❈The Puppet↠myg+pjm❈

⋆Bölüm 1: Tek çare; Min Yoongi⋆

Beyaz saflığın, yeni başlangıçların ve barışın rengidir. Aynı zamanda bozulmamış, değerini kaybetmemiş ve kutsal sayılan kavramlar beyazla temsil edilir. 

Bunun yanında Yoongi'nin en sevdiği renk de beyazdı. Lanetlenmiş hayatına rağmen fazlasıyla duygusal olan kişiliği tıpkı beyaz gibiydi. Temiz ve saf...

Şu an bakıştığı duvarlar ise beyazın anlamını düşündürüyordu ona. Güzel anlamlarla dolu bu renk, bir duvarda ancak bu kadar çirkin durabilirdi. Tıpkı üzerinde, dizlerini kendine çekmiş bir şekilde oturduğu yatağın çarşafı ya da gündüz vakti olmasına rağmen karanlık hava nedeniyle yanık duran floresanın ışığı gibi...

Sahi, kaç gün olmuştu buraya geleli? Ya da ay mı demeliydi? Belki de yıl...

Hatırlamıyordu. Nedenini bilmediği bir şekilde geçmişe dönmeye çalıştığı anda başına saplanan ağrı yüzünden fazla üsteleyemiyordu. Fakat hatırladığı iki şey vardı ki bu iki şey de zaten hâlâ varlığını sürdürmelerinden ötürü kafasından atamadıklarıydı.

Birincisi, onu rahat bırakmayan ruhlar; İkincisi, beyaz önlüklü doktorlar...

Her günkü monotonu haline gelmişti artık. Kalk, zorla getirilen ilaçları iç, -bazen içme ve sinir krizlerine girip sakinleştirici ye- saatlerce boş boş yatakta oturup etrafındaki ruhları görmezden gel ve uyu...

Bu durum fazlasıyla sabrını tüketir olmuştu artık. Yarım yamalak hatırladığına göre bir ara onunla konuşmak için gelip duran ve her defasında terslenen bir psikoloğu da vardı ama nedenini bilmediği bir şekilde artık gelmez olmuştu. Bu yüzden gününü sadece yatağının içinde düşünmekle geçiriyordu. Sahi, düşündükleri bir süre sonra uçmasa şimdiye filozof olmuştu...

Derin bir iç çekerek başını kaldırdı ve kendince bulduğu taktik sayesinde görmezden gelmeyi başarabildiği ruhlarda gezdirdi bakışlarını. Bunca zaman onları görmezden gelmiş ve ne dediklerini asla dinlememişti. Şimdi ise ondan umudu kestikleri için çoğu gelmez olmuş, sadece son yokuş direnenler kalmıştı. Araf, acı olsa gerekti. Hepsi ölmesine rağmen dünyada yarım bıraktıkları işleri tamamlayamamış, bu yüzden ruhlar alemi ile dünya arasına sıkışıp kalmıştı. Kimisinin çocuğu aç ve yalnız, kimisi sevdiğine kavuşamamış, kimisi vatan görevini yerine getirememiş... Aslında bu açıdan baktığı zaman Yoongi de hak verebiliyordu onlara. Olayın kendisine dokunan ucuna geldiğinde ise, bir kez olsun ruhların da onu düşünebilmesini diliyordu. Şu sıkışıp kaldığı dörtduvar arasındaki haline acısınlar istiyordu. Onun da yardıma ihtiyacı vardı. Her ne kadar dışarıdayken yardım edemese de, ölümüne nefret ettiği insanlar olan doktorlarla aynı çatı altında sözde tedavi görerek günden güne ölüyordu. Neden bir ruh da tıpkı onun yaptığı gibi empati kuramıyordu ki sanki?

Kendisini geriye bırakarak başının yastığa düşmesine izin verdi ve gözlerini kapatmak için kullandığı ellerini saçlarının arasına doğru sürükleyip çekiştirdi siyah saç tutamlarını. Geçmişini bile hatırlamıyordu ve kendisine ne yapıldığı hakkında hiçbir fikri olmadığı bu akıl hastanesinde iyileşmek yerine daha çok deliriyordu...

