Paranormaal

Titles are hard

(Nog steeds Lynn)
Max?! Wat doe je hier?! Waar zijn we?! Hoe komen we hier uit?! Gaat alles goed met je? Lynn, doe even rustig, zegt Max. Waarom moet ik rustig doen?! Ik zit opgesloten in een kleine ruimte waar er een of ander vocht aan de muren zit, hoe moet ik dan even rustig doen!? Ehm, dat vocht hè, das mijn bloed, zei Max. Ik kijk hem geschokt aan. Waarom heb je... waarom bloed van... hoezo bloed je? Je bent een jongen, ongesteld zijn kan toch niet? Raaah gedachten, stoooop. Ik hoor Max zacht lachen. Ik begin je met de dag leuker te vinden, zegt Max. Ow fuck, dat hoorde je niet, toch? kwam er nog achteraan. Ik begin te blozen. Gelukkig is het donker hier, en kan ik doen alsof ik het niet hoorde. Blijkbaar vindt hij mij ook leuk... Ik besluit ok van dit onderwerp af te komen, dus vraag ik wat er gebeurt is. Ik hoor hem iets mompelen als: gelukkig, ze hoorde het niet.

(Max eindelijk weer)
Ik zit hier al ik-weet-niet-Hoelang in deze donkere ruimte. Toen ik hier ingegooid werd, bloedde ik nog best hard, want ze hadden hun "medische" ingrepen om mij weer op de been te krijgen grof en snel gedaan, waardoor er nog best een paar plaatsen open waren. Ik had dus een stuk van mijn shirt afgescheurd, en er amateuristisch verband van gemaakt, en mezelf een beetje verbonden. Ik zat tegen de muur, dus de hele muur zat waarschijnlijk onder het bloed. Zo nu-en-dan gaat de deur open, en wordt er wat eten naar binnen geschoven. Maar gisteren was het anders. Gisteren, kwam er een man naar binnen, met iets groots over zijn schouder. Hij gooit het op de grond, en loopt op me af. Eigenlijk meer zweven. Alle alarmbellen gaan rinkelen, dit is geen normaal mens. Ik voel dat hij niet menselijk is. Hij kan me niks doen, toch? Geesten kunnen mensen niet aanraken, niet waar? Hij blijft voor me staan/zweven. Hij kijkt me lang aan, en met lang bedoel ik echt lang. Ik staar terug, maar zie geen ogen, ik had dus gelijk. Hij steekt zijn hand naar me uit, en opent zijn hand. Er zit een zakmes in. Hij kijkt naar me alsof ik iets moet doen, maar wat? Moet ik dat mes pakken? Ik vraag het hem. Hij steekt zijn arm nog verder uit, en wijst met zijn andere arm naar zijn mond. Zijn mond zit dichtgenaaid. Waarom is deze gast hier? Waar heb ik het aan verdiend om hier te zijn, om doden te kunnen zien? Hij begint ongeduldig te worden, en begint weg te lopen. Wacht! Was dat mes voor mij? Hij draait snel om, en knikt. Ik loop naar hem toe, en pak het mes. Waarom dit?, vraag ik. Ik weet dat hij niet kan antwoorden, maar ik wil het weten. Ik snap het allemaal niet meer, ik snap het gewoon niet. Ik kijk op, en hij is weg. En de zak ligt er nog. Ik ben best benieuwd wat er in zit eigenlijk. Ik loop naar de zak toe-met een getrokken mes, en onderzoek de zak even. Er zit een touwtje om de opening. Zou ik hem opensnijden? (De jute zak) ik zit toch al genoeg in de shit, er kan nog wel wat bij, denk ik. Ik pak mijn zakmes, en snij de zak met trillende handen open. Er gebeurt niks. Ik ga weer in de hoek zitten, en ga naar de zak staren. Ik voel mijn oogleden zwaar worden, en ik val in slaap, ik zie wel wat er gebeurt

Sorry voor het korte hoofdstuk, maar ik probeer het schrijven weer op te pakken. Ik zal proberen vaker te uploaden, en grotere hoofdstukken te schrijven. Als je bij me bent gebleven, bedankt voor de steun😁