Sweet Psycho

part 1

Οι ηλιαχτίδες του ήλιου έμπαιναν από το παράθυρο του δωματίου.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατευθύνθηκα προς το παράθυρο.

Ρίχνω μια ματιά έξω, όλα είναι φωτεινά και φαίνονται τέλεια. Το ακριβώς αντίθετο από την διάθεση μου.

Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο δωμάτιο του Ηθαν. Αφήνω έναν αναστεναγμό και στρέψω το βλέμμα μου αλλού.

Μού λείπει παρά πολύ και δεν μπορώ να το αρνηθώ αυτό. Θέλω να ξαναδώ αυτό το χαμόγελο να εμφανίζεται αποκλειστικά για εμένα. Αλλά το πιο ωραίο χαμόγελο του ήταν εκείνο που του δημιούργησα εγώ.

Μα δεν θέλω μετά από αυτό που έγινε. Δεν ξέρω τι να πιστέψω, είμαι πολύ μπερδεμένη. Να πιστέψω αυτό που είδα ή αυτό που νιώθω.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα ένστικτο-φωνούλα-προαίσθημα που μού λέει ότι ο Ηθαν δεν θα έκανε κάτι τέτοιο για κανέναν λόγο.

Δεν ξέρω όμως τι να πιστέψω.

Και ξέρω ότι δείχνω ανόητη αλλά όντως έχω μπερδευτεί.

Βάζω το χέρι μου στην τσέπη του τζιν μου. Τα ακροδάχτυλα μου ακουμπάνε ένα χαρτάκι και ξαφνιαζομαι. Το βγάζω και τότε διαπιστώνω ότι είναι το σημείωμα που βρήκα πριν δυο μέρες στο δωμάτιο των γονιών μου.

Η καρδιά μου σφίγγεται και τα χέρια μου τρέμουν. Με ανατριχιάζει όλο αυτό.

Ίσως θα ήταν καλό να το δείξω κάπου για να με βοηθήσουν.

Και αν είναι κάτι ασήμαντο?

Η τελευταία φορά που είπες Γαβρι ότι κάτι είναι ασήμαντο ήταν τότε που θεωρούσες ότι ο δολοφόνος δεν ήταν ο Ήθαν και σού εμφανίζονταν τόσα στοιχεία αλλά εσύ βέβαια τα θεωρούσες ασήμαντα! Δεν υπάρχει τίποτα ασήμαντο πλέον, όλα οδηγούν σε κάτι.

Ξεφυσαω και το καταχωνιαζω σ' ένα συρτάρι του γραφείου μου. Το κλειδώνω με μία κίνηση και ξαπλώνω στο κρεβάτι.

Δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ με το κάθε αινιγματικό σημείωμα.

Το βλέμμα μου στραμμένο στο ταβάνι.

Ότι συμβαίνει στη ζωή, συμβαίνει για κάποιο λόγο.

Μού το έλεγε συχνά αυτό αλλά μάλλον είμαι πολύ απαισιόδοξη για να το δεχτώ.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ξεκουραστώ.

Η νεκρική σιωπή που υπάρχει στο σπίτι με συνδυασμό το κρεβάτι μου, με ηρεμεί.