Przeznaczenie

Rozdział V

Jess

Ano przyjedź do mnie proszę boję się.

Ana

Jess to naprawdę ty? Gdzie jesteś?!

Jess

U siebie. Ano on ty zaraz przyjdzie, boję się. Przyjedź proszę!

Ana 

Już jadę

 Zabrałam szybko kluczyki i pobiegłam do samochodu trzaskajac drzwiami. Szybko odpaliłam silnik widziałam mamę która stoi w drzwiach i coś krzycz. 

 Jechałam bardzo szybko nie patrzałam na światła. 

 Podjerzdzajac na podjazd Jess zdałam sobie sprawę że jestem sama zupełnie sama a Matt prawdopodobne jest w środku. 

Muszę jej pomóc. 

 Ruszyłam w stronę drzwi. Weszłam po cichu po schodach i złapałam za klamkę a następnie otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Rozglądałam się dookoła Jess powiedziała że jest w środku ale nie wiem gdzie dokładnie. Muszę jej poszukać. Dom jest bardzo duży. Panowała w nim grobowa cisza. Szłam w stronę kuchni gdy usłyszałam coś na górze jakby kroki. Odwróciłam się  więc i poszłam w stronę salonu w którym były schody na pietro.

 Weszłam do salonu biały puszysty dywan był zalany krwią a z za kanapy wystawały nogi kobiety. Podeszłam bliżej. To było mama Jess, na całym ciele miała siniaki a na szyi ugryzienie. Matt pozywil się nią a następnie ja zabił. Do moich oczu zaczęły napływać łzy znałam ta kobietę praktycznie od urodzenia była dla mnie jak druga mama. 

Znów usłyszałam kroki, słychać je było coraz glosniej. Zabójca był coraz bliżej. Schowałam się szybko pod schody. Zacisnelam swoje usta dłonią. Był coraz blizej, schodził po schodach. Słyszałam jego kroki centralnie nademną. Zobaczyłam jego buty, poznałam je to Vansy w których Matt chodził do szkoły. 

 Bałam się. Stał w miejscu przez parę minut aż e końcu odwrócił się i poszedł w stronę kuchni. Jest musi być ba górze. Zaczekalm chwilę aż Matt odejdzie trochę dalej i ruszyłam schodami na górę do pokoju Jess. 

 Otworzyłam drzwi jednak jej nie było. Nagle poczułam na swoim karku czyjś oddech. To była pułapka...

 Przelknelam ślinę i obrucilam się na pięcie. Stanęłam twarzą w twarz z Mattem patrząc mu w oczy. Nagle zamarlam, nie mogłam się ruszyć a on stał i uśmiechał się.

- No ile można na ciebie czekać ? - zaśmiał się Matt

______________________________________________

Dziękuję wszystkim za cudowne komentarze która sprawiają że chce pisać, po porostu dziękuję za to że jesteście.
*Szczególnie chce podziękować TVDForever1244 która zrobiła nowa, cudowna okładkę do mojego opowiadania. Jeszcze raz dziękuję ❤ *
A w zamian mam dla was dziś jeszcze jeden rozdział :)