Stuck in this Hell

Chapter 1:

Heyll's Point of View

Shit! This is a mess! What have I fvckin' done?

Pumatay ako ng hayop. No, 'di ko pinatay. It was all an accident, I was supposed to hit the tree using blades when a fvckin' dog just ran across that tree, near the forest. I'm so frustrated! Damn! I hate this world! Fvck! Can't I have a normal life?

Shit.

Hindi ko naman hinayaan yung asomg mamatay ng tuluyan e. Pinuntahan ko siya at kinuha ang blade.

"I'm sorry little dog, ikaw kasi e! Sa lahat ng tatakbuhan mo, diyan pa. Hayst." Saka ko tinali ng dala kong panyo ang sugat niya sa may bandang tainga na tumarak sa malapit sa brain niya. Shit, I hope you can survive doggy! Gumagalaw pa naman siya.

But it didn't last.

Pahinga ka na,

I'm sorry.

I-I didn't m-mean t-to...

'Uy! Hindi naman ako pumapatay e. Huhu, sorry doggy!

Sobrang stress lang talaga ako sa pamilya ko! Ugh! Fvck. I'm sorry.

Pati aso nadamay ko!

This happens everytime I'm out of my mind. Wait! Hindi ko tinutukoy 'yung pagpapatay ah! What I am referring is about this self-control thingy. Yes, when this happens, I can't control my own thinking, I can't conrtol myself.

Kumakalma lang ako kapag nakakasaksak ako ng puno, or anything. Except for humans and animals.

Kaya 'eto ako ngayon. I'm apologize.

Sorry! Huhuhuhu,

'Di ko talaga inexpect! Huhu,

"Ang baho naman dito! Letse!" Nang may marinig akong boses ng ibang tao ay agad na akong tumakbo pabalik sa bahay sa labas ng forest.

Shit, 'wag naman sana akong mahuli. Hindi ko kasalanan ang nangyari, kasalanan ng katangahan ko.

Kung may anghel lang na pwedeng magligtas sa asong yun e. Huhuhu,

"Ugh! Bwiset kasi!" Sigaw ko nang mapunta ako sa lagi kong pinupuntahan, which is sa isang abandoned place na isang park dati.

Napagdesisyunan kong dito na muna ako maglabas ng sama ng loob. Kaso naalala ko, mawawala ako sa sariling kontrol kaya kanina pa ko humihinga ng malalim dito at inaalis sa isip ko ang nga 'di magandang nangyari.

Ugh!

Makalipas ang ilang minutong nakaupo lang ako dito ay umalis na ako doon at bumalik na sa bahay.

Tangina. Pwede bang 'wag nalang akong bumalik sa bahay?

Kung may magagawa lang ako e. Kaso wala, this is how life should go on.

If I could just change my life into a normal one.

"Hoy bata ka! Saan ka nanaman nagpupunta ha?! Gaga ka ba? Pumunta ka nga dito at maglinis ka!" Tangina.

Hindi na ba ako pwedeng magpahinga?

Or can't I quit?

Magulang ko ba talaga sila?

Nanay ko ba 'to?

Parang hindi e.

Konti nalang talaga, lalayas na'ko dito. Ugh!

"Shit." Nakabasag ako ng vase habang nililinis ang side table sa tabi ng TV.

Patay.

"Hoy! Anong ginawa mo?! Aba't magaling! Sinong nagsabing basagin mo 'yan?! Tarantado kang bata ka ah! Magpupunas ka na nga lang palpak pa! Ano sige?! May pambayad ka niyan?! Ha?!" Tangina. E bakit kayo? May panggamot kayo pag anak niyo nahospital? This is abusing! Pinagsasampal ako ng mama ko habang halos pagpalupaluin na.

Umiiyak ako ngayon. Pero ganito na talaga buhay ko.

Pero putangina! Ayoko na! Nagsasawa na'ko!

Kung mamamatay nadin naman na ako, bakit hindi ko pa i-enjoy buhay ko sa paraan na gusto ko diba?

"Tama na! Wala ka pong karapatan saktan nalang ako ng basta basta! Hindi ko po sinadiya ang nangyari! Tama na! Nasasaktan ako! Lagi nalang ako 'yung mali dito! Lagi nalang akong palpak sa paningin niyo! Pang aabuso na po yung ginagawa niyo! Tama na po! Hindi kita nanay!" Tinulak ko na siya saka ako mabilis na tumakbo sa kwarto ko.

Fvck shit! Wala na'kong pakealam kung anong mangyari sa babaeng 'yon!

Hindi ko siya nanay! Kahiy kailam hindi ko naramdaman na minahal niya ko. Kahit kailan, hindi niya ko ginustong maging anak.

Sana hindi nalang nawala si Kuya! Siya lang ang tanging nagmamahal saakin! Kaso hindi e! Wala siya! Wala! Hindi siya makita ng kahit sino!

Siya lang ang tanging nagmamahal saakin. Si Nanay at Tatay ay hindi manlang ako tinuring na anak! Putanginang buhay nga naman oh!

"Buksan mo ang pinto! Hindi oa tayo tapos gaga ka! Anong karapatan mong sumagoy sa nanay mo at anong karapatan mong itulak ako?! Lagot ka saaking bata ka!" Sigaw niya mula sa likod ng pinto habang kinakatok ito.

Hindi! Hindi na ako magiging kaawa awa dito! Lalayas nalang ako! Aalis nalang rin ako katulad ni Kuya na maglalaho nalang bigla!

Mabilisan akong nag impake. At dumaan sa bintana para makalayas sa bahay na'to.

Since wala naman sa second floor ang kwarto ko ay madali akong nakalayas sa bahay.

"Hindi na'ko babalik dito! You are fvcking not my parents!" Sigaw ko sa labas ng bahay kahit alam kong hindi ako naririnig.

I quit.

I have my choices in life. And I chose this because maybe this way, I can be happy.

Sawang sawa na'ko sa pananakit nila!

Mabuti nalang at may savings ako sa ATM card ko. Pinang-open kasi ako ng account ni Kuya noon. Kaya meron akong pera kahit papaano gawa ng pag-iipon ko.

Balak ko mag withdraw ng 5k. Pero bago ko pa makuha 'yon. Nakita ko ang balace ko na may 50k.

Saan ko nakuha ang amount na 'yan? Ang laki! Hindi ko pinagipunan 'yan!

10k palang ang naiipon ko. Hindi 50k.

Possible kayang galing kay Kuya?

Pero? Nasaan ka kuya? Nasaan ka na ba? Huhuhu.

Kumuha ako ng 10k. Saka naghanap ng mapagrerentahan na apartment.

Inabot ako ng mga tatlong iras bago nakahanap. Mabuti nalang at may mga kaibigan naman akong tumulong saakin.

Ang rent ay 3k every month. Mura na so ayos na'to.

"Salamat po." Pagpapasalamat ko sa may ari ng apartment.

"Hija, ayos ka lang ba? Ayaw mo bang magpagamot?" Tumanggi ako dahil ayoko. Ako na ang bahala sa sarili kong pagaalaga.

"Sandali. Pangkukuha kita ng panggamot." Aniya. Nakakahiya naman,

"Nako, 'wag na po! Ayos lang naman po ako." Sagot ko sakaniya pero tumanggi siya at mabilisang pumunta sa kabilang bahay na malakilaki.

Wala akong nagawa kun'di ang hintayin siya. Sayang din naman e, tinutulungan na ako kaya hindi na ako tatanggi.