TAKE ME HOME

Take me home Chapter 9

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา..

" นี่! ฟังที่พูดอยู่หรือเปล่า.."

" ฮะ...อ่ะ เอ่อ อ้อ ฟะ..ฟังๆ อยู่ แล้วเธอจะไปวันไหนล่ะ.."

" ไปไหน? "

" ก็บอกว่าจะไปพักผ่อนที่ฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ? "

" ฉันบอกว่าพ่อฉันจะไปต่างหากเล่า ไม่ใช่ฉัน เธอมั่นใจจริงๆเหรอว่าฟังอยู่ ช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ย เหม่อบ่อยนะ มีอะไรอยากจะพูดมั้ย..."

คุณเงียบไปสักพักและส่ายหน้าเป็นคำตอบ พลางยกโกโก้ขึ้นดื่ม โคลอี้ไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะหยิบหนังสือแฟชั่นขึ้นมาอ่านตามปกติ อันที่จริงมันเป็นเรื่องโกหก คุณแค่ยังไม่อยากบอกอะไรกับใครตอนนี้ หลังจากวันนั้น วันที่ฟื้น คุณก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเองติดอยู่กับอะไรสักอย่าง เหมือนมีใครบางคนวนเวียนอยู่ในหัวของคุณตลอดเวลา แต่คุณก็ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ ตอนแรกคุณก็ไม่อยากจะคิดมากกับเรื่องนี้ แต่นานเข้า มันก็ทำให้อดสงสัยไม่ได้ หรือบางทีมันอาจจะเป็นผลกระทบข้างเคียงจากการเกิดอุบัติเหตุครั้งนี้ก็ได้มั้ง คุณคิดอย่างนั้น

" กรี๊ดๆๆ " โคลอี้ร้องกรี๊ดเบาๆ แต่นั่นก็ทำให้คนรอบข้างหันมามองโต๊ะคุณเป็นตาเดียว บ้าจริง เกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย โคลอี้รีบยื่นโทรศัพท์ให้คุณดู

" One Direction มาโปรโมทเพลงใกล้ๆนี่เอง ( Y/N ) ไปกันมั้ย ฉันอยากเจอแฮรี่ สไตล์อ่ะ"

" ไร้สาระ..."

" โถ่ นะๆ แป็ปเดียวเอง " เธอเขย่าแขนคุณเบาๆ

" เออๆ ไปก็ได้.." จะมีสักครั้งมั้ยที่ไม่ใจอ่อนให้กับเพื่อนคนนี้เนี่ย เฮ้อ..

" ขอทางหน่อยค่าๆ.." คุณถูกเพื่อนตัวดีลากเบียดเข้ามาเกือบแถวหน้า คุณได้แต่ตามขอโทษคนด้านหลัง ให้ตายเหอะ นี่กะจะเอาให้เห็นแบบประชันชิดเลยหรือยังไงกัน เมื่อถึงแถวหน้าสุดคุณยืนกอดอกมองโคลอี้ที่เอาแต่กรี๊ดกร๊าดผู้ชายผมหยักศกที่ยืนอยู่ด้านหน้า ไม่ใช่ว่าคุณจะเชยจนไม่รู้จักหรอกนะว่าใครในที่นี้คือใครกันบ้าง ให้ลองไล่ชื่อยังได้เลย...