Biz bu zamana kadar hep kendi ayaklarımız üstünde durmuştuk. Yani bu zamana kadar ben hep bir baba hayaliyle yaşamıştım. Hep hayaller kurmuştum. Benim babam neye benziyor diye hep merak ederdim. Şaşırılacağı üzere o yıllar sonra gelmişti. Evet, evet. O yani bizi tam 14 yıl önce bırakan adam çıktı geldi. Hayatımda yaşadığım en berbat günü yaşattı geldiği gün. Eve bir geldim ki, karşımda yabancı bir adam. Anneme bu 'abi' kim diye sorduğumda annem dan diye "o senin baban."dedi.
Sonrasını söylemek bile istemiyorum. Her şey paramparça.
Evet, onu istemiyorurdum. Hiçbir zaman da istemeyecektim. Çünkü o bizi bırakıp gitmişti. Onu asla affetmeyecektim. Anneme çok kızgınım. O adımı nasıl kabul eder?
Hiçbir açıklamalarını dinlemeye gücüm yok.
O saatten sonra odama kapanmıştım. O adamda gitmişti. Ama yine gelecekti biliyorum. Annemde odanın kapısında konuşmak için beni bekliyordu. Ama benim konuşmaya hiç niyetim yoktu. Ayrıca her şeyin üst üste geldiği bu zamanda yarın 11. sınıfın ilk günüydü. Tabiki her zaman yaptığımı yapıp hiçbir şey olmamış gibi rol yapacaktım. Bugünlük bu kadar aksiyon yeter diyerek önce içinde olduğum duruma ağladım sonrada yarın yüzü gözü şiş biçimde gitmek istmediğimden uyumaya karar verdim.
Beğeni vermiyorsanız bile lütfen yorum yapın. Düşüncelerinizi merak ediyorum.
Yorumlar ve beğeniler olursa yb gelir!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uzayda Huzurlu Piskopat
FanficAli ve Selin iki küçük çocuk gibiydiler. İkiside hoyrat.. İkiside yaralı...Bir tek birbirlerinin yanındayken çıkıyordu o küçük kız çocuğu ve kalbi kırık küçük erkek çocuğu... Can yaktılar. Aynı zamanda yandılar. İnkar ettiler. Ama kaçamadılar. Engel...
