I Want You || YoonMin

[9] - Chance

Chapter Nine

~Park Jimin~

"Taeyang? Bakit ka kasi naghihintay diyan?! Teka, paalis na ako!" Sabi ko habang nagmamadali sa pagkuha ng mga libro ko.

Nakauwi na kasi ako, kaso nakalimutan ko yung mga libro na assignment pala kaya bumalik ako sa school para kunin yun.

Nang pababa na ako ng hagdan, may nakita akong dalawang estudyante na naglalandian.

Pero---kasi----hindi lang sila basta estudyante.

"Yoongi..." Bulong ko.

Naghahalikan sila ni Scarlet. Sobra ang halikan.

Intense kumbaga.

I suddenly felt numb. My tears started flowing, endlessly.

Of all people, why Yoongi and Scarlet? Sa lahat ng pwede kong makita, bakit sila pa na naghahalikan.

I managed to make myself stand up. His eyes met mine. I bet he's happy...he's happy seeing me in this state. Seeing me broken. Seeing me cry because of pain.

"J-Jimin..."

Bigla nalang may humila sa akin palabas ng school. Palayo doon. Palayo sa lahat. Palayo sa mga tao.

Palayo sa kanya.

Nang tuluyan kaming makalayo ay agad ko siyang niyakap.

"Taeyang..."

---

Pagpasok ko sa school, para akong lanta na gulay. Sobrang sabog ng mata ko. Mapula, namamaga at may kakaunting luha pa.

Pero, hindi nawala si Taeyang sa tabi ko. Yung mga kaibigan ko naman, nasa likod lang, tahimik.

Sabi ni mama, iiyak ko lang daw para mabawasan ang sakit. Pero, hindi nawala ang sakit.

The bruise he made me, it made a scar in my heart.

Naupo na ako sa upuan ko at agad na yumuko sa desk ko. I tried hiding my eyes from everyone.

Especially now...now that Yoongi and Scarlet are dating.

I could be fake with them, with everyone. But I can't be fake with my feelings. With myself.

I could wish them the best, I could smile at them. I could give them all my support.

But I couldn't give them the feelings that I'm hiding.

I won't let my weak side show. Kung kailangan na lumaban, lalaban ako. Kasi alam ko kung ano ang tama at mali.

"Jimin, kumain ka ba ng breakfast?" Napailing ako sa tanong ni Taeyang.

Sa sobrang lutang ko paggising ko ay hindi na ako nakakain ng breakfast.

"What? Buti na lang at nagbaon ako ng sandwich. Iyo na lang." He offered me his sandwich which I didn't accept.

"No, ayokong ikaw naman ang magutom." Sagot ko at nag-iwas ng tingin.

"Ulol ka talaga! Wag ka ngang magpakilig! Feeling ko kasi concern ka na."

Agad ko siyang pinaghahahampas.

"Ang sweet naman~" napatingin kaming pareho sa mga nagsalita.

Si malaking ilong, si badjao na may dimples at ang taong kabayo. Isama niyo na rin yung bwisit na gluta at gilagid.

Kilala niyo na ba?

Inirapan ko sila. "Ang aga-aga, bini-bwisit niyo ako!" Sigaw ko at inirapan sila.

Ginulo naman ni Namjoon ang buhok ko. Pinalo ko ang kamay niya. Tama bang guluhin daw ang buhok ko?!

ISANG ORAS KO KAYA 'TONG PINAGHIRAPAN! LETSE!

"Taeyang, kung maging kayo man ni Jiminnie, ingatan mo yan ah!" Paalala ni Hoseok.

"Oo naman. Kahit hindi mo na ipaalala."

Yoongi scowled. "Talaga? Walang maayos na lalaki sa panahon ngayon. Lalo na yung mga lalaking katulad mo." Sabat niya at inirapan si Taeyang.

"HAHA! Nagsalita ang mas manloloko." Agad kong siniko si Taeyang.

"Joke lang. Kumain ka na, Jiminnie." Inirapan ko siya at kinain na lang yung sandwich.

Bored ako buong klase. Si Taeyang, tutok sa lessons. Ayoko lang kasi talagang makinig. Wala ako sa mood.

Lumingon-lingon ako sa paligid hanggang sa magtagpo ang mga mata namin ni Yoongi.

Bakit siya nakatingin? Gusto niya bang sabihin na wag kong sabihin yung nakita ko kagabi?! Yung halikan nila ni bruhang Scarlet?

Sige, sabihin natin na nasaktan ako.

Kasi gusto ko si Yoongi.

Gustung-gusto ko siya!

Kung pwede nga, itali ko na siya sa kama at ikulong sa bahay para wala na siyang kawala...pero hindi ganun kadali.

Agad akong nag-iwas ng tingin.

Naiiyak na naman ako...

"Jimin..." Agad na hinawakan ni Taeyang ang kamay ko.

He's now courting me. Binigyan ko siya ng chance. Kakalimutan ko na si Yoongi.

Lalayo na ako kay Yoongi.

Kahit pa obsess ako sa kanya, pipilitin kong lumayo....

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx