Sweet Psycho

part 8

Gabriella

Υπήρχε φασαρία μα εγώ δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα. Υπήρχε τόσος κόσμος γύρω μου, εγώ όμως ένιωθα μόνη.

Δεν γίνεται να τον χάσω. Έχω τόσα πολλά να του πω, τόσα πολλά όνειρα μαζί του. Δεν γίνεται να σε χάσω.

Τα πάντα έσβηναν γύρω μου. Το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν η ανάσα μου και οι χτύποι της καρδιάς μου.

Δεν γίνεται να σε χάσω.

Το βλέμμα μου καρφωμένο στο λευκό πάτωμα. Όλοι ήμαστε εδώ περιμένοντας για κάτι νεότερο από κάποιον γιατρό.

Κάθισε δίπλα μου σιγά σαν να φοβόταν ό,τι θα φύγω μακριά της.

"Θες να σου φέρω λίγο νερό?" Ρώτησε η Κρίστι με την φωνή της βραχνιασμενη από τα δάκρια και καθάρισε την φωνή της.

Την πήραμε τηλέφωνο όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο και όταν ήρθε τα μάτια της ήταν κόκκινα. Φαινόταν τόσο αδύναμη, τόσο ευάλωτη με αντίθεση την χαρούμενη και ευγενική Κρίστι που όλοι γνωρίζουμε. Την καταλαβαίνω, όταν φοβάσαι μην χάσεις ένα πρόσωπο που αγαπάς λυγίζεις, γίνεσαι άλλος άνθρωπος.

"Όχι Κρίστι σ' ευχαριστώ." Απάντησα και το βλέμμα μου έπεσε στην θεία του Ήθαν. Περίμενε όρθια κάποιον γιατρό να βγει από το δωμάτιο για να ενημερώσει την κατάστασή του. Τα χέρια της τρέμανε αλλά ακόμα και τώρα προσπαθούσε να μείνει δυνατή. Ελπίζει τόσο πιστά.

Ένας γιατρός βγήκε από το δωμάτιο και εκείνη τον πλησίασε γρήγορα ρωτώντας τον.

"Θα μπορούσα να πω ό,τι από θαύμα δεν έπαθε κάτι πολύ άσχημο." Προσπαθούσα να καταλάβω τι έλεγε αλλά μού ήταν τόσο δύσκολο.

Σύνελθε Γαβρι πρέπει να συγκεντρωθείς.

"Σε λίγο καιρό θα είναι μια χαρά." Μ' ένα χαμόγελο έφυγε από κοντά μας.

Τι έχω πάθει?

Ένα χέρι με ακούμπησε στον ώμο και γύρισα απότομα.

"Συγγνώμη αν σε τρόμαξα."

"Όχι εγώ συγγνώμη, ήμουν απότομη."

Έμεινε να με κοιτάει για κάποια δευτερόλεπτα.

"Κυρία Olivia* εγώ θα πάω λίγο σπίτι." Της είπε η Κρίστι.

Έστρεψε το βλέμμα της ξανά σε εμένα.

"Πήγαινε κι εσύ να ξεκουραστείς." Πήγα να μιλήσω αλλά με διέκοψε. "Πήγαινε."

Συμφώνησα και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς την έξοδο μαζί με την Κρίστι.

Σιωπή είχε πέσει ανάμεσα μας, πράγμα που με έκανε να νιώθω πιο άβολα.