ชิพหาย ใครก็ได้บอกผมทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย ไอบ้าตัวไหนมันทำบ้านเละขนาดนี้ ถ้าไซม่อนนัดประชุมวันนี้ละก็เป็นเรื่องแน่ ผมเดินเข้ามาในครัวก่อนจะเห็นเท้าของใครก็ไม่รู้กำลังกระดิกไปมา ใครมานอนเกือกพื้นแถวนี้ ให้ผมเดานะ ...
" อ่ะแฮ่ม ลู..ตื่น " ผมใช้มือสะกิดเขา แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงกรน โอเค
" ลู....เช้าแล้ว " คราวนี้ผมใช้เท้าสะกิดเขาแทน ลูอิสเด้งตัวนั่งมองผมด้วยสายตาโกรธเคือง ก็ใช่น่ะสิ หมอนี่ไม่ชอบให้ใครมาใช้เท้ากับเขาหรอกนะ
" ฉันเป็นพี่นายนะไนออล..." เขาพูดและพยายามลุกขึ้น ผมตามไปพยุง
" ฉันรู้...แต่ใช้มือปลุกแล้วนายไม่ตื่น ก็เลยต้องใช้เท้าแทน " ผมตอบไปตามความจริง
" วันหลังตะโกนเรียกดังๆก็ได้ ฉันไม่ใช่ไอเซนนะ ที่เสียงดังขนาดไหนก็ไม่ตื่นน่ะ "
" นายอย่าพึ่งพูดอะไรเลยดีกว่า ช่วยแหกลูกกะตาสำรวจบ้านนิดนึง...บ้านเละขนาดนี้ ถ้าไซม่อนมาเจอพวกเราตายแน่ โดยเฉพาะนาย! " ผมพูดใส่เขา แค่ได้ยินชื่อนี้ก็เป็นอันหัวหดกันแล้ว มีเหรอที่ลูอิสจะไม่กลัว
" แต่โทษฉันคนเดียวก็ไม่ได้ ไอแฮซก็ทำเหมือนกัน แล้วนี่มันไปไหนแล้ว? " เขาบ่นอย่างหัวเสีย
" ฉันไม่รู้ ช่างมันเถอะ รีบมาทำความสะอาดบ้านสักที " ผมบอกเขา คนอื่นยังไม่ตื่นก็ช่าง มีสองคนก็ช่วยกันสองคนนี่แหละ ถ้ารอพวกนั้น มีหวังดึกดื่นก็ยังไม่มาทำหรอก
หลังจากที่เก็บกวาดเศษขยะและขวดเหล้าที่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะซื้อมาเมื่อคืนทิ้งไปเรียบร้อย ผมก็มานั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างหลังกับเลียม ลูอิสและแฮรี่ ส่วนเซนเขายังไม่ตื่นหรอก เห็นเลียมว่ารายนั้นก็เมาไม่รู้เรื่องเหมือนกัน ปล่อยให้นอนไปเถอะ ตื่นเมื่อไหร่เดี๋ยวเขาก็ลงมาเอง
ติ๊งต๊อง
" ฉันไปเอง.."
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ผมเลยอาสาเป็นคนออกไปเปิดประตู มีคนส่งจดหมายมา ซึ่งผมก็รู้ทันทีว่าเป็นของใคร เพราะหน้าซองเขียนที่อยู่มาจาก ....ไอร์แลนด์ นั่นก็แสดงว่าเป็นของผม มอร่า แม่ของผม เขามักจะเขียนจดหมายถึงผมเสมอ แม้ว่าในปัจจุบันเราจะมีเทคโนโลยีใช้แล้วก็ตาม แต่แม่ก็ยังยืนยันว่าการเขียนจดหมายหาเป็นสิ่งที่ดีที่สุด และมันก็โรแมนติกมากที่สุดด้วย
YOU ARE READING
TAKE ME HOME
Fanfiction' แม้แต่ชื่อตัวเองฉันยังไม่รู้เลย แล้วฉันจะไปหาร่างของตัวเองเจอได้ยังไงกัน?! ' . . . ' คุณพอจะมีเวลาสักวันสองวันเพื่อที่จะอยู่กับผมต่ออีกสักนิดได้มั้ย? ' Vote & Comment for next chapter!
