Ustam!
Bir adam sevdim henüz küçüken
Bir masal anlattı bana kırılan kalplerin ahından bahsetti
Tuttu elimden ustam sanki görmüştü o asırların erittiği hisleri
"Büyü!" dedi ustam küfreder gibi
"Büyüyünce anlarsın; aslını astarını"
Astar inceydi de ben bırakınca anladım aslını inkar ettiğini
Ellerim toprağında kök salacak derken bıraktı be ustam
Hiç tutmamış gibi
İnceydim ben ustam ayarı olmayan elleriyle paramparca ederek büyümemi söyledi
Görmedi içimdeki aslın ışığını
Masal içindeki asrın içine gömdü ihtiyacım olan aydınlığı
O diyar artık açmaz penceresini başka asırlık masallara
Nedeni belliydi aslında
Ne gökyüzü ne de deniz maviydi
Biz vermiştik onlara bu niteliği
Ezbere dedi be ustam deniz mavidir diye
Oysa avcuna baksa anlardı ya kırgındı deniz de maviye
Uçtu be ustam kelebeklerim masal diyarına
Üç günlük sandığımız ömürlerini gerçek diyarda yaşamaya
Masallar diyorum, ustaca söylen yalanlarmış
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KİMSESİZ KELAMLAR
PoetryKimsesiz kelamlar zincirlendi mürekkebime Beyazlığından siyah sorguya çekilip suçlu ilân edilmiş damlaları. Suçsuzken parmaklık ardında tozlu raflara süpürülüp hastalığa mağlubedilmiş.
