kwam was een mysterie, haar baas wou dat wel zo houden. Hij zei niks te kunnen zeggen over Marena haar toekomst bij het team, maar Marena liet het er niet bij liggen. "We weten allebei dat je meer weet." Haar zelfvertrouwen waarmee ze het uitspraak, en haar zelfverzekerdheid was voor de heer een teken dat hij haar van haar stuk moest zitten, wou zijn punt duidelijk worden. "Marena, je bent nog voor Italië ontslagen als je niet beter doet." "Jullie hebben niks beter, jullie heb Serena weg laten gaan, jullie hebben een Kreirten, een Kreirten aangenomen als mogelijke vervanger, we weten allebei dat die geen haar beter zijn en het doen op geld." "Wees reëel Marena, mijn oma zou het even goed doen als jij, we hebben geen vervanger nodig om je te ontslaan, met één auto rijden zou de kosten drukken, jij bent allesbehalve winstgevend voor ons. Deze prestatie's zijn erbarmelijk, jij bent slecht voor de sport, voor ons imago en voor Chili. Je moet eindelijk gaan rijden in plaats van zeuren, anders lig je eruit nog deze maand als het aan mij ligt." Marena zat in panic mode, dit had ze niet aan zien komen, en ze greep naar haar laatste argument, "Jullie hebben de financiën niet." Het kwam er heel wat minder zelfverzekerd uit, "O, na die winst van Ezra wel hoor." Marena wist het, ze lag er heel snel uit.

~

Simone liep haar kamer uit met een chagrijnige blik waar Bert jaloers op zou zijn, en tot overmaat van ramp werd ze overlopen door Klarin. Waardoor ze keihard op de grond viel. Klarin probeerde Simone op te trekken, maar het lukte niet. Simone besloot te blijven liggen, daar op de zevende verdieping van een vijfsterren hotel in Spanje. Klarin besloot erbij te liggen. "Klarin, ik denk dat we ons te druk maken." "Hoezo Simone?" "We willen constant winnen, punten pakken, geld verdienen, waar is de lol gebleven die we hadden toen we nog karten?" "Die is achtergebleven in het verleden, daar weggestopt door de media en het circus dat racen heet." "Zou ik die lol ophalen?" Klarin kon het niet laten te lachen om Simone. "Weetje, ik denk dat we hem niet eens hoeven op te halen, maar gewoon een nieuwe moeten maken, eentje die past in waar we nu in zitten." "Goed punt, heb jij een schaar?" "Ik denk dat je beter kan kleien." "Nee, geef me een beitel." Ze lachten nogmaals. "Weet je Simone, ik denk dat je naar Renault moet komen." "Om jouw te vervangen?" Klarin kon wel lachen om het sarcasme van de Franse. "Wie pakt pole denk je zaterdag Klarin?" "Ik, en jij op plek 2, is dat afgesproken?" "Afgesproken."