TAKE ME HOME

Take me home Chapter 2

" ฮึก..ฮือ ลูกเราจะเป็นอะไรมั้ยคะ? " เสียงหญิงสาวเอ่ยถามผู้เป็นสามีด้วยสีหน้ากังวลบวกกับใบหน้าที่เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

" ลูกเราจะต้องไม่เป็นอะไร..ใช่ ไม่เป็นอะไรแน่ๆ " สามีตอบกลับด้วยความมั่นใจ แต่น้ำเสียงของเขานั่นไม่หนักแน่นเท่าที่ควร เดาได้ไม่ยากว่าเขาก็กลัวอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะตอนเห็นสภาพของลูกสาวตนเองเขาก็ช็อคพอสมควร นี่ก็ล่วงเลยเวลาไปนานมากแล้วหมอยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลย

" ทุกอย่างจะต้องโอเค " ชายหนุ่มเอ่ยปากปลอบใจคนข้างๆอีกครั้ง ก่อนที่ประตูห้องฉุกเฉินจะถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงในชุดคลุมขาว

" หมอครับ ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้าง? " เขาเดินเข้าไปถามหมอด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก

" ลูกสาวของคุณปลอดภัยแล้วครับ แต่หมอไม่สามารถระบุได้ว่าคนไข้จะฟื้นเมื่อไหร่ ยังไงหมอจะย้ายคนไข้ไปไว้ห้องพิเศษและอาจจะยังคงใช้เครื่องช่วยหายใจจนกว่าคนไข้จะฟื้นตัว " คุณหมอเอ่ยด้วยวาจาสุภาพก่อนจะยิ้มให้และเดินออกไปอีกทาง

" ลูกเราปลอดภัยแล้ว..." ผู้เป็นสามีโอบกอดภรรยาของตนแน่นด้วยความโล่งอก เขามีลูกสาวเพียงคนเดียว หากต้องเสียลูกไป เขาต้องทำใจไม่ได้แน่ๆ ' พ่อขอโทษนะลูก..' คำพูดที่ได้แต่เอ่ยในใจเพียงคนเดียวยิ่งตอกย้ำว่าเขามันเป็นพ่อที่แย่ขนาดไหน และเขาจะยอมทำทุกอย่างทุกวิถีทางเพื่อให้ลูกสาวอยู่รอดปลอดภัยแม้จะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

.

.

.

.

.

.

" เฮ้ คุณค่ะ มีโทรศัพท์หรือเปล่า ฉันขอยืมหน่อย " เสียงใสเอ่ยถามหญิงสาววัยคราวเดียวกันกับแม่ของเธอ แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าหญิงสาวผู้นั้นจะตอบกลับมาแต่อย่างใด

" เฮ้อ..ไม่เป็นไรค่ะ เฮ้ คุณค่ะ ไม่ทราบว่ามีโทรศัพท์บ้างมั้ย ฉันขอยืมหน่อยจะได้มั้ยคะ? " ร่างบางเปลี่ยนไปถามอีกคนที่เดินผ่านเธอไป แต่เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้ตายเถอะ ไม่มีใครได้ยินที่เธอพูดกันหรือยังไงนะ ไม่นานก็มีเสียงหลายเสียงดังขึ้น เธอจึงหันกลับไปดูก่อนจะพบว่ามีกลุ่มคนหลายคนกำลังวิ่งมาทางนี้อย่างเร่งรีบ เธอเลยพยายามที่จะหลบทาง แต่ไม่ทันได้ก้าวขาก็มีผู้ชายคนนึงเดินทะลุผ่านร่างเธอไปอย่างไม่ใยดีก่อนจะมีคนอีกหลายคนทำเช่นเดียวกัน