⋆🌙⋆

"Şu yeni doktor böyle devam ederse işimizi kaybetmemize neden olacak." Beyaz önlüklü adam elindeki kahvesiyle birlikte meslektaşlarının karşılıklı oturduğu kanepelerden birine yerleşerek hayıflandı. Onun bu sözünü içlerinden biri onaylamıştı memnuniyetsizce.

"Hastaneye ilk geldiğinde ilaç kullanmadan insanların tedavi edilebileceği konusunda o kadar iddalı görünüyordu ki, gülüp geçmiştim. Bir kaç denemeden sonra pes edip gideceğine emindim. Fakat şu an işin rengi değişti. Çok kısa sürede üç hastanın hastaneden çıkmasını sağladı. Eğer böyle giderse elimizde denek kalmayacak." Orada bulunan herkesin yüzünde, bu konudan hoşnut olmadıklarını belli eden bir ifade yer edinmişti. Gelen yeni doktor resmen ekmekleriyle oynuyordu ve buna engel olmak için açığını dahi bulup gönderemiyorlardı. Eğer bu hastanenin başkanı tarafından duyulursa onlar açısından da hiç iyi olmazdı...

"Hastaneyle anlaşmalı olan ilaç firmasına en kısa zamanda denettiğimiz ilaçların raporlarını teslim etmemiz gerekiyor ve çıkan hastalar üzerinde test ettiğimiz antibiyotiklerin deneme süresi henüz tamamlanmamıştı. Anlaşmanın iptal olması durumunda hastane batar. Bay Park, bu hastaneyi hastalara denettiği yeni üretilmiş ilaçlardan aldığı gelirle ayakta tutuyor. Bu hiç iyi olmaz," diye düşüncesini belirtti içlerinden en yaşlı ve bilgili duranı.

"Bu konuda oturup dua etmekten başka bir çare var mı elimizde? Çünkü bu gelen yeni doktor fazlasıyla başarılı. Durdurulamaz bir silah gibi." Sohbeti açan doktor gözlerini düşünürcesine kısarken aynı zamanda elindeki, dumanı üstünde kahvesini orta sehpaya bırakarak yeni yeni çıkan sakallarını kaşıdı. Aklında bir fikir kurguluyordu ve çok da uzun sürmeyecek bir şekilde bu fikri yüzünün gülmesini sağlamıştı. Olayı çözdüğünden dolayı sevincini de içinde barındıran bu ukala gülüşüyle meslektaşlarına döndü tekrar.

"Bence biz yapamayız ama onu bu hedefinden vazgeçirecek bir hasta tanıyorum," dedi tok sesinde barındırdığı emin tınıyla. Bu sözü ile hepsinin zihninde aynı isim canlanmıştı ve günlerdir akıllarını kurcalayan düşüncenin ağırlığından kurtulmalarını sağlamıştı.

"Min Yoongi," diye devam etti lafına orta yaşlarındaki doktor.

"Doktorlardan nefret ettiği ve onları ne olursa olsun asla dinlemediği için, mesleğinde fazla tecrübe sahibi olmayan bu genç bayanın hastaneden çıkış biletini kesebilecek tek hasta o. Eğer Min Yoongi'yi ona verirsek başa çıkamayacağını fark edecek ve biz daha fazla deneğimizi kaybetmeden kendi isteğiyle gidecek..." İç rahatlatıcı bu teori onaylayan bakışlarla karşılanmıştı. Tüm doktorlar, yeni gelen doktorun gitmesini sağlayacak tek hastanın Min Yoongi olduğu konusunda hemfikirdi. Beş senedir onunla başa çıkamıyorlardı ve denetilen ilaçlar geçmişini silmek gibi bir yan etki oluşturmasına rağmen ruhları gördüğüne dair olan davasını sürdürüyordu. Bu ve bunun gibi psikolojik rahatsızlıklar genelde hastanın geçmişinde yaşadığı travmalardan meydana gelirdi fakat annesini, babasını bile hatırlamamasına rağmen gördüğünü idda ettiği ruhları unutmuyordu. 

Şu an tek çareleri, Min Yoongi'ydi.