Hoca Hanım|Yarı Texting

Rüya

Bir haftayı daha geride bırakmıştık ama Ahlas hala ortada yoktu artık bu evde kalamazdım kendi evime de Ahlassız girmek istemiyordum galiba babam'ın evine dönmeliydim yapmak istemesem de böyle olması gerekiyordu kimseye yük olmamalıydım Ahlas ortada yoktu ben gelinim diye ortalıkta dolanamazdım

"Anne." Dedim zorlukla çıkan sesimle, kahvesinden bir yudum alan Zeynep annem

"Ben babam'ın evine gitsem iyi olacak galiba burada size yük oluyorum Ahlas da yok ben gelin değilim."

"Hayır tabiki buradan bir yere gidemezsin sen benim gelinimsin Ahlas olsun yada olmasın bu evin kızısın artık hem ne yüküymüş o evlatlar hiç yük olurmuymuş o adam seni ölmekten beter eder gitmene izin veremem Evfa."

"Kendimi kötü hissediyorum."

"Hiçte öyle hissetme istedigini yapmakta özgürsün güzel kızım istersen odandan çıkma ister temizlik yap ister yemek yap ister kahve yap otur ama o eve gitmene izin veremem annemi kardeşlerimi görecegim dersen git ama geri gel."

"Allah razı olsun anne siz olmasaydınız ne yapardım bilmiyorum." Sırtımı sıvazlamıştı

"Ahlas gelecek merak etme."

"İnşaAllah anne." Haftalardır tek duam başına kötü bir şey gelmemiş olması içindi, kokusunu, sesini çok özlemiştim oda beni özlemiş miydi acaba? Şuan neredeydi? Ne yapıyordu? Neden gelmiyordu yada neden gelemiyordu? Bu sorular beynimi ağrıtıyordu. Bebegim aklıma gelince bakışlarım donuklaştı şuan yaşıyor olsaydı onuncu haftayı bitirmiş olacaktık, nefes alışverişim hızlanıp dudaklarım acımaya başladıgında dudaklarımı yediğimin farkına varabilmiştim, elimi dudaklarıma götürüp ovuşturmuştum

"Anne." Dedim sesim titrerken

"Buyur kuzum."

"Sizin çocugunuz olmadı mı?"

"Olmaz olur mu yavrum bir tane oglum var yurt dışında okuyor, yirmi beş yaşında bir tane de kızım var Malatya da evli o, oda yirmi üç yaşında."

"Ya çok güzel." Dedim hevesle

"Oğlum gelecek ya yarın yada öbür gün."

"Aaa o zaman ben kendi evime mi geçsem bana namahrem oluyor biliyorsun."

"Aa ben onu tamamen unuttum kızım Alya ve Ahlas ile süt kardeşler o yüzden sen tamamen aklımdan çıkmışsın."

"Olsun." Dedim tebessümle

"Seni tek gönderemem Alya ile gidersiniz olur mu?"

"Olur, belki Ahlas da gelir." Sesim yine titremişti ve ben durduramamıştım

"İnşaAllah kızım." Umudum hala tazeydi haftalar geçmesine rağmen asla inanmıyordum beni bırakacagına ve gelecegine inanıyordum, gelirdi değil mi? Gelmeliydi.

Hamza babam işten Alya da medresesinden gelince akşam yemegi için sofrada yerimizi almıştık, babam bir anneme bir bana bakıyordu

"Hayırdır babacıgım?" Dedim tereddütle kötü bir haber gelecek diye aklım çıkıyordu

"Bir ceset bulunmuş yemekten sonra hastaneye gidecegim." Başımı olumlu anlamda sallamıştım, artık morga girecek cesaretim yoktu bacaklarım hastaneyi görünce bile kesiliyordu, babam gidip teşhis edip geliyordu, oda korkuyordu oğlunu o dolapta görmekten ama hepimizden daha dik duruşluydu