" เลิกบังคับ ( Y/N ) ให้แต่งงานกับคนที่พ่อกับแม่เลือกให้สักที! " เสียงใสตะคอกดังใส่ชายหญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง พลางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าใบโปรดคู่ใจที่วางอยู่โซฟาใกล้ตัวอย่างรวดเร็ว
" แกไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งของพ่อ ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องแต่งงานกับคุณเมล! " เสียงผู้เป็นพ่อสวนกลับมา เล่นเอาลูกสาวตัวดีหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
" ไม่! ( Y/N ) ไม่ได้รักเขา ยังไงก็ไม่มีวัน พ่อกับแม่ไม่มีทางทำสำเร็จหรอก ล้มเลิกแผนการบ้าๆนี่ซะ " ทันทีที่พูดจบ ร่างบางก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็วก่อนจะขึ้นรถเหยียบคันเร่งออกไปข้างนอกโดยไม่หันไปสนใจชายหญิงที่วิ่งตามเธอออกมาแม้แต่นิดเดียว
รถยี่ห้อดังอย่าง BMW ถูกผ่อนคันเร่งให้ช้าลงกว่าเก่าทันทีที่พ้นเขตบ้านมา หรือจะเรียกง่ายๆว่า พ้นเขตอันตรายแล้วก็ว่าได้ บ้านคือสถานที่ที่คุณไม่ชอบมากที่สุด อยู่ก็เหมือนเป็นนักโทษตลอดเวลา ทำอะไรก็ไม่อิสระและการที่ได้ออกมาข้างนอกถือเป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็ทำให้คุณสบายใจขึ้นเยอะ
อีกอย่างนี่แทบจะเป็นกิจวัตรประจำวันไปเลย การที่คุณต้องหนีออกจากบ้านเพราะไม่สามารถทนฟังเรื่องไร้สาระแต่กลับจริงจังสำหรับคนอีกสองคน นั่นก็คือพ่อแม่ของคุณมักจะพูดกรอกหูคุณเป็นประจำเรื่องงานแต่งงาน คุณยังเรียนอยู่ด้วยซ้ำ ยังไม่ทันจะมีหน้าที่การงานที่มั่นคงเป็นของตัวเอง แต่ก็นะ พ่อแม่ใครก็ต้องหวังอยากให้ลูกตัวเองมีครอบครัวกันทั้งนั้น แต่คุณจะไม่รำคาญและไม่บ่นเลยถ้าการแต่งงานนี้ไม่ใช่การ....
.........คลุมถุงชน..........
" มาเจอกันที่ร้านกาแฟเหมือนเดิมนะ " เสียงใสพูดจ่อโทรศัพท์และกดส่งไปหาอีกคนก่อนจะยัดโทรศัพท์เก็บไว้ในกระเป๋าที่วางอยู่เบาะข้างคนขับเช่นเดิม
YOU ARE READING
TAKE ME HOME
Fanfiction' แม้แต่ชื่อตัวเองฉันยังไม่รู้เลย แล้วฉันจะไปหาร่างของตัวเองเจอได้ยังไงกัน?! ' . . . ' คุณพอจะมีเวลาสักวันสองวันเพื่อที่จะอยู่กับผมต่ออีกสักนิดได้มั้ย? ' Vote & Comment for next chapter!
