AŞK-I DEFYAL

20-BENİ BIRAKMA

Defne'nin kaza yaptığını öğrendiğimden beri hastanede ağlıyordum.

Hepsi benim yüzümdendi. Belki Yeşim ve Çınar'a izin versem böyle olmayacaktı. Ama kardeşiminde üzülmesine izin veremezdim.

Çaresizce ağlarken Yeşim'in geldiğini gördüm.

Yeşim: Abi! Noldu?

"D-Defne kaza yapmış."

Yeşim: Duydum.

"Nerden?"

Çınar'a baktı.

Çınar: Ben aradım.

"Ne arıyon lan kardeşimi?!"

Çınar: Benim kardeşim senin yüzünden kaza yaptı! Ben bir şey yapıyor muyum?!

Bir şey diyemedim. Haklıydı. Ama ben onu üzmek istemedim ki. Böyle olacağını bilemezdim. Doktor odadan çıktı. Kalktım.

"Defne nasıl?"

Dr: İyi olduğunu söyleyemem.

"Nasıl yani? Neyi var? Bir şey yapsanıza!"

Dr: Elimizden geleni yaptık. Gerisi Defne Hanım'a bağlı.

"Bebek nasıl?"

Dr: İyi.

"Yanına girebilir miyim?

Dr: Hastayı yormayın ve kısa sürsün.

Odaya girdim. Yanındaki sandalyeye oturdum. Elini tuttum.

"Defne'm. Hadi uyan güzelim. Her istediğini yapıcam. Yeter ki kalk."

Elini öptüm. Diğer elimi karnına koydum.

"Biz evlenicez daha. Sonra bebeğimiz doğcak. Küçücük çok tatlı olucak. O biraz daha büyüdüğünde bi çocuğumuz daha olur. Mutlu oluruz. Hadi kalk be Defne'm."

Başımı karnına koydum.

"Bebeğim bir şey de anneye."

***

Uyandığımda hâlâ aynı pozisyondaydım. Defne'ye baktım. Aynıydı. Yanağından öptüm.

"Seni seviyorum."

Tepkisiz yatıyordu.

"Yha derdin sen. Sonra sende beni öperdin. Gülerdik. Mutlu olurduk Defne'm. Özür dilerim."

Kalktım. Odadan çıktım.

Yeşim: Nasıl?

"Yatıyor. İyi değil. Benim yüzümden."

Oturdum. Gözümden yaşlar süzüldü.

Yeşim: Abi ağlama. Defne iyileşir. Yeğenim de.

"Öyle mi diyorsun?"

"Tabi. Siz daha evleneceksiniz."

Zorla da olsa gülümsedim. Başımı arkaya yasladım. Düşündüm.

~Yalın'ın hayali~

Oğlum kucağında mutfağa gidiyoruz. Defne yemek yapıyor. Oğlumuz 1 yaşına girecek. Masadaki kurabiyelerden alıyorum.

"Sana onlara dokunma demedim mi?"

"Ama acıktık Defne'm. Dimi oğlum?"

Oğlumun yanağından öptüm.