AŞK-I DEFYAL

31-GÜVEN KIRIKLIĞI

Can'ı kucağıma aldım. Kollarını boynuma doladı. Gülümseyip yanağından öptüm. Mutfağa gittik. Can'ı oturttum. Yumurta yapıp önüne koydum ve yedirmeye başladım.

Can büyümüş iki buçuk yaşındaydı. Daha çok konuşuyordu. Büyüdükçe tatlılaşıyordu oğlum. Her şeyimdi.

Yalınla ben ise sanki şu bir haftadır aramız açıktı. Eve geç geliyordu. Erken gidiyordu. Doğru düzgün konuşmuyorduk bile. Niye böyle yapıyordu bilmiyorum. Kaç kere sormuştum cevap vermemişti.

"Anne bittii."

"Oğlum bitmedi daha var."

"Doydu."

"Ama Can."

Can kaşlarını çattığında gülümsedim.

"İyi yeme bakalım."

Kollarını bana uzattı. Kucağıma aldım. Mutfaktan çıktık.

"Biyite oyu."

"Tamam anneciğim oynayalım."

Can'ın odasına gittik. Yere oturttum. Yanına oturtdum. Arabalarıyla oynamaya başladık.

Saat gece birdi ve Yalın hâlâ gelmemişti. Can çoktan uyumuştu. Ben ise salonda koltuğa uzanmış televizyon izliyordum. Daha fazla uykusuz kalamayıp uyudum.

Sabah uyandığımda hâlâ koltuktaydım. Döndüğümde başımın Yalın'ın dizlerinde olduğunu fark ettim. Eli saçlarımdaydı. Gülümsedim. Ama benim yüzümden oturarak uyuması gerekmişti. Kıyamam canım kocam.

Kalktım. Odaya çıkıp yorgan aldım. Aşağı inip Yalın'ın üstünü örttüm. Yanağından öpüp mutfağa gittim. Keki çok sevdiği için kek yapmaya başladım. Keki fırına koydup ellerimi yıkadım. Masayı hazırladım. Keki de kesip masaya koydum. Ama arkamda hazırlanmış bir Yalın'ı görmeyi beklemiyordum.

"Kahvaltı yapmayacak mısın?"

"Aç değilim."

"Kek seversin diye kek yapmıştım ama."

"Aç değilim Defne."

Gözlerimin dolduğunu hissettim ve Yalın'a yaklaştım.

"Niye böyle davranıyorsun?"

"Her zaman ki halim."

"Değil. Yalın sen önceden bizi bırakıp işe gitmemek için can atarken oğlumuz seni artık doğru düzgün görmüyor bile. Ne olduğunu anlat lütfen. Beni düşünmüyorsan Can'ı düşün Yalın. Çocuk babasını görmüyor ya!"

Alnımdan öptü.

"İşe gidiyorum ben. Sizde evde durun çıkmayın."

Sinirle geri çekildim.

"Aramız böyle açık kalacaksa ben ve Can bu evde yokuz!"

Mutfaktan çıkıp Can'ın odasına gittim. Uyuyordu. Can'ı kucağıma aldım. Odasından çıkıp aşağı indim. Can'ı bebek arabasına yerleştirdim. Yalın geldi.

"Defne-"

"Yok Defne falan."

Evden çıktım. Can uyanmış etrafa bakıyordu. Hava biraz soğuktu ama taksiye binmek istemiyordum. Biraz yürümek iyi gelecekti.

"Anne."

"Efendim oğlum?"

Can bir yeri işaret ettiğinde baktım. Park görmüştü.

"Hava soğuk şimdi olmaz. Sen uyu."

Can etrafa bakınmaya devam etti. Gülümsedim.

Arkamdan birinin tutmasıyla şaşırdım